• Terug

Openlijk tonen van het geestelijke streven

Er worden zo ongelofelijk hoge eisen gesteld, als het om werelds genot of aardse goederen gaat. En het is het streven van elk mens om de anderen te overtreffen. Maar in geestelijk opzicht ontbreekt het de mens volledig aan deze drijfveer. Ja, het is eerder het geval dat men het geestelijke streven voor de medemensen verbergt en dat dus de wedijver om het bereiken van de volmaakte toestand geheel niet aan de orde komt. En dit is kenmerkend voor de geestelijke teruggang van de mensheid. Men schrikt er niet voor terug om de hang naar aards goed openlijk te laten blijken, maar verzwijgt zo veel mogelijk alles, wat de bevordering van de ziel betreft.

En toch moet de mens eerst deze schroom voor de medemensen overwinnen. Hij moet zich openlijk en moedig belijden als een schepsel van God en dus als een mensenkind, dat Hem wil dienen en dat Zijn macht en heerlijkheid inziet. En als hij bij zijn aardse werkzaamheid de plicht tegenover God vooropstelt, zal hij ook van de goddelijke zegen zeker mogen zijn. Maar op een Hem niet openlijk belijdend schepsel slaat de Vader in de hemel geen acht.

En zo hebben er tegenwoordig maar weinig mensen het oprechte streven zich de wil van God eigen te maken. Ze vervolgen allen onverstoorbaar hun aardse weg, zonder zich af te vragen of ze de wil van Degene, Die hen geschapen heeft ook naar vermogen vervullen. Het gaat hen maar om één ding: have en goed te vergroten of tegen vermindering te beschermen.

Maar als ze net zo ijverig aan hun ziel zouden willen denken en met dezelfde ijver hun geestelijke plicht vervullen, dan zou het aardse leven hen niet meer belasten, want de vervulling van dat, wat voor het leven noodzakelijk is, belooft God de Heer aan degenen, die Hem liefhebben en Zijn geboden onderhouden. En een openlijk belijden voor de medemensen zou buitengewoon mooie vruchten afwerpen, want een mens volgt altijd de ander na.

Op hoe veel nutteloze dingen richt de mens zijn denken? En hoe noodzakelijk is alleen het zich verdiepen in geestelijke vragen om zijn bestaan tot in alle eeuwigheid te verzekeren? De mens moet evenwel met het grootste genoegen afstand kunnen doen van aardse goederen en zich alleen met dat tevredenstellen, wat de Vader in de hemel hem toegedacht heeft. Maar gewillig geeft hij alles op, als eerst de geest in hem, hem onderricht en de waardeloosheid van het aardse begrijpelijk voor hem maakt.

Hoe is dan zijn denken alleen naar het geestelijke toegekeerd? En hoe leeg lijkt hem nu het aardse leven, zoals hij nu nuchter kijkt naar alles wat hij voorheen verlangd heeft? En zijn ijver zal steeds groter worden. Zijn schroom om te belijden wordt overwonnen. En hij zal nu kunnen werken tot zegen voor zichzelf en voor allen, die hij dezelfde leringen, die hem door de eindeloze liefde van de Heer zo duidelijk en wonderbaarlijk geboden werden, doorgeeft._>Amen

Expressão pública da aspiração espiritual....

Tais exigências incrivelmente altas são feitas quando se trata de prazeres mundanos ou bens terrenos, e todo ser humano se esforça para superar o outro. Mas, num respeito espiritual, as pessoas carecem completamente desse impulso, de fato, o esforço espiritual é antes escondido dos semelhantes e, portanto, uma competição para alcançar o estado de perfeição está completamente fora de questão. E isto é característico do atraso espiritual da humanidade. As pessoas não se esquivam de expressar publicamente a sua inclinação para os bens terrenos, mas escondem, na medida do possível, tudo o que se aplica ao avanço da alma..... E no entanto, o ser humano deve primeiro superar essa timidez diante do mundo, deve confessar-se aberta e corajosamente como criatura de Deus e, portanto, como uma criança terrena que quer servi-Lo e reconhecer o Seu poder e glória. E se ele coloca o seu dever para com Deus antes da sua atividade terrena, ele também pode estar certo da bênção divina, mas o Pai no céu não respeita uma criatura que não O confessa abertamente. E assim, ainda hoje poucas pessoas têm o esforço honesto de fazer sua a vontade de Deus; todas elas continuam seu caminho terreno sem se perguntarem se também cumprem a vontade d'Aquele que as criou o melhor que podem..... Eles só se preocupam com uma coisa, aumentar os seus bens ou protegê-los de diminuir.... Mas se eles estivessem igualmente ansiosos para pensar em sua alma e cumprir seu dever espiritual com o mesmo zelo, a vida terrena não mais os sobrecarregaria, pois o Senhor Deus assegura àqueles que O amam e guardam Seus mandamentos o cumprimento do que é vital. E uma confissão pública daria frutos extremamente belos para os outros seres humanos.... porque uma pessoa emula sempre outra..... Quantas coisas inúteis o ser humano focaliza sua mente e quão necessária é a mera imersão em questões espirituais para assegurar sua existência por toda a eternidade....? É certo que o ser humano deve ser capaz de renunciar aos bens terrenos com total satisfação e contentar-se apenas com aquilo que o Pai no céu lhe destinou. Mas ele desiste voluntariamente de tudo quando o espírito dentro dele o ensina e o faz compreender a inutilidade das coisas terrenas. Então como a sua mente está voltada apenas para o espiritual, e como a vida terrena vazia lhe aparece agora, como tudo o que ele desejava antes era sóbrio. E o seu zelo tornar-se-á cada vez maior.... sua timidez para confessar-se superada, e agora ele será capaz de trabalhar para abençoar a si mesmo e a todos aqueles a quem ele transmite os mesmos ensinamentos que lhe são tão óbvios e maravilhosamente oferecidos através do amor infinito do Senhor....

Amém