• Terug

De afval van de wezens van God

In het begin straalde al het wezenlijke in zijn helderste glans van volmaaktheid. Het was aan God gelijk. Zijn evenbeelden waren geschapen, in welke zich de eeuwige Godheid spiegelde, in welke God Zijn wezen terugvond in allerkleinste mate, want het waren vonken van Zijn uitgestraalde liefdesvuur, het waren krachtvonken die fonkelend wegspatten van de Krachtbron van eeuwigheid. Deze wezens waren onbeperkt gelukzalig. Ze waren in de nabijheid van de Vader, ze ontvingen onophoudelijk de hen gelukkig stemmende liefdeskracht en ze konden met deze kracht scheppen en werkzaam zijn naar hun wil, die ook de wil van God was. Maar deze staat van de wezens bleef niet zo dat ze in dezelfde wil met God stonden. Want de wil was vrij en werd niet gedwongen zich op God te richten. Hij kon zich vrij wenden, ook van God af, naar een andere pool. En dat deed het wezenlijke ook, het richtte zijn wil verkeerd. Maar daar het om het bereiken van de hoogste volmaaktheid van deze wezens ging, was een beproeving van de wil niet te omzeilen. En daarom werden ze voor een beslissing geplaatst.

Ze wisten dat ze uit God waren voortgekomen, uit een Scheppingskracht die hen ook nog voortdurend met liefdeskracht doorstraalde. Maar ze konden deze niet zien, terwijl ze wel dat wezen konden aanschouwen dat in heerlijkheid straalde, dat als eerste uit God was voortgekomen en uit diens wil ook zij zelf als wezen waren verwekt met gebruikmaking van de kracht uit God. In het hoogste inzicht staand, door het voortdurend naar hen toe stralende liefdeslicht, waren ze op de hoogte van dit gebeuren van het scheppen van wezens door de wil van Lucifer en de kracht van God. Maar ze konden het stralende lichtwezen, Lucifer, aanschouwen, terwijl God zelf voor hen onzichtbaar was en bleef. En nu diende hun wil te beslissen voor hun Schepper en Vormgever van eeuwigheid.

En de wil van het wezenlijke splitste zich. Een deel bleef zijn Schepper trouw, Die het herkende als de alleen werkende Oerkracht, terwijl een groter deel zich naar de zichtbare geest toekeerde in verblind denken, hoewel het dit niet aan inzicht ontbrak, maar het liet zich verblinden door de schoonheid van Lucifer, die in alle heerlijkheid straalde zolang hij nog met God verbonden was. Maar de scheiding van Hem strekte zich uit over eindeloos lange tijden, tot zijn wezen zo verduisterd was dat er niet meer door de wezens op hem werd aangestuurd als god, maar hij alleen nog als heer gold die het wezenlijke in zijn macht had. Maar in het begin straalde hij in helderste glans en nog in deze tijd besliste het wezenlijke voor hem. De val geschiedde dus al toen de wezens zich naar hun stralende verwekker toekeerden en God, omdat Hij voor hen niet zichtbaar was, achteruit plaatsten. Pas na de val verduisterde hun geest. Na de val viel het wezen in de duisternis, waaronder de staat van totaal gebrek aan inzicht is te verstaan, waarin al het van God afgevallen geestelijke smacht in eeuwige kwelling. Maar deze wilsbeslissing moest eens plaatsvinden. De vrije wil moest worden beproefd, in welke richting hij zich keerde, omdat daar de hoogste volmaaktheid van afhangt. De staat van het wezen die niet kan worden geschapen, maar door het wezen zelf tot stand moet worden gebracht.

Dat er nu talloze wezens gevallen zijn, verhindert ze echter niet hun wil eens weer juist te gebruiken en weer de weg van de terugkeer naar God te nemen, die dan echter van de wezens volmaakte kinderen heeft gemaakt die in nog veel hogere graad gelukzalig zullen zijn dan de wezens in het allereerste begin als "geschapen" wezens konden zijn. Maar er zullen eindeloze tijden voorbijgaan tot het wezen zich weer heeft omgevormd tot volkomenheid, omdat steeds weer de vrije wil doorslaggevend zal zijn, wil de hoogste volmaaktheid bereikt worden, omdat steeds weer de vrije wil zal worden beproefd, die zich volkomen op God moet richten in Jezus Christus, Die nu de zichtbare God is, naar Wie het wezen vurig verlangde en met Wie het zich ook in zijn volmaaktheid aaneen zal sluiten.

Amen

존재들의 하나님을 떠난 타락.

원래 초기에 모든 존재들은 가장 밝은 자신의 온전함을 발산했다. 존재는 하나님과 같았다. 존재들은 하나님의 형상으로 창조되었다. 그들 안에서 영원한 신성이 반사되었다. 그들 안에서 하나님은 자신의 존재를 가장 작은 크기로 다시 찾아 볼 수 있었다. 왜냐면 존재들은 자신의 사랑의 불에서 발산 된 불씨였기 때문이다.

존재들은 영원한의 능력의 근원으로부터 발산되어 나왔다. 이런 존재들은 넘치게 축복되었다. 그들은 아버지 가까이에 있었다. 그들은 쉬지 않고 축복되게 해주는 사랑의 힘을 받았다. 그들은 이 능력으로 하나님의 의지인 그들의 의지를 따라 창조하고 조성할 수 있었다.

그러나 존재들은 그들이 하나님의 뜻과 같은 뜻을 가진 상태에서 머물지 못했다. 왜냐면 의지는 자유하고 하나님께 향하게 강요받지 않았기 때문이다. 의지는 자유롭게 하나님을 떠나 반대의 극으로 향할 수 있었다. 존재는 그렇게 행했다. 존재는 자신의 의지를 잘못 된 방향으로 향하게 했다.

그러나 존재가 최고로 온전한 존재가 되기 위해 존재는 이 의지의 시험을 피할 수 없었다. 그러므로 그들은 결정하게 요구받았다. 그들은 자신이 하나님으로부터 창조주의 능력으로부터 생성되어 나왔다는 것을 알았고 창조주의 능력은 그들에게 계속해 사랑의 힘을 충만하게 비추어 줌을 알았다.

그러나 그들은 창조의 능력을 볼 수 없었다. 반면에 하나님으로부터 첫 번째로 창조 된 영광 가운데 빛나는 하나님의 능력을 활용하는 가운데 그의 의지로 자신들을 존재로 생성시킨 존재를 볼 수 있었다. 그들에게 계속하여 비추이는 사랑의 빛을 통해 최고의 깨달음을 가진 상태에서 그들은 루시퍼의 의지와 하나님의 능력으로 존재들이 창조 된 과정을 알았다.

그러나 그들은 밝게 빛나는 루시퍼 볼 수 있었다. 반면에 하나님 자신은 그들에게 볼 수 없었고 볼 수 없게 머물렀다. 그들은 이제 영원한 자신들의 창조주요 조성자를 위한 결정해야 했다. 존재들의 의지가 나눠졌다. 일 부분은 자신의 창조주에게 신실하게 남았다. 이 존재들은 창조주를 유일하게 역사하는 능력의 근원으로 깨달았다. 반면에 대부분은 비록 그들에게 깨달음이 부족하지 않았을지라도 현혹 된 생각 가운데 볼 수 있는 영에게 향했고 루시퍼가 하나님과 연결이 되었을 때 모든 아름다움으로 빛나던 루시퍼의 아름다움에 현혹되었다. 그러나 하나님과 결별은 존재가 어두워지기까지 존재가 하나님을 추구하지 않게 되고 단지 존재들을 자신의 권세 아래 두고 있는 자를 주님의 여기게 되기까지 끝 없이 긴 기간이 걸렸다.

그러나 초기에 루시퍼는 가장 밝은 빛으로 빛났다. 이 기간 동안에 존재들이 루시퍼를 위한 결정을 했다. 존재들이 자신들의 빛나는 생산자를 향했을 때 그들이 볼 수 없었던 하나님을 뒤로하였을 때 타락이 이미 이뤄졌다. 타락 후에 비로소 그들의 영은 어두워졌다. 타락한 후에 존재들은 어두움에 빠졌다.

어두움은 깨달음이 없음을 의미한다. 하나님을 떠나 타락한 영들이 이 어두움 가운데 고통당하고 있다. 그러나 이런 의지의 결정을 한번 해야만 한다. 자유의지는 어떤 방향을 향할지 시험받아야만 한다. 왜냐면 만들어줄 수 없고 존재가 스스로 만들어야만 하는 존재의 상태와 최고의 온전함이 의지의 방향에 달려 있기 때문이다.

그러나 셀 수 없이 많은 존재들이 타락한 것이 그들이 언젠가 다시 올바르게 의지를 활용하는 일을 다시 하나님께 귀환하는 길을 택하는 일을 막지 않는다. 이런 귀환은 자녀를 완성 된 자녀로 만들어 이로써 원래 초기에 창조 된 존재들이 가졌던 것보다 더 높은 정도로 축복받게 한다.

그러나 존재가 다시 온전하게 바뀌는데 끝 없이 긴 기간이 걸린다. 최고의 온전함에 도달하려면, 항상 자유의지가 결정적이기 때문이다. 왜냐면 이제 존재가 갈망하던, 볼 수 있는 하나님인 존재가 온전하게 된 가운데 하나님과 하나가 될 예수 그리스도 안의 하나님께 남김 없이 드려야 하는 자유의지는 항상 또 다시 시험받을 것이기 때문이다.

아멘