• Terug

Het vrij worden

Het vrijkomen uit de vorm betekent een onbeschrijflijke opluchting voor het wezen, want het wordt op geen enkele manier gehinderd en het wordt niet meer door tijd en ruimte beperkt. Het moet nu weliswaar overeenkomstig zijn staat van rijpheid binnen de grenzen van deze sfeer blijven, die nu zijn verblijfplaats is. Het kan echter naar believen binnen deze sfeer werken, is aan geen enkele dwang onderhevig en kan steeds alleen volgens zijn drang tot werkzaamheid, die buitengewoon actief is, leven. Er zijn geen belemmeringen of deprimerende momenten, die het wezen zouden kunnen bezwaren, maar alles rondom het wezen is licht en helder en vrij.

De toestand van zo’n wezen is dus buitengewoon gelukkig makend, want alles wat het geluksgevoel zou kunnen verminderen, is ver van hem verwijderd. Het is aan het rijk van het verleden ontrukt. Het raakt het wezen slechts in de herinnering en het verstoort niet in het minst de lichtvolle toestand. Het onuitsprekelijke lijden, dat de onvolmaakte wezens nog te dragen hebben, brengt in de lichtwezens louter de vurigste liefde teweeg, maar de drijfveer om hen te helpen, wordt niet meer als leed ervaren.

Vrij van de uiterlijke vorm te zijn, is daarom een volledig vrij worden van lijden en allerlei kwellingen, die een nog onvolmaakt, gebonden wezen moet dragen. Daarom is het vrij worden uitermate zaligmakend voor het wezen. Het is als het ware de stap uit het rijk van de onvolmaakte wezens in het rijk van de voltooide wezens.

Het zijn twee werelden, die volledig van elkaar gescheiden zijn en die toch in de nauwste verbinding met elkaar staan, omdat alle bewoners van de ene wereld eens deel uit moeten maken van de andere wereld en omdat het enige streven van de bewoners van de eerste wereld moet zijn om deze te verlaten om bij de bewoners van de andere wereld opgenomen te worden.

Want alleen deze tweede wereld biedt de heerlijkheden van God. En enkel een volledig vrij geworden wezen kan deze in alle pracht zien en alleen een voltooid wezen is in staat de eindeloze pracht in zich op te nemen. Terwijl al hetgeen gebonden is, niet in staat is om zulke pracht te zien, want de vorm die het wezen nog omsluit, vertroebelt het vermogen om inzicht te krijgen en vertroebelt de geestelijke blik. De ziel is door haar omhulling niet in staat om dat, wat in zo’n mate gelukkig makend is, dat zo’n geluk ook enkel door een vrij geworden wezen gedragen kan worden, te herkennen.

Dus kan een onvolmaakt wezen niet onrechtmatig een blik werpen in de heerlijkheden van God, want het zou het nooit kunnen begrijpen en ervaren, hoezeer het ook te midden van deze heerlijkheden geplaatst zou worden. Het zou ook de lichtintensiteit niet verdragen en zou bijgevolg hierin moeten vergaan.

Amen

Act of Liberation....

O ato de se libertar da forma significa um alívio indescritível para o ser, pois agora ele não é de forma alguma impedido e não mais limitado no tempo e no espaço. Embora agora deva permanecer dentro dos limites da esfera que agora é a sua morada, de acordo com o seu estado de maturidade, pode trabalhar nela à vontade, não sujeita a qualquer compulsão, e apenas viver sempre de acordo com o seu impulso de actividade, que é extraordinariamente activo. Não há inibições ou momentos deprimentes que possam sobrecarregar o ser, mas tudo à sua volta é leve, claro e livre. O estado de tal ser é, portanto, extremamente feliz, pois tudo o que poderia prejudicar a sensação de felicidade está longe disso, é levado para o reino do passado, apenas toca o ser em memória e não turva o estado leve no mínimo. O sofrimento indescritível que os seres imperfeitos ainda têm de suportar apenas desencadeia o amor sincero nos seres de luz e a vontade de os ajudar, mas já não é sentido como sofrimento. Livrar-se da forma exterior é, portanto, libertar-se completamente do sofrimento e de todo o tormento que um ser ainda imperfeito e atado tem de suportar. Portanto, o ato de se tornar livre é imensamente feliz para o ser. É, por assim dizer, o passo para fora do reino dos imperfeitos, para o reino dos perfeitos. Há dois mundos que estão completamente separados um do outro e, no entanto, estão em conexão mais próxima um com o outro, porque todos os habitantes de um mundo deveriam um dia pertencer ao outro mundo e porque o único esforço do primeiro deveria ser deixá-lo e tornar-se afiliado com os habitantes do outro mundo. Pois só este segundo mundo oferece as glórias de Deus, só um ser que se tornou completamente livre pode contemplá-las em todo o seu esplendor, e só um ser aperfeiçoado é capaz de acolher as belezas sem fim dentro de si, enquanto todos os seres ligados são incapazes de contemplar tais glórias, pois a forma que ainda os rodeia turva a sua força de realização e visão espiritual. A alma não é capaz de reconhecer através do seu envoltório aquilo que é feliz - induzindo a tal ponto que tal felicidade só pode ser suportada por um ser que se tenha tornado livre. Assim, um ser inacabado não pode, injustificadamente, adquirir uma visão das glórias de Deus, pois nunca seria capaz de compreender e sentir se também seria colocado no meio dessas glórias.... também não seria capaz de suportar a abundância da luz e, consequentemente, teria de perecer nela....

Amém