• Indietro

Presunzione - L’autoconoscenza

Il peggior nemico dell’uomo è, che non lo abbandona la presunzione, perché allora è proprio senza auto conoscenza. Si vede in una luce sbagliata e di conseguenza non fa nulla che aumentarla, invece di chiamare sé stesso in tutta umiltà alla resa dei conti, di confessare i suoi errori e manchevolezze e di combatterli. Ad ogni tendere per la perfezione deve precedere il riconoscere, ma chi si vede nello specchio della giustizia ed intoccabilità, non tende verso l’Alto, ma si crede già in Alto; non ha nemmeno nessun desiderio per lo sviluppo verso l’Alto, perché non si rende conto del suo stato di maturità imperfetta. Ed accetterà anche solo raramente una rispettiva indicazione, dato che si rende conto solo del suo valore e perciò è immensamente lontano da un vero riconoscere lo stato della sua anima. Quindi sarà anche difficilmente possibile rendere chiara la necessità di un tendere alla perfezione ad un uomo convinto del valore della sua personalità, perché questo lo troverà adeguato bensì per i suoi prossimi, ma mai per sé stesso. Non riconosce il proprio più grande errore e difficilmente trova la via verso la conoscenza, ha una certa ultragrande auto considerazione e questo gli impedisce di affidarsi umilmente pregando al Padre nel Cielo, e quindi quest’auto considerazione è la più grande nemica della sua anima, non si piega dinanzi al Padre, e meno ancora serve. E questo ostacola la sua anima nello sviluppo verso l’Alto, perché l’uomo non può raggiungere nulla, se non vi tende coscientemente, e nuovamente non tenderà a qualcosa che crede di possedere. Solo chi si crede piccolo e debole, chiede l’Aiuto, ma il grande e forte non crede di averne bisogno. E quindi ne esce a mani vuote ed alla fine non ha da mostrare nessuna risalita, perché si deve tendere ad ogni Altura. Se ora l’auto stima di un uomo è così fortemente sviluppata, allora non comprende nemmeno bene la lontananza dall’eterna Divinità, e da parte sua ora non fa nulla per diminuire questa lontananza. Al contrario, lascia agire su di sé ancora il mondo, affinché la distanza da Dio si fa notare sempre di più, perché crede di sé stesso di stare così nel sapere, che rifiuta tutto ciò che gli viene offerto per la salvezza della sua anima, sempre partendo dal punto di vista della sua intoccabilità e valore. Considera sé stesso come esempio e non vuole lasciare valere nessun altro, non accetta insegnamenti e rifiuta per primo, se gli viene richiesto una trasformazione del suo essere, perché questo gli sembra superiore a tutto ed è comunque il più grande impedimento sulla via verso la conoscenza, perché può giungere in Alto solamente colui, che si crede nell’abisso più profondo, perché costui prega Dio intimamente per il Suo Aiuto, che gli viene concesso amorevolmente dal Padre, mentre l’altro non si crede bisognoso, per richiedere l’Aiuto al Padre, e quindi senza qualsiasi Aiuto non può nemmeno giungere in Alto.

Amen

Eigendunk – Zelfkennis

De ergste vijand van de mens is dat zijn eigendunk hem niet verlaat, want hij is dan in zekere zin zonder zelfkennis. Hij ziet zichzelf in een verkeerd licht en doet dus niets anders, dan zichzelf nog verhogen in plaats van zichzelf in alle deemoed rekenschap te geven, zijn fouten en gebreken te herkennen en ze te bestrijden.

Aan elk streven naar volmaaktheid moet het besef voorafgaan, maar wie zichzelf in de spiegel van rechtvaardigheid en onaantastbaarheid beziet, streeft niet naar boven, want hij waant zich al boven. Hij heeft ook geen verlangen naar een opwaartse ontwikkeling, omdat hij zich niet bewust is van zijn gebrekkige staat van rijpheid. En hij zal ook zelden een desbetreffende aanwijzing accepteren, omdat hij zich van zijn waarde bewust is en hij daarom buitengewoon ver verwijderd is van het ware besef van de toestand van zijn ziel.

En dus zal het nauwelijks mogelijk zijn om een van de waarde van zijn persoonlijkheid overtuigd mens de noodzaak van het streven naar volmaaktheid duidelijk te maken, want steeds zal hij dit wel bij zijn medemensen op zijn plaats vinden, maar nooit bij zichzelf. Hij herkent zijn eigen grootste gebrek niet en vindt dus moeilijk de weg naar het inzicht. Hij heeft een bepaald enorm groot gevoel van eigenwaarde, dat hem hindert om zich deemoedig vragend aan de Vader in de hemel toe te vertrouwen en dus is dit gevoel van eigenwaarde de grote vijand van de ziel. Hij buigt niet voor de Vader en hij dient nog veel minder. En dit hindert hem bij de opwaartse ontwikkeling van zijn ziel, want de mens kan niets hoogs bereiken, als hij er niet bewust naar streeft. En hij zal weer niet streven naar iets, wat hij gelooft te bezitten.

Alleen wie zwak en klein meent te zijn, vraagt om hulp. Maar de grote en sterke gelooft deze hulp niet nodig te hebben. En dus vertrekt hij met lege handen en heeft op het eind geen weg omhoog te verwachten, want elke hoogte moet nagestreefd worden.

Wanneer nu dat gevoel van eigenwaarde van een mens zo sterk ontwikkeld is, dan is voor hem de verwijdering van de eeuwige Godheid ook niet goed te begrijpen en hij doet nu van zijn kant niets om deze afstand te verkleinen. Hij laat integendeel de aardse wereld zelfs nog op zich inwerken, zodat de afstand tot God steeds merkbaarder aan de dag treedt, want hij gelooft dat hij zoveel kennis heeft, dat hij alles, wat hem voor zijn zielenheil aangeboden wordt hautain afwijst, steeds vanuit het gezichtspunt van zijn onaantastbaarheid en van zijn waarde uitgaand.

Hij beschouwt zichzelf als voorbeeldig en wil iets anders niet accepteren. Hij accepteert geen leringen en is zoals voorheen afwijzend, als van hem een verandering van zijn wezen geëist wordt, want hij waant zich boven alles verheven en dat is toch de grootste hindernis op de weg naar het juiste inzicht. Want alleen degene, die zich in de diepste diepte waant, kan tot de hoogte geraken. Want diegene vraagt God innig om Zijn hulp, die hem door de Vader liefdevol verleend wordt, terwijl degene die gelooft niet zo behoeftig te zijn, dat hij om de hulp van de Vader moet vragen, zonder enige hulp ook niet tot boven kan geraken.

Amen