• Terug

Aardse taak als bewust streven – Onbenutte tijd

De ziel heeft het verblijf op de aarde nodig om de verwijdering van God te verminderen. Dit is het doel van het aardse leven. Ze is bij het begin van de belichaming het verst van God verwijderd en kan bij de beëindiging hiervan heel dicht bij Hem zijn. Maar ze kan bij het sterven ook op dezelfde afstand van God staan, en dan is haar aardse leven doelloos geweest.

De gang over de aarde moet een dienen in liefde zijn. Dan moet onvermijdelijk de afstand tot God verminderd worden, want een liefhebbend wezen vormt zich zo, zoals het de voorwaarde is om God te naderen. Als de ziel zich nu overeenkomstig de goddelijke wil ontwikkelt, dan is ze niet ver van God meer verwijderd. Ze is een wezen geworden, dat naar de oorspronkelijke toestand teruggekeerd is. Ze is alleen maar liefde en dus een deel van God en dan heeft ze het verblijf op aarde niet meer nodig, maar ze scheidt zich van de aarde en gaat het geestelijke rijk binnen.

Deze toestand is het doel van elke ziel en kan alleen maar door een bewust streven bereikt worden. Dat wil zeggen dat de mens moet weten van zijn gebrekkige toestand, hij deze op wil heffen en dat wil doen, wat God verlangt. Hij moet in de liefde actief zijn en dus aan zichzelf werken. Er bestaat geen andere mogelijkheid om de afstand tot God te verminderen, dan zich tot liefde te vormen.

En hoe serieuzer de mens zijn taak neemt, des te kortere tijd heeft hij hiervoor nodig en dat moet hij zich bedenken, wanneer hij slap en onverschillig dreigt te worden, want alle tijd, die hij voor iets anders dan zijn zielenarbeid gebruikt, is voor de eeuwigheid verloren. Hij moet alleen aan het leven na de dood denken. Dan gebruikt hij de tijd op aarde op de juiste manier, maar als hij alleen maar voor het aardse leven zorgt, blijft hij op dezelfde trede van ontwikkeling staan en de kostbare tijd gaat voor hem verloren.

Amen

Esfuerzo consciente es tarea terrenal.... Tiempo no aprovechado....

El alma necesita la estancia en la tierra para reducir la distancia de Dios. En esto consiste el propósito de la vida terrenal. Al comienzo de la encarnación el alma está a la distancia más lejana de Dios y puede estar muy cerca de Él al final.... pero también puede estar a la misma distancia a Dios cuando muere, y entonces la vida en la tierra fue vivida inútilmente.

El camino en la tierra debe ser un servicio en el amor, entonces la distancia de Dios debe reducirse inevitablemente, porque un ser amoroso se desarrolla de tal manera, como es un requisito previo para acercarse a Dios.

Si el alma ahora se forma según la voluntad divina, entonces ya no está lejos de Dios, sea convertido en un ser que ha vuelto al estado original.... Ella solo es amor y, por lo tanto, parte divina, y ya no necesita la estancia en la tierra, sino que se separa de la tierra y entra en el reino espiritual.

Este estado es el objetivo de cada alma y solo puede ser logrado a través del esfuerzo consciente, es decir, el hombre tiene que saber acerca de su estado imperfecto, querer arreglarlo y hacer lo que Dios exige.... debe ser activo en el amor y, por lo tanto, trabajar en sí mismo. No hay otra manera de disminuir la distancia de Dios que transformarse al amor.

Y cuanto más en serio toma un hombre su tarea, más corto es el tiempo que lleva para esta, y esto debe tenerse en cuenta, cuando amenaza con volverse tibio y en peligro de descuidarse, porque cada tiempo perdido en la tierra también se pierde por la eternidad, lo que usa para otro trabajo que no sea el trabajo del alma. Él solo debe pensar en la vida después de la muerte, entonces aprovecha el tiempo terrenal de la manera correcta, pero si solo preocupa por la vida terrenal, se detiene en la misma etapa de desarrollo y pierde el tiempo precioso....

Amén