• Terug

Eeuwige verdoemenis

Gods barmhartigheid kent geen grenzen, Gods liefde is oneindig. Zijn geduld is onmetelijk en daarom kunnen Zijn schepselen niet voor eeuwig verloren gaan, daar Hij anders niet volmaakt zou zijn. Het is daarom ook verkeerd van een eeuwige verdoemenis te spreken wanneer daar een denkbeeld van tijd onder te verstaan is dat iets nooit eindigends moet omschrijven. Want zo'n eeuwige verdoemenis betekende dan echter: iets dat voor God geheel verloren zou zijn, dus dat het wezenlijke dat oorspronkelijk van God is uitgegaan en door Zijn tegenstander aan Hem is ontrukt, voorgoed aan Zijn tegenstander is afgestaan. Dan zou echter deze tegenstander groter zijn dan God, hij zou in zekere zin overwinnaar zijn en in macht en kracht superieur zijn aan God, wat echter nooit kan bestaan of gebeuren, want met Zijn volmaaktheid, met Zijn kracht en macht en wijsheid kan niemand zich meten.

Wat uit Hem is voortgekomen, blijft eeuwig in Zijn bezit, slechts tijdelijk van Hem gescheiden, dat wil zeggen zich op grote afstand bevindend, omdat het dit zelf zo wil. Maar ook deze verwijdering is geen toestand die blijvend is, omdat het wezen om gelukzalig te zijn, door de uitstraling van Gods kracht moet worden aangeraakt en, als het daar zelf niet de wil toe heeft, door de liefde en barmhartigheid van God wordt vastgepakt, die hem de staat van gelukzaligheid wil bereiden. Een eeuwige verdoemenis zou daarom ook in tegenspraak zijn met Gods liefde en barmhartigheid, oftewel deze zouden begrensd zijn waardoor de volmaaktheid van God aan volkomenheid zou inboeten. Een hoogst volmaakt Wezen heeft geen menselijke zwakheden, een eeuwige toorn zou echter een minderwaardige menselijke eigenschap zijn, zoals ook elke eeuwigdurende toestand van straf geen goddelijke stelregel genoemd zou kunnen worden, want het goddelijke is gekenmerkt door de liefde. De liefde echter redt en helpt, ze vergeeft en maakt gelukkig en zal nooit iets voor eeuwig van zich afstoten.

Aan de tegenstander van God daarentegen ontbreekt het goddelijke principe, de liefde, en steeds zal zijn doel zijn, het wezenlijke voor eeuwig tot zich naar beneden te trekken. En hij is het die bij de mensen het begrip van eeuwigheid verwart, die tracht God als onbarmhartig en gevoelloos voor te stellen, om de liefde tot Hem te verstikken. Hij is het die zelf geen erbarmen kent en die daarom zonder bedenken tracht de zielen ongelukkig te maken, die hun elke mogelijkheid om geholpen te worden zou willen afnemen om ze voor eeuwig te verderven. En hij vindt gewillige aanhangers van zijn leer van de eeuwige verdoemenis, die allen God in Zijn oneindige liefde niet herkennen, daar zij anders deze leer geen geloof zouden kunnen schenken. Maar steeds zal de mensen de waarheid worden overgebracht en de dwaling fel belicht, opdat God als het volmaaktste Wezen herkend en bemind zal worden, opdat de mensen zich bij Hem aansluiten en Zijn tegenstander verafschuwen.

Amen

Maldição eterna....

A misericórdia de Deus não conhece limites, o amor de Deus é infinito, a Sua paciência imensurável, e por isso as Suas criaturas não podem perecer eternamente, caso contrário Ele não seria perfeito. Por conseguinte, também é errado falar de condenação eterna se se pretende que seja entendida como um conceito de tempo que se destina a denotar algo sem fim. Pois tal condenação eterna significaria então algo completamente perdido para Deus.... ou seja, algo que foi finalmente cedido ao Seu adversário, que originalmente veio de Deus e foi arrancado d'Ele pelo Seu adversário.... Mas então este adversário seria maior que Deus, ele seria, por assim dizer, o vencedor e superior a Deus em poder e força, o que, contudo, nunca é e nunca poderá ser, pois nenhum ser pode aproximar-se da Sua perfeição, da Sua força e poder e sabedoria. O que dele emergiu permanece eternamente na sua posse, apenas temporariamente separado dele, ou seja, ficando à maior distância, porque ele próprio o quer assim. Contudo, mesmo esta distância não é um estado permanente, porque o ser, para ser feliz, tem de ser tocado pela emanação de força de Deus, e.... e, se não tiver vontade de o fazer ela própria, é tomada pelo amor e misericórdia de Deus que quer preparar o estado de êxtase para ele. A condenação eterna também contradiria, portanto, o amor e a misericórdia de Deus, ou então seriam limitados, o que resultaria numa perda da perfeição de Deus. Um ser supremamente perfeito não tem fraquezas humanas, mas a ira eterna seria uma característica humana inferior, tal como cada estado de castigo de duração eterna não poderia ser chamado princípio divino, pois o divino é caracterizado pelo amor.... O amor, porém, salva e ajuda, perdoa e faz feliz e nunca afastará nada para sempre. O adversário de Deus, por outro lado, carece do princípio divino, do amor, e o seu objectivo será sempre o de atrair eternamente a beingness para si próprio. E é ele que confunde o conceito de eternidade das pessoas, que tenta retratar Deus como impiedoso e duro para abafar o amor por Ele.... é aquele que não conhece a misericórdia e por isso procura tornar as almas miseráveis sem hesitação, que as quer privar de toda a possibilidade de ajuda para as arruinar para sempre. E encontra seguidores dispostos do seu ensinamento de condenação eterna.... todos os quais não reconhecem Deus no Seu amor infinito, caso contrário não poderiam acreditar neste ensinamento. Contudo, a verdade será sempre transmitida às pessoas e o erro será sempre iluminado de forma flagrante, para que Deus seja reconhecido e amado como o Ser mais perfeito, para que as pessoas se juntem a Ele e detestem o Seu adversário...._>Ámen