• Terug

Innerlijk wezen – Uiterlijke schijn – Gebed in geest en waarheid

Hoe de mens zich ten opzichte van de eeuwige Godheid instelt, is doorslaggevend voor zijn morele waarde en voor de rijpheidsgraad van de ziel. Ongetwijfeld is het innerlijke ervaren van de mens daarbij doorslaggevend en niet de uiterlijke instelling, waarmee hij zich kenbaar maakt. Maar dit innerlijke ervaren zal pas dan tot uitdrukking komen, wanneer de rust van de mens verstoord wordt. Wanneer de mens in levenssituaties komt, waar hij geen uiterlijke schijn kan handhaven, maar elk masker laat vallen. Pas dan kan van het wezen van een mens gesproken worden en pas dan kiest hij welke stelling hij ten opzichte van God inneemt.

De mens kan zich uiterlijk anders voorgeven, zonder daar echter voor veroordeeld te kunnen worden, want het staat hem tegen om zijn meest innerlijke wezen openlijk ten toon te spreiden. Maar omgekeerd kan hij zich ook ten opzichte van zijn medemensen als een edel mens voorwenden, dat niet met zijn innerlijke wezen overeenstemt. En daarom zal de mens niet zo gemakkelijk een rechtvaardig oordeel over de medemensen kunnen vellen.

Maar God kent de gebreken en de zwakten van de mensen, evenals hun waarde en hun wil. En Hij wil dat ze zich ontdoen van de schijn. Hij wil dat ze zichzelf herkennen en over hun eigenlijke wezen nadenken. Alles wat goed en edel is, herkent God in alle levenssituaties en in nood neemt hij zijn toevlucht tot Hem. En zodoende leert de mens goed te bidden, dat wil zeggen in geest en in waarheid. Hij spreekt niet alleen maar mechanisch voor zich uit, maar het smeken van zijn hart stijgt tot God op en de brug, die tot in het geestelijke rijk leidt, wordt betreden.

Maar talloze mensen, die voorheen lichtzinnig en oppervlakkig waren, die God alleen maar met de mond beleden en anders ver van Hem af stonden, zoeken Hem nu en ze vinden Hem ook, want de vergankelijkheid van het aardse heeft hun zelfverzekerdheid aan het wankelen gebracht en hen geleerd anders te denken. De mens is gauw geneigd om te veroordelen, maar God is lankmoedig en barmhartig. Hij tracht te redden wat nog niet geheel aan de tegenstander vervallen is, ofschoon Zijn middelen de mensen wreed lijken en onbegrijpelijk voor hen zijn. (Onderbreking)

Inneres Wesen.... Äußerer Schein.... Gebet im Geist und in der Wahrheit....

Wie sich der Mensch zur ewigen Gottheit einstellt, das ist entscheidend für seinen sittlichen Wert und für den Reifegrad der Seele. Es ist ohne Frage dabei ausschlaggebend das innerliche Empfinden des Menschen, nicht seine nach außen gekennzeichnete Einstellung. Dieses innere Empfinden wird aber erst dann zum Ausdruck kommen, wenn die Ruhe des Menschen erschüttert wird, wenn der Mensch in Lebenslagen kommt, wo er keinen äußeren Schein wahren kann, sondern jegliche Maske fallen läßt. Dann erst kann vom Wesen eines Menschen gesprochen werden, und dann erst entscheidet es sich, welche Stellung zu Gott er einnimmt. Es kann der Mensch nach außen sich völlig anders geben, ohne jedoch deshalb verurteilt werden zu können, denn es widersteht ihm, sein innerstes Wesen offen zur Schau zu tragen; umgekehrt aber kann er auch seinem Mitmenschen gegenüber ein edles Wesen vortäuschen, das mit seinem inneren Wesen nicht im Einklang steht. Und daher wird der Mensch ein gerechtes Urteil über den Mitmenschen nicht so leicht treffen können.... Gott aber kennt die Mängel und Schwächen der Menschen sowie ihren Wert und Willen. Und Er will, daß sie sich des Scheins entäußern, Er will, daß sie sich selbst erkennen und über ihr eigentliches Wesen nachdenken.... Alles, was gut und edel ist, erkennt Gott in allen Lebenslagen, und er nimmt zu Ihm seine Zuflucht in der Not.... und also lernt der Mensch recht beten, d.h. im Geist und in der Wahrheit.... Er spricht nicht nur mechanisch vor sich hin, sondern das Flehen seines Herzens steigt zu Gott empor, und es ist die Brücke betreten, die hinüberführt ins geistige Reich. Unzählige Menschen aber, die vordem leichtsinnig und oberflächlich waren, die Gott nur im Munde führten und Ihm sonst fernstanden, suchen Ihn nun, und sie finden Ihn auch, denn die Vergänglichkeit des Irdischen hat ihre Selbstsicherheit erschüttert und sie anders denken gelehrt. Der Mensch ist leicht geneigt zu verurteilen, Gott aber ist langmütig und barmherzig.... Er sucht zu retten, was noch nicht gänzlich dem Widersacher verfallen ist, ob auch Seine Mittel den Menschen grausam scheinen und unverständlich sind.... (Unterbrechung)