• Indietro

Le catastrofi nella natura e la loro spiegazione spirituale

La Terra si trova in una continua rotazione intorno a sé stessa e non sosta mai in immobilità. Questa è anche la spiegazione per lo sviluppo della Terra dalla massa originariamente liquida al corpo celeste solido che ora è diventato luogo di soggiorno per esseri viventi di ogni specie. Ma il nucleo della Terra ancora liquido finché non si sia irrigidito, è anche inadeguato come soggiorno per ogni essere vivente. Se ora mediante eruzioni questa massa liquida si crea una via verso la superficie, questo significa tanto quanto una totale distruzione di tutti gli esseri viventi in questa superficie e perciò tali eruzioni sono temute dall’uomo e dall’animale, perché portano il loro totale annientamento. La Sapienza divina concede questo solamente in casi di estrema necessità, cioè ad ogni eruzione prima che possa avvenire deve dapprima precedere la Volontà di Dio e questo è motivato nel Suo Amore e nella Sua Sapienza. Le forze all’interno della Terra devono essere costantemente attive, perché quest’attività significa per la Terra, cioè per tutti gli esseri sulla superficie della Terra, possibilità di vita, perché come la Terra è totalmente irrigidita, ogni vegetazione finisce. Quest’attività interiore delle forze spirituali è già un certo servizio per la salvezza dello spirituale ed a questa forza perciò deve essere data una volta la possibilità di iniziare il suo percorso di sviluppo sulla Terra, benché debbano passare tempi inimmaginabili prima che questo spirituale possa iniziare il cambio di forma sulla Terra. Ogni catastrofe naturale può essere quindi di sviluppo massimo per l’essere spirituale, l’uomo, come fine del suo percorso terreno, ma è contemporaneamente per lo spirituale totalmente immaturo l’inizio di un periodo di un tempo terreno nuovamente incomprensibilmente lungo e perciò va considerato come voluto da Dio. Ogni Creazione serve solo allo scopo di sviluppare lo spirituale verso l’Alto. Se ora da parte umana non si tende più ad uno sviluppo dell’anima verso Alto, se lo scopo e la meta della vita terrena non viene più considerato, allora Dio termina questa vita e dà contemporaneamente la possibilità allo spirituale che è all’inizio dello sviluppo di portarlo avanti. Egli distrugge generalmente per far sorgere dall’Opera di distruzione nuove Creazioni, che nuovamente celano in sé lo spirituale, a cui è stato concessa la Grazia del percorso terreno. Perché, dove regna l’Amore e la Sapienza di Dio nulla avviene senza senso e scopo.

Amen

Catastrofen in de natuur en hun geestelijke verklaring

De aarde is in eeuwigdurende omwenteling om zichzelf en blijft nooit onbeweeglijk stilstaan. Dit is ook de verklaring voor de ontwikkeling van de aarde uit de oorspronkelijk vloeibare massa tot het vaste lichaam aarde, dat verblijfplaats is geworden van levende wezens van allerlei aard. Maar de kern van de aarde is nog steeds vloeibaar en ook niet geschikt als verblijfplaats voor welk levend wezen dan ook, totdat deze gestold is.

Breekt zich nu door erupties deze vloeibare massa een baan naar de oppervlakte, dan is dit van dezelfde betekenis als een totale vernietiging van alle levende wezens op deze oppervlakte. En daarom zijn zulke uitbarstingen gevreesd door mens en dier, omdat dit hun algehele vernietiging met zich meebrengt. De goddelijke wijsheid laat ze daarom in gevallen van uiterste noodzaak toe, dat wil zeggen aan elke uitbarsting moet eerst de wil Gods voorafgaan, voordat hij kan plaatsvinden. En dit is gegrond op Zijn liefde en wijsheid.

De krachten in het binnenste der aarde moeten aan één stuk door actief zijn, want dit werkzaam zijn betekent voor de aarde - dat wil zeggen voor alle wezens op het aardoppervlak - mogelijkheid van leven. Want zodra de aarde helemaal is gestold, houdt elke plantengroei op. Deze innerlijke werkzaamheid van de geestelijke krachten is dus al een zeker dienen, om het geestelijke te verlossen. En daarom moet er aan deze krachten eveneens eenmaal de mogelijkheid worden gegeven, hun gang over de aarde te beginnen om zich te ontwikkelen, ofschoon ondenkbare tijden moeten voorbijgaan, voordat dit geestelijke de wisseling van vorm op aarde kan beginnen.

Elke natuurcatastrofe kan dus voor het hoogst ontwikkelde geestelijke wezen, de mens, een einde van zijn levensweg op aarde zijn. Maar het is tegelijkertijd voor het helemaal onrijpe geestelijke het begin van een periode op aarde van weer onvoorstelbaar lange tijd, en daarom als door God gewild te beschouwen. Elke schepping dient alleen het doel het geestelijke positief te ontwikkelen.

Wordt nu van menselijke zijde een positieve ontwikkeling van de ziel niet meer nagestreefd; wordt het doel en de zin van het aardse leven buiten beschouwing gelaten, dan beëindigt God dit leven en geeft Hij tegelijkertijd het geestelijke, dat aan het begin van zijn ontwikkeling staat, de mogelijkheid van een zich voortzettende ontwikkeling. Hij vernietigt in zekere zin, om door het werk van vernietiging nieuwe scheppingen te laten ontstaan, die weer het geestelijke in zich bergen, waaraan de genade van de gang over de aarde werd toegekend. Want waar Gods liefde en wijsheid aan het werk is, gebeurt niets zonder zin of doel.

Amen