• Terug

“Aan Mij is de wraak” – Vergelding

“Aan Mij is de wraak”, spreekt de Heer. En daarom moeten jullie niet vergelden. Jullie moeten je veeleer beijveren om het kwaad met het goede te vergelden en er niet over nadenken, hoe jullie het je aangedane onrecht kunnen vergelden. Want het denken van degene, die het onrecht verdraagt en nooit wraakgevoelens koestert, is zachtmoedig en geduldig en zijn wil spant zich in om het onrecht uit de wereld te krijgen, doordat hij niets doet om genoegdoening te krijgen. En dit is een enorme vooruitgang voor de ziel.

Onrecht geduldig over zich heen laten komen en toch in liefde aan de vijand denken, is weliswaar heel moeilijk, maar buitengewoon zegenrijk. De mens moet er steeds aan denken, dat elk wraakgevoel de ziel in duisternis hult. Dat het nooit licht en helder kan worden in de ziel van een mens, waar nog ruimte is voor gedachten aan vergelding van het boze richting de naaste. Want onvermijdelijk treedt er bij zulke gedachten het gevoel van liefdeloosheid en dus geestelijke zwakte aan de dag.

En de mens, die geen einde aan zulke gedachten in zich maakt, kan niet liefdevol werkzaam zijn. Elke vijandschap moet overbrugd worden, als ze eenmaal tot stand gekomen is. Want vijandschap is een eerbetoon aan de tegenstander. Degene, die in vijandschap met zijn naasten leeft, heeft de boze macht al heel veel rechten over zichzelf gegeven.

Elk haat- en wraakgevoel moet uit het hart verbannen worden, want dit levert nog andere gemene gedachten op, zoals omgekeerd een vroom en zachtmoedig gemoed er alleen maar op bedacht is, dat niemand onrecht geschiedt en dat de verantwoordelijkheid over al het onrechtvaardige aan de goddelijke Heer Zelf overgelaten moet blijven. Want alleen de Heer kan beoordelen, welke schuld de twee partners treft en waardoor de vijandschap veroorzaakt is.

Als dus in het leven op aarde de haat en de tweedracht lijken te overheersen, moet de mens op zich proberen om juist deze ondeugden uit de wereld te helpen. Het is niet voldoende, dat de mens enkel angstig een strijd uit de weg gaat. Hij moet zelf proberen om zich zoveel mogelijk aan de anderen aan te passen en vijandelijke gevoelens in het tegendeel te veranderen. Het resultaat van zo’n voornemen zal zo onnoemelijk weldadig te bespeuren zijn. Alle haat zal ophouden, omdat liefde, zachtmoedigheid en geduld in zijn plaats komen en de mens, die, waar het mogelijk is, alle onrecht die hem treft, probeert ongedaan te maken, zal, door het wapen van de liefde, een gevoel van innerlijke voldoening hebben.

De liefde ontwapent alle toorn, wraakzucht en vergeldingsdrang. De liefde verzwakt het gevoel van lijden vanwege het onrecht en zal ook nooit op vergelding zinnen, want haar streven is geestelijke volmaaktheid. En hiervoor moet eerst elke onedele gedachte uitgeschakeld worden. En de Heer zal daar intrek nemen, waar de mens zichzelf overwint en het hart zich verandert tot liefde, zachtmoedigheid en geduld, want dit is onvermijdelijk de voornaamste voorwaarde om de Heer Zichzelf te laten openbaren en dus ook geduld oefent ten aanzien van Zijn kinderen.

Wraak en vergelding van menselijk zijde zijn niet toegestaan, wanneer de ziel zich wil bevrijden uit haar boeien. Geef daarom alles over aan de Heer, want Hij is pure liefde op Zich en zal volgens de wet van de liefde vergelden. Evenzo moeten jullie je ook beijveren om de liefde onder elkaar te beoefenen en voortdurend de wil van de Heer te vervullen, die jullie waarschuwt voor een al te streng oordeel over de liefdeloosheid van jullie medemensen.

Amen

"Die Rache ist Mein...." Vergeltung....

"Die Rache ist Mein", spricht der Herr.... und so sollet ihr nicht Vergeltung üben, ihr sollt vielmehr euch befleißigen, Böses mit Gutem zu vergelten, und nicht sinnen, wie ihr das euch angetane Unrecht vergelten könnt. Denn wer da Unrecht leidet und nimmermehr Rachegedanken heget, dessen Sinn ist sanftmütig und geduldig, und es ist sein Wille bemüht, das Unrecht aus der Welt zu schaffen, indem er nichts tut, um sich Genugtuung zu verschaffen. Und dies ist ein ungeheurer Fortschritt für die Seele.... Unrecht geduldig über sich ergehen lassen und dennoch in Liebe des Feindes zu gedenken ist wohl sehr schwer, jedoch außerordentlich segensreich.... Es soll der Mensch immer bedenken, daß jedes Rachegefühl die Seele in Finsternis hüllt, daß es nie licht und klar werden kann in eines Menschen Seele, wo noch Raum ist für Gedanken an Vergeltung des Bösen an dem Nächsten. Denn es tritt unweigerlich zu solchen Gedanken das Gefühl der Lieblosigkeit und also geistiger Schwäche. Und es kann der Mensch nicht liebend tätig sein, der solchen Gedanken in sich nicht Einhalt gebietet. Eine jede Feindschaft soll überbrückt werden, so sie einmal zustande gekommen ist.... Denn es ist Feindschaft das Tribut an den Widersacher.... wer in Feindschaft lebt mit seinem Nächsten, der hat der bösen Macht schon sehr viel Recht über sich eingeräumt. Es muß jegliches Haß- und Rachegefühl aus dem Herzen verbannt werden, denn es zieht dieses noch andere schmutzige Gedanken nach sich, wie umgekehrt ein frommes sanftes Gemüt nur darauf bedacht ist, daß niemandem Unrecht geschehe und daß alles Unrechte dem göttlichen Herrn Selbst zur Verantwortung überlassen bleiben muß. Denn der Herr allein kann ermessen, welche Schuld zwei Partner trifft und wodurch die Feindschaft heraufbeschworen ist. So also im Erdenleben scheinbar der Haß und die Zwietracht überwiegt, muß der Mensch an sich versuchen, gerade diese Untugenden aus der Welt zu schaffen.... Es genügt nicht, daß der Mensch nur ängstlich einem Streit aus dem Wege geht.... er muß selbst versuchen, sich dem anderen nach Möglichkeit anzupassen und feindliche Gefühle in das Gegenteil zu verkehren. Der Erfolg eines solchen Vorhabens wird so unsagbar wohltätig spürbar sein, es wird jeglicher Haß aufhören, da die Liebe, Sanftmut und Geduld an seine Stelle tritt, und es wird ein Gefühl innerer Befriedigung der Mensch haben, der alles Unrecht, das ihn trifft, ungeschehen zu machen versucht, wo es möglich ist, durch die Waffen der Liebe.... Es entwaffnet die Liebe allen Zorn, Rachsucht und Vergeltungsdrang.... Die Liebe schwächt das Gefühl des Unrecht-Leidens und wird auch nimmer nach Vergeltung sinnen, denn ihr Streben ist geistige Vollkommenheit, und zu dieser muß vorerst jeder unedle Gedanke ausgeschaltet werden, und es wird der Herr Wohnung nehmen, wo der Mensch sich überwindet und das Herz zur Liebe, Sanftmut und Geduld sich gewandelt hat, denn es ist dies unweigerlich die Grundbedingung, daß der Herr Selbst Sich offenbaret und also auch Geduld übet an Seinen Kindern.... Rache und Vergeltung menschlicherseits sind nicht zulässig, wo die Seele sich befreien will aus ihren Fesseln.... darum übergebet alles dem Herrn, denn Er ist an Sich pur Liebe und wird Vergeltung üben nach dem Gesetz der Liebe.... Desgleichen sollt auch ihr euch befleißigen, untereinander die Liebe zu üben und stets und ständig den Willen des Herrn zu erfüllen, Der euch warnet vor allzustrengem Urteil über die Lieblosigkeit eurer Mitmenschen....

Amen