• Indietro

La miseria spirituale - Il senso di responsabilità – Duri Ammonimenti

Quanto irresponsabilmente agiscono gli uomini nei confronti della loro anima, se si chiudono alla giusta conoscenza e respingono ogni Aiuto inviato a loro! Ogni Ammonimento ed Avvertimento è vano, attribuiscono troppo poco valore alla loro vita e non hanno nessun sentimento di responsabilità. Ciononostante Dio nella Sua Longanimità e Pazienza Si sforza sempre di nuovo per educarli al giusto pensare, ma loro non Lo riconoscono. Più caparbiamente si chiudono alla Sua Parola, più spesso diventa l’involucro dell’anima e ci vogliono degli scuotimenti molto forti, affinché questi involucri si spezzino e l’anima diventi libera. La miseria spirituale è molto più grande di quanto il singolo uomo è in grado di riconoscere. Dove più persone sono radunate, fra di loro si trova solo raramente un uomo credente, e questo viene deriso mentre invece dovrebbe essere ascoltato.

La Parola divina penetra solo raramente nei cuori degli uomini, perché il mondo vuole sentire altro, vuole essere intrattenuto mondanamente, si vuole distrarre e gioire di discorsi terreni, non vuole Insegnamenti e nessun’indicazione alla morte del corpo; pretende soltanto di vivere, che significa sfruttare e godere la vita terrena. Per questo le Parole divine gli sono un impedimento, ostacolano la spinta per la vita terrena, ostacolano l’ebbrezza di gioia e diminuiscono il godimento terreno. Più gli uomini sono limitati, più difficile è spiegare loro l’Agire divino, perché allora non hanno nessuna comprensione per l’esperienza spirituale ed ora cercano di pareggiare la mancanza di comprensione con accresciuto desiderio mondano, perché loro percepiscono la cosa incompresa soltanto come una pressione e peso e li vogliono sfuggire, mentre ora adulano ancora di più il mondo. Senza la volontà per conoscere la Verità, questa stessa non può essere offerta loro e quando viene offerta, allora non la comprendono, perché non ne hanno la volontà, ed il desiderio per Dio è in loro troppo debolmente sviluppato.

Perciò Dio deve inviare a loro altri ammonitori, che fanno ammutolire ogni desiderio per i godimenti mondani. Egli li deve prendere più duramente, perché non badano al tocco soave, perché non sentono la Vicinanza di Dio, quando Egli Si annuncia loro. All’umanità viene così caricata una sorte sempre più dura, dovrà languire sotto la pressione e non troverà nessun risarcimento nel mondo e nelle sue presunte gioie. La vita sarà così difficile da sopportare, perché la vera consolazione si troverà soltanto in Dio, nella Sua Parola, che promette il Suo Amore e la Sua Misericordia ad ognuno che si rivolge a Lui e rinuncia al mondo.

Amen

Geestelijke nood – Verantwoordelijkheidsgevoel – Harde vermaningen

Hoe onverantwoordelijk handelen de mensen ten opzichte van hun ziel, als ze zich voor het juiste inzicht afsluiten en elke hulp, die hun toegezonden wordt, afwijzen. Elke vermaning en waarschuwing is tevergeefs. Ze kennen te weinig betekenis aan het leven toe en ze hebben ook geen verantwoordelijkheidsgevoel. En toch spant God Zich in Zijn lankmoedigheid en geduld steeds weer in om hen tot het juiste denken op te voeden. Maar ze beseffen dit niet. En hoe koppiger ze zich voor Zijn woord afsluiten, des te dikker wordt het omhulsel van de ziel en er zijn heel grote schokken voor nodig om deze omhulsels open te laten barsten en de ziel vrij te laten komen. De geestelijke nood is veel groter, dan de individuele mens in staat is te herkennen.

Maar zelden is er, waar er meerdere mensen verzameld zijn, een gelovig mens bij en deze gelovige wordt uitgelachen, waar er naar hem geluisterd zou moeten worden. Maar zelden dringt het goddelijke woord de harten van de mensen binnen, want de wereld wil iets anders horen. Ze wil werelds vermaakt worden. Ze wil zich afleiding verschaffen en zich verheugen in wereldse praatjes. Ze wil niet onderricht worden en niet op de lichamelijke dood gewezen worden. Ze wenst alleen maar te leven, dat wil zeggen het aardse leven ten volle te benutten en te genieten. En de goddelijke woorden zijn daarvoor een hindernis. Ze bemoeilijken de drang naar het aardse leven. Ze belemmeren de roes van vreugde en verlagen het aardse genot.

Hoe bekrompener de mensen zijn, des te moeilijker is voor hen het goddelijke werkzaam zijn te verklaren, want dan hebben ze voor een geestelijke opwekken geen begrip. En ze proberen nu het ontbrekende begrip met een verhoogd werelds verlangen te compenseren, want ze ervaren hetgeen voor hen onbegrijpelijk is alleen maar als een druk en belasting en ze willen hieraan ontsnappen door de wereld nu echt toegedaan te zijn. En zonder de wil om de waarheid te kennen, kan deze hun niet aangeboden worden. En als deze hun aangeboden wordt, dan begrijpen ze het niet, omdat ze daar niet de wil toe hebben en het verlangen naar God slechts zwak in hen ontwikkeld is.

En daarom moet God hun andere vermaners sturen, die al hun verlangen naar wereldse genietingen in hen laat verstommen. Hij moet hen harder aanpakken, omdat ze geen acht slaan op de zachte aanrakingen, omdat ze de nabijheid van God niet voelen, als Hij Zich aan hen bekendmaakt. En zo wordt de mensheid een steeds zwaarder lot opgelegd en ze zal onder de druk moeten smachten en in de wereld en haar vermeende vreugden geen schadeloosstelling vinden. Het leven zal zo moeilijk te verdragen zijn, dat de ware troost alleen maar bij God te vinden zal zijn. In Zijn woord, dat Zijn liefde en barmhartigheid aan eenieder belooft, die zich naar Hem toekeert en de wereld opgeeft.

Amen