• Nazaj

VEČNO PREKLETSTVO ....

Božje usmiljenje ne pozna meja, Božja Ljubezen je neskončna, Njegova potrpežljivost neizmerna, in iz tega razloga Njegove žive stvaritve-bitja ne morejo biti izgubljene za večno, sicer On ne bi bil popoln. Iz tega razloga je napačno govoriti o večnem prekletstvu, če pod tem razumemo pojem časa, ki ima namen opisati nekaj, kar je brez konca. Ker bi ena takšna vrsta večnega prekletstva potem predstavljala nekaj, kar je za Boga popolnoma izgubljeno.... torej Njegovemu nasprotniku (Satanu) dokončno prepuščeno duhovno bitje (v smislu: Bog bi se odpovedal Svoje žive stvaritve v korist....), katero je izvirno izšlo od Boga in Mu ga je Njegov nasprotnik odvzel....

Toda v tem primeru bi bil ta nasprotnik večji kot Bog, do neke mere bi bil on zmagovalec in močnejši od Božje oblasti in moči, kar pa nikoli ni in ne bo mogoče, ker nobeno bitje ni sposobno preseči Njegove popolnosti, moči in oblasti ter modrosti. Kar izvira iz Njega, ostaja večno v Njegovi lasti, le začasno ločeno od Njega, kar pomeni, ono (bitje) je sebe oddaljilo od Njega do največje mere, ker je samo tako hotelo. Vendar pa tudi ta oddaljenost ni trajno stanje, saj mora biti bitje, da bi bilo srečno, pod vplivom sevanja Božje moči in.... ker on sam za to nima volje, da bi bil pod vplivom Božje Ljubezni in usmiljenja, ki mu želita pripraviti stanje blaženosti.

Večno prekletstvo bi zatorej bilo v nasprotju z Božjo Ljubeznijo in usmiljenjem, ali pa bi ti bili omejeni, zaradi česar bi Božja popolnost utrpela izgubo. Eno najbolj popolno Bitje nima človeških šibkosti, toda večna jeza bi bila ena manjvredna človeška lastnost, ravno tako kot se vsako stanje kazni, ki traja večno, ne bi moglo imenovati Božansko načelo, saj je za Božanskost značilna Ljubezen.... Ljubezen pa vendar rešuje in pomaga, ona odpušča in osrečuje in ne bo nikoli odrinila od Sebe nekaj za vedno.

Nasprotno temu pa Božjemu nasprotniku manjka Božanski princip, Ljubezen, in njegov cilj bo, da duhovna bitja za večno povleče navzdol k sebi. In on je ta, ki ljudem povzroča zmedo v konceptu večnosti, ki poskuša prikazati Boga kot neusmiljenega in grobega, da bi zadušil Ljubezen ljudi do Njega.... on (Satan) je ta, ki sam ne pozna usmiljenja in zato si brez obotavljanja prizadeva duše narediti nesrečne, kateri jim želi odvzeti vsako možnost pomoči, da bi jih pogubil za večno. In on najde voljne privržence svoje doktrine o večnem prekletstvu.... ki ne prepoznajo Boga v Njegovi neskončni Ljubezni, sicer oni ne bi mogli verovati temu nauku. Vendar pa bo Resnica vedno posredovana ljudem, in zmota bo opazno razkrita, tako, da bo Bog prepoznan in ljubljen kot najbolj popolno Bitje, tako, da se Mu bodo ljudje pridružili in se zgražali nad Njegovim nasprotnikom.... AMEN

Maldição eterna....

A misericórdia de Deus não conhece limites, o amor de Deus é infinito, a Sua paciência imensurável, e por isso as Suas criaturas não podem perecer eternamente, caso contrário Ele não seria perfeito. Por conseguinte, também é errado falar de condenação eterna se se pretende que seja entendida como um conceito de tempo que se destina a denotar algo sem fim. Pois tal condenação eterna significaria então algo completamente perdido para Deus.... ou seja, algo que foi finalmente cedido ao Seu adversário, que originalmente veio de Deus e foi arrancado d'Ele pelo Seu adversário.... Mas então este adversário seria maior que Deus, ele seria, por assim dizer, o vencedor e superior a Deus em poder e força, o que, contudo, nunca é e nunca poderá ser, pois nenhum ser pode aproximar-se da Sua perfeição, da Sua força e poder e sabedoria. O que dele emergiu permanece eternamente na sua posse, apenas temporariamente separado dele, ou seja, ficando à maior distância, porque ele próprio o quer assim. Contudo, mesmo esta distância não é um estado permanente, porque o ser, para ser feliz, tem de ser tocado pela emanação de força de Deus, e.... e, se não tiver vontade de o fazer ela própria, é tomada pelo amor e misericórdia de Deus que quer preparar o estado de êxtase para ele. A condenação eterna também contradiria, portanto, o amor e a misericórdia de Deus, ou então seriam limitados, o que resultaria numa perda da perfeição de Deus. Um ser supremamente perfeito não tem fraquezas humanas, mas a ira eterna seria uma característica humana inferior, tal como cada estado de castigo de duração eterna não poderia ser chamado princípio divino, pois o divino é caracterizado pelo amor.... O amor, porém, salva e ajuda, perdoa e faz feliz e nunca afastará nada para sempre. O adversário de Deus, por outro lado, carece do princípio divino, do amor, e o seu objectivo será sempre o de atrair eternamente a beingness para si próprio. E é ele que confunde o conceito de eternidade das pessoas, que tenta retratar Deus como impiedoso e duro para abafar o amor por Ele.... é aquele que não conhece a misericórdia e por isso procura tornar as almas miseráveis sem hesitação, que as quer privar de toda a possibilidade de ajuda para as arruinar para sempre. E encontra seguidores dispostos do seu ensinamento de condenação eterna.... todos os quais não reconhecem Deus no Seu amor infinito, caso contrário não poderiam acreditar neste ensinamento. Contudo, a verdade será sempre transmitida às pessoas e o erro será sempre iluminado de forma flagrante, para que Deus seja reconhecido e amado como o Ser mais perfeito, para que as pessoas se juntem a Ele e detestem o Seu adversário...._>Ámen