• Terug

De wil om te leven - De angst voor de dood

De wil om te leven is in de mens sterk ontwikkeld zolang de rijpheid van zijn ziel nog minimaal is. Dat is ook begrijpelijk, omdat de wereld hem nog gevangen houdt en hem de vervulling van zijn wensen voorspiegelt. Het aardse leven op te geven schijnt de mens uitermate moeilijk toe, zolang hem het geloof aan een voortleven ontbreekt, want dat geloof zou hem het hele aardse leven anders laten bekijken. Een diep gelovig mens beschouwt het aardse leven alleen als een tussenstation, als een school die hij moet doormaken om opgenomen te worden in het rijk waar het eigenlijke leven begint. En dit geloof zal hem ook kracht geven alle hindernissen en moeilijkheden van het aardse leven te overwinnen, terwijl de ongelovige hieraan vaak ten onder gaat en zijn leven vergooit in de veronderstelling, het zelf voorgoed te kunnen beëindigen.

Wie een sterk geloof heeft zal onbekommerd zijn leven opgeven als het van hem geëist wordt, want zijn aandacht is gericht op het leven na de dood van het lichaam. Zijn verlangen is op de vereniging met God gericht omdat hij voelt dat dit eerst het ware leven is. Zolang de mens aandacht aan de aarde en haar goederen schenkt, is zijn streven naar boven belemmerd. Hij begeert dan met al zijn zinnen de wereld en de gedachte eens van deze wereld te moeten scheiden is voor hem ondraaglijk en beknellend. En daaruit kan zijn geestesgesteldheid worden afgeleid, want de liefde voor de wereld doet afbreuk aan de liefde voor God en de naaste. Dan is de mens nog zeer onrijp van geest, dat wil zeggen: zijn ziel heeft zich nog niet verenigd met de geest die in hem is. Hij heeft geen inzicht en weet niets beters voor het aardse leven in de plaats te stellen. Dan is voor hem ook iedere gedachte aan de dood verschrikkelijk, want hij wil leven om te genieten. Hij begeert de goederen van de wereld en slaat geen acht op geestelijke rijkdom.

En dit lage geestelijke peil kan niet genoeg worden afgekeurd, want de mens is in het grootste gevaar zijn leven te verliezen, lichamelijk zowel als geestelijk. Want als hij het aardse leven niet benut om de aansluiting met God te verkrijgen, leeft hij zijn leven tevergeefs. Hij moet daarom zijn aardse leven eerder opgeven om niet weg te zakken in de liefde tot de materie, wat gelijk staat met de geestelijke dood. Want het aardse leven is een genade, het is de mens gegeven voor de hogere ontwikkeling van de ziel en om de materie te overwinnen, om het geestelijke rijk binnen te kunnen gaan. Zolang voor de mens de gedachte aan de lichamelijke dood ondraaglijk is, slaat hij geen acht op zijn eigenlijke aardse opdracht. De wil om te leven is in hem zo sterk dat hij alles doet om dat leven te beschermen, om het te verlengen in de overtuiging dit zelf in de hand te hebben, en toch weer met een gevoel van vrees het te vroeg te moeten verliezen. Pas wanneer hij rekening houdt met het rijk hierna en gelooft aan een voortleven van de ziel, begint de dood zijn verschrikking te verliezen. Want dan ziet de mens dat zijn aardse leven maar een voorstadium is van het eigenlijke leven, dat eeuwig duren zal.

Amen

Vontade de viver.... Medo da morte....

A vontade do ser humano de viver está fortemente desenvolvida enquanto a maturidade da sua alma ainda é muito baixa; e isto também é compreensível porque o mundo ainda o mantém cativo e finge realizar os seus desejos. Desistir da vida terrena parece extremamente difícil para o ser humano enquanto lhe faltar a fé na sobrevivência, pois esta última o faz olhar para toda a vida terrena de maneira diferente. Uma pessoa profundamente devota só considera a vida terrena como uma estação intermediária, como uma escola pela qual tem de passar para ser admitida no reino onde a vida real começa. E essa fé também lhe dará forças para superar todos os obstáculos e dificuldades da vida terrena, enquanto o descrente muitas vezes se rompe por causa deles e joga sua vida fora na suposição de que ele mesmo pode finalmente acabar com ela. Qualquer pessoa de fé profunda desistirá facilmente da sua vida se isso lhe for exigido, pois a sua atenção está centrada na vida após a morte do corpo e o seu desejo é dirigido para a união com Deus, porque sente que esta é apenas a verdadeira vida. Enquanto o ser humano prestar atenção à Terra e aos seus bens, seu esforço para cima é inibido, ele deseja o mundo com todos os seus sentidos e o pensamento de uma vez ter que deixar este mundo é insuportável e opressivo para ele. E disso pode ser concluído o seu estado espiritual, pois o amor ao mundo diminui o amor a Deus e ao próximo, e então o ser humano ainda é muito imaturo em espírito, ou seja, a sua alma ainda não encontrou unidade com o espírito dentro de si, não está em realização e não sabe nada melhor para se opor à vida terrena. E então cada pensamento de morte é terrível para ele, ele quer viver para desfrutar, ele deseja os bens do mundo e desconsidera os bens espirituais. E este é um baixo espiritual que não pode ser suficientemente repreendido, afinal, o ser humano corre o maior perigo de perder a sua vida terrena e também espiritual. Pois se ele não usa a vida terrena para encontrar contato com Deus, ele a vive em vão, e por isso deve antes desistir da sua vida terrena para não afundar no amor mais profundo da matéria, que é igual à morte espiritual. Porque a vida terrena é uma graça, é dada ao ser humano para o desenvolvimento superior da alma e para a superação da matéria, a fim de poder entrar no reino espiritual.... Mas se a verdadeira tarefa do ser humano na Terra for desconsiderada, ele próprio se acorrenta à matéria e tem que ser arrancado à força dela, terminando a sua vida terrena. Enquanto o pensamento da morte corporal for insuportável para o ser humano, ele não presta atenção à sua verdadeira tarefa na Terra. A vontade de viver é tão forte nele que ele faz tudo para proteger a vida, para prolongá-la, na crença de que a tem em suas próprias mãos, e mais uma vez no sentimento de medo de que ele terá que perdê-la prematuramente. Somente em vista do reino do outro lado, na crença na sobrevivência da alma, a morte começa a perder o seu terror, pois o ser humano reconhece então que a sua vida terrena é apenas uma etapa preliminar para a vida real que dura para sempre...._>Amém

(O Livro 33 termina com a Anunciação 2576,

O Livro 34 contém os anúncios 2733 - 2746,

O livro 35/36 contém os anúncios 2747 - 2776,

O Livro 37 começa com a Anunciação 2777.

Os anúncios não listados também estão faltando nos manuscritos de Bertha Dudde).