• Back

영적인 연합. 이 땅에 묶이지 않은 혼.

이 땅에 묶이지 않은 곳에서, 혼들이 서로 아주 일치가 되어, 혼들이 서로를 보완하고 완전한 영적인 조화 가운데 사는 곳에서 영적인 연합이 이뤄질 수 있다. 이런 혼들은 육체적으로 함께 하지 않는 가운데 서로 함께 할 수 있다. 그러나 그는 자신의 혼이 이런 영적인 연결을 이뤘다는 것을 알지 못한다. 왜냐면 혼들이 육체의 참여 없이 서로를 발견하기 때문이다. 이는 순전히 영적으로 함께 하는 일이다. 사람은 이에 대해 아무 것도 모른다. 그러나 육체의 겉형체를 벗게 되면, 혼들은 서로를 향해 추구하고 영의 나라에서 서로를 보완하고 절대로 서로를 떠나지 않는다.

그런 혼들은 이제 이 땅에서 이중 생활을 하도록 강요받는다. 혼들은 먼저 육체가 살아있게 하고, 육체가 영적인 목표를 추구하도록 자극한다. 혼들은 동시에 그들과 같은 생각을 가진 혼들이 그들의 육체를 영화시키도록 돕는다. 이로써 두 혼의 연합이 일어날 수 있도록 도와준다. 이런 연합은 실제 두 혼이 겉형체인 육체를 떠날 때 비로소 가능하다. 그러나 두 혼이 그전에도 육체가 평안한 상태에서 혼을 자유롭게 해주면 연합을 이룰 수 있다. 그러면 혼은 두번째의 삶을 산다. 혼은 완전히 다른 삶의 상황을 가진 다른 환경 가운데 살고, 사랑을 주고받는다. 왜냐면 혼이 다른 혼과 완전히 연결된 것으로 느끼기 때문이다. 혼들은 함께 높은 곳을 추구한다. 왜냐면 한 혼이 영적으로 두번째 혼을 찾는다면, 혼이 이미 높은 성장을 했기 때문이다. 그렇지 않으면 조화가 없고 단지 서로 대적하며 방어하려고 할 것이다.

(1948년 12월 6일) 사람이 이제 실제 외로움을 느낄 수 있다. 왜냐면 그가 혼이 연결된 것을 의식하지 못하기 때문이다. 그러나 이런 외로움이 다시 혼의 성숙한 정도를 높이는 일에 기여한다. 혼이 더욱 성장해 나갈수록, 혼은 더 많이 자신을 영화시킬 수 있고, 그러므로 이 땅에서 이미 더 자주 영의 영역에 거하며 이 땅을 떠나는 일에 성공을 한다. 그러면 혼은 몸과 분리된 삶을 살고, 몸은 이런 삶에 참여를 하지 않는다. 왜냐면 육체가 평안한 상태에 빠지면, 육체의 기능이 정지되기 때문이다. 그러나 혼은 혼의 능력과 이룩한 일을 영의 영역으로 가져가고, 혼이 많은 영적 부를 가지고 있다면, 큰 축복된 일을 일으킬 수 있다. 왜냐면 혼과 연결이 된 혼이 그의 성장정도에 합당하게 마찬가지로 영적인 부를 가지고 있고, 서로 교환하고 이를 통해 말할 수 없게 행복하게 될 수 있기 때문이다.

이런 영적인 연결을 이룬 사람에게 모든 침체되거나, 정지되거나, 퇴보할 위험이 사라지고, 사람들은 계속해서 위를 추구하고, 이런 추구가 인간으로 서로 알지 못할지라도 서로를 찾을 수 있게 한다. 그들은 공동의 목표를 위해 추구하고, 이런 투쟁을 하는 가운데 혼들은 서로에게 이끌리는 것을 느낀다. 왜냐면 혼은 잠을 자지 않고 혼의 충동을 따라 계속해서 빛을 향해 올라가고, 자주 마지 못해 물질적인 육체를 떠나 이제 전적으로 자신이 이끌림을 느끼는 혼과 하나가 되기까지 이 땅의 삶의 길을 계속 가기 위해 완전히 떠나지 않는 육체의 겉형체로 되돌아 가기 때문이다.

아멘

DUHOVNO POVEZIVANJE.... DUŠE BEZ ZEMALJSKE VEZANOSTI....

Duhovna povezanost može postojati gdje nisu prisutne nikakve zemaljske (po)vezanosti, ali gdje su duše tako međusobno usklađene, da se one upotpunjuju i žive u najpotpunijem duhovnom skladu. Takve duše se mogu pronaći bez da su tjelesno zajedno, no onda čovjek nije svjestan toga da je njegova duša ušla u takvu vezu, jer se duše nalaze bez sudjelovanja tijela, to je jedan čisto duhovni suživot, o kojemu čovjek kao takav ne zna ništa. Ali, čim spadne tjelesna čahura (ljuska), duše hrle jedna prema drugoj i upotpunjuju se u duhovnom kraljevstvu, te se više za vječnost ne mogu razdvojiti jedna od druge. Takve duše su sada prisiljene voditi dvostruki život na Zemlji; prvo obavljaju stvarni zemaljski zadatak, da animiraju svoje tijelo i potiču ga na duhovno određenje, a istovremeno su također na pomoć njima srodnoj duši, da produhovi njeno tijelo, tako da se može dogoditi združivanje obaju duša, što je moguće samo ako su obje duše napustile tjelesnu čahuru (ljusku, omotač). Ipak se one mogu ranije sjediniti, čim tijelo u stanju počinka (mira) da slobodu duši.... Onda dakle duša živi svoj drugi život.... prebiva u drugom okruženju, u potpuno drugačijoj životnoj situaciji, ona daje i prima Ljubav, jer se osjeća potpuno spojena s drugom dušom. One zajedno teže uvis, jer čim je jedna duša duhovno pronašla neku drugu dušu, već je napredovala u svom razvoju, inače ne postoji sklad, nego samo suprotstavljeni otpor.... (6 Prosinac 1948) Sada se čovjek možda može osjećati usamljeno, jer on sam nije svjestan duševne povezanosti, ali ovaj osjećaj usamljenosti opet doprinosi povećanju zrelosti duše, i što više ona napreduje u razvoju, to više se ona može produhoviti, stoga već na Zemlji uspijeva češće boraviti u duhovnim sferama i biti prenesena sa Zemlje. Tada duša živi od tijela razdvojen život, tijelo u tome ne sudjeluje, jer su njegove funkcije obustavljene, kada se ono nalazi u stanju počinka (mira). Ali, duševne sposobnosti i dostignuća ona međutim prenosi u te sfere, i stoga može podariti veliki blagoslov, ako ona sama posjeduje mnogo duhovnog bogatstva, kao što ona također može steći mnogo, jer sa njom povezana duša, primjereno njenoj duhovnoj zrelosti, također pokazuje duhovno bogatstvo, kojeg one sada uzajamno razmjenjuju, a kroz to se mogu neizmjerno blagosloviti. Gdje postoje takve duhovne veze, prošla je svaka opasnost propadanja, zastoja ili nazadovanja, ljudi neprestano streme uvis, a ovo nastojanje im također omogućava da se uzajamno pronađu, čak i ako se kao ljudi ne poznaju. Oni teže zajedničkom cilju, i u ovom nastojanju se duše osjećaju uzajamno privučene.... Jer duša ne spava, nego neprestano ide prema svjetlu u svom porivu uvis, i često se tek nevoljko vraća nazad u svoju tjelesnu čahuru (ljusku, omotač), koju ipak sasvim ne ostavlja, kako bi još prevalila zemaljski životni put, sve dok joj nije dozvoljeno napustiti materijalno tijelo i potpuno se sjediniti sa dušom od koje se osjeća privučena.

AMEN