• Terug

In het begin was het Woord

In het begin was het Woord en het zal er zijn tot in alle eeuwigheid. Want het Woord ben Ik zelf, die zonder begin ben en zonder einde en nochtans in het allereerste begin het woord uitsprak van al datgene wat uit Mij, buiten Mij werd geplaatst, waarin mijn kracht zich openbaarde. Voor dat wat Ik schiep, weerklonk mijn woord. Dat wil zeggen: het vernam in zich mijn aanspreken, het besefte zijn denkvermogen. Het kon van gedachten wisselen met het gelijke geschapene, en dat wat als gedachte in hem levend werd, wat mijn woord, het overbrengen van mijn wil, mijn weten en mijn liefde op het wezenlijke dat in Mij zijn oorsprong had.

Ik bestond sinds eeuwigheid. Voor Mij was er geen begrenzing. Uit Mij straalde onvoorstelbaar licht en kracht. Maar mijn woord, het uitstralen van de rijkdom van mijn gedachten, vond geen weerklank. Want buiten Mij was er niets wezenlijks dat in staat was, dat, wat uit Mij wegstroomde, op te nemen, dat als het ware de respons vormde op mijn woord, maar dat wederom niets anders zou hebben kunnen zijn dan zoals Ik zelf was, omdat het anders mijn, de van Mij uitstralende liefdesgloed, niet zou hebben kunnen verdragen. Daarom was de daad van het scheppen van een aan Mij gelijk wezen een aan mijn oerwezen beantwoordend verlangen. Want de liefde, de essentie van mijn wezen, wilde geven, gelukkig maken, de in haar aanwezige kracht schenken. En de Liefde schiep zich daarom een vat waarin ze kon uitvloeien. Mijn liefde schiep een wezen in dezelfde volmaaktheid en nu gaf Ik Me helemaal weg doordat Ik mijn wil, mijn denken en mijn liefde op dit wezen overdroeg. En het overdragen van datgene wat in Mij zijn oorsprong had, was "mijn woord". Ik nam zelf mijn intrek in het door Mij geschapen wezen. En dit wezen kon nu denken, willen en handelen net als Ik omdat mijn woord het onderrichtte, omdat mijn wezen zich in dit door Mij geschapen wezen terugvond.

In het begin was het Woord. Pas door mijn woord herkende het eerst geboren wezen zich en het herkende ook Mij. Het was eigenlijk door mijn woord, door het uiten van Mij zelf, pas in staat zich als een wezen te onderkennen. Het was in staat eigen gedachten te vormen, die hem echter weer eerst door Mij zelf werden toegevoerd, die het door Mij in hem gesproken woord waren, dat blijk gaf van onze saamhorigheid. Want Ik was de scheppende kracht die wezens kon scheppen naar mijn evenbeeld. Ik was het Oercentrum dat zijn kracht uitstraalde in de oneindigheid en deze kon gebruiken naar Zijn wil.

Het "gevende" principe in Mij verlangde dus naar een "ontvangend" wezen om het gelukkig te kunnen maken. Maar dit wezen moest Mij kunnen herkennen en Ik maakte Me aan hem kenbaar door het woord, dat hetzelfde was als de uitstraling van mijn liefde die het geschapene het leven gaf. Die het in staat stelde als vrij, buiten Mij geplaatst wezenlijks werkzaam te zijn in wijsheid en macht, Mij zelf te herkennen en vanuit dit inzicht ook mijn wil in zich te koesteren. Want het woord is de gevormde gedachte die van Mij uitgaat en aan het wezen wordt overgebracht en die het tot zijn werkzaamheid aanzet.

Het woord was in het begin. Pas het door Mij geschapene had het woord nodig, het overbrengen van mijn gedachten in een door het wezen op te nemen vorm, waardoor het nu in voortdurend contact bleef met Mij en ook in voortdurende gelukzaligheid. En omdat het door Mij in het leven geroepene in eeuwigheid niet meer kan vergaan, zal ook mijn woord niet vergaan. Het zal steeds de uiting van Mij zelf zijn tegenover mijn schepselen. Het zal nooit ofte nimmer veranderd worden. Hemel en aarde zullen vergaan, maar mijn woord zal blijven bestaan tot in alle eeuwigheid.

Amen

원래 초기에 말씀이 있었다.

원래 초기에 말씀이 있었고, 이 말씀은 모든 영원에 영원까지 존재할 것이다. 말씀이 시작도 끝도 없는 나 자신이지만 원래 초기에 내 힘이 표현되어 나에 의해 모든 것이 생성되었을 때 말을 했다. 내가 창조한 존재를 위해 내가 말했다. 즉 피조물이 자신 안에서 내 말을 들었고, 자신의 생각할 수 있는 능력을 깨닫고, 같은 피조물과 대화할 수 있었고, 선물로써 그 안에서 생명력이 있게 된 것이 내 말씀이었다. 말씀이 내 의지와 내 지식과 내 사랑을 내 안에서 생성되어 나온 존재에게 전했다.

나는 영원 가운데 거했고, 나에게는 한계가 없었고, 나로부터 상상할 수 없는 빛과 힘이 발산되었다. 그러나 내 충만한 생각을 표현한 내 말씀은 반응을 얻지 못했다. 왜냐면 나 외에는 나에게서 나온 것을 받아드릴 수 있고, 동시에 내 말씀에 반응할 능력이 있고, 나 자신의 모습과 다를 수 없는 존재가 없었기 때문이다. 왜냐면 존재가 나 자신의 모습과 다르다면, 존재가 나에게서 발산되는 내 사랑의 열을 견딜 수 없었을 것이기 때문이다.

그러므로 나와 같은 존재를 창조하는 역사는 내 원래의 성품에 상응하는 욕구였다. 왜냐면 내 본질의 전형인 사랑이 주기를 원했고, 행복하게 해주기를 원했고, 내면에 존재하는 힘을 존재에게 선물해주기를 원했기 때문이다. 그러므로 사랑은 사랑을 흘려줄 수 있는 그릇을 창조했다. 내 사랑이 같은 온전함을 가진 존재를 창조했고, 이제 나는 내 의지와 생각과 사랑을 존재에게 전해주고, 내 안에서 나온 것인 내 말씀을 전해주면서 나 자신을 나타냈다. 나 자신이 내가 창조한 존재 안으로 들어갔고, 이 존재는 이제 나처럼 생각하고, 원하고, 행동할 수 있게 되었다. 왜냐면 내 말씀이 존재를 가르쳤기 때문이고, 내 본질이 내가 창조한 존재 안에서 다시 찾아볼 수 있게 되었기 때문이다.

원래 초기에 말씀이 있었다. 단지 내 말씀을 통해 최초의 피조물이 자신을 깨달았고 또한 나를 깨달았다. 존재가 내 말씀을 통해, 내가 나 자신을 표현해주는 일을 통해 비로소 자신을 존재로 깨달을 수 있게 되었고, 존재는 자신의 생각을 형성할 수 있게 되었다. 그러나 이런 생각은 다시 나 자신이 그에게 전해준 것이었고, 내가 그 안으로 말해준 말씀이었고, 이 말씀이 우리가 함께 속해 있음을 알게해주었다. 나는 내 형상대로 존재를 창조할 수 있는 창조하는 힘이었고, 내 힘을 무한의 세계를 향해 발산했고, 내 뜻대로 이 힘을 사용할 수 있는 원래 초기의 중심이었다.

그러므로 내 안의 주는 원칙이 받는 존재를 행복하게 해주기 위해 받는 존재를 요구했다. 이런 존재는 나를 깨달을 수 있어야만 했고, 내가 말씀을 통해 존재가 나를 깨달을 수 있게 했다. 말씀은 내 사랑의 비추임과 같았다. 내 사랑의 비추임이 피조물에게 생명을 주었고, 피조물이 자유로운 존재로서 지혜와 권세로 일할 수 있게 했고, 나 자신을 깨닫을 수 있게 했고, 이런 깨달음으로 인해 내 뜻을 그 안에 갖게 했다. 왜냐면 말씀은 나로부터 나와 존재에게 전달되어 존재가 그의 역사하도록 정해주는 각인된 생각이기 때문이다.

원래 초기에 말씀이 있었다. 내가 창조한 존재에게 말씀이 필요했고, 내 생각을 존재가 받아드릴 수 있는 형태로 전달하는 일이 필요했다. 이런 생각의 전달을 통해 존재는 이제 나와 지속적으로 접촉하고 또한 끊임 없이 축복된 가운데 머물렀다. 내가 생명으로 생성되게 한 존재가 더 이상 영원히 소멸될 수 없기 때문에 내 말씀도 또한 소멸되지 않을 것이다. 내가 항상 내 피조물에게 나 자신을 표현할 것이고, 이런 일은 절대로 변하지 않을 것이다. 하늘과 땅은 사라질 것이지만 그러나 내 말씀은 모든 영원에 영원까지 계속 존재할 것이다.

아멘