• Indietro

La felicità della presa di dimora del Signore nel cuore

Colui che Mi sacrifica tutto sulla Terra, lo guardo con Compiacimento, perché dato che il suo cuore è libero da ogni desiderio terreno, posso ora dimorare in lui, e con Me entra nel cuore una indescrivibile felicità, che è però del tutto diversa dalla felicità terrena. Coloro che Mi hanno accolto nel loro cuore, d’ora in poi non desiderano più altro che la Mia Presenza., e dato che Mi amano cosi intimamente, questo desiderio viene esaudito. Mi lascio trovare dal figlio Mio. Voglio soltanto il suo amore, voglio che Mi cerchi e Mi desideri, ed allora Sono sempre continuamente pronto a donarMi. Io concedo la più alta felicità al figlio terreno che Mi ha trovato; lo prendo al Mio Cuore e lo nutro e lo abbevero con il Mio Amore. Non posso comunque concedere la felicità più alta a colui, che porta nel cuore altri desideri, perché ogni desiderio che è rivolto a gioie terrene, rende impossibile il Mio soggiorno in un tale cuore, perché il mondo ed Io sono due poli che sono opposti; il mondo offre bensì, visto in modo terreno, incalcolabili piaceri, ma non può mai inserire nei suoi beni che elargisce, il sentimento di intima unione con Me, questo sarebbe impensabile, perché due concetti così opposti non possono mai coincidere. Chi ama il mondo ed il suo scintillio e sfarzo non può comprendere la felicità in modo afferrabile, che viene scaturita dalla Presenza del Signore. E viceversa l’uomo aborrirà tutto il terreno, se per questo gli viene data la Grazia dell’unione con Dio.

Io afferro un tale figlio con un Amore così intimo, che non lo sente più il corpo, ma lo spirito, e questo riconosce all’improvviso la sua origine e si unisce con tutto il potere con il Padre dall’Eternità. Ha guardato nella Luce e sin da quel momento non ha nemmeno più timore dell’oscurità, e se lo spirito si è una volta riconosciuto e ha percepito l’amorevole avvicinamento dell’eterna Divinità e quindi dato uno sguardo nelle delizie celesti, allora ogni desiderio terreno è stato ucciso, perché ciò che il mondo offre, appare scialbo e vuoto al figlio terreno, e cerca sempre e sempre soltanto l’unificazione con il Salvatore, perché Io prometto ai Miei già sulla Terra inesprimibile Beatitudine se Mi portano nel cuore e non badano più alle gioie mondane.

Amen

Het geluk van het intrek nemen van de Heer in het hart

Ik kijk met welgevallen naar degene, die op aarde alles voor Mij opoffert, want omdat zijn hart vrij is van alle aardse verlangens, kan Ik het nu bewonen en met Mij trekt een onbeschrijflijk geluk het hart binnen, dat echter geheel anders is, dan aards geluk. Degenen, die Mij in hun hart opgenomen hebben, verlangen voortaan naar niets anders meer, dan Mijn aanwezigheid en omdat ze Mij zo innig liefhebben, zal dit verlangen vervuld worden.

Ik laat Mij door Mijn kind vinden. Ik wil immers alleen maar diens liefde. Ik wil, dat het Mij zoekt en naar Mij verlangt en dan ben Ik voortdurend bereid Mij weg te geven. Ik verschaf het mensenkind, dat de weg naar Mij vond, het grootste geluk. Ik druk het aan Mijn hart, voed het en geef het met Mijn liefde te drinken.

Maar Ik kan nooit het grootste geluk geven aan degene, die nog andere wensen in het hart heeft. Want elke wens, die aardse vreugden betreft, maakt Mijn verblijf in zo’n hart onmogelijk, want de wereld en Ik zijn twee polen, die tegengesteld aan elkaar zijn. De wereld biedt wel, aards gezien, talloze genoegens, maar nooit kan ze in haar goederen, die ze uitdeelt, het ervaren van de innige verbondenheid met Mij inpassen. Dit zou dus ondenkbaar zijn, omdat twee zo tegengestelde begrippen nooit overeen zouden kunnen stemmen.

Degene, die de wereld en haar pracht en praal liefheeft, kan het geluk, dat de tegenwoordigheid van de Heer teweegbrengt, niet duidelijk ervaren. En omgekeerd zal de mens weer al het aardse verafschuwen, als hem daarvoor in de plaats de genade van de verbinding met God gegeven wordt. Ik sla Mijn armen met zo’n innige liefde om zo’n kind heen, dat deze niet meer het lichaam, maar de geest gewaarwordt en deze geest herkent heel plotseling zijn oorsprong en sluit zich met alle macht bij de Vader van eeuwigheid aan.

Hij heeft in het licht gekeken en bijgevolg vanaf dat moment geen angst meer voor de duisternis. En als de geest zich eenmaal herkend heeft en voelbaar de liefdevolle nadering tot de eeuwige Godheid ervaren heeft en dus een blik in de hemelse gelukzaligheid geworpen heeft, is al het aardse verlangen gedood, want wat de wereld biedt, komt het mensenkind hol en leeg voor en steeds maar weer zoekt het de vereniging met de Heiland. Want Ik beloof de Mijnen al op aarde onuitsprekelijke gelukzaligheid, als ze Mij in het hart dragen en geen acht meer slaan op de wereldse vreugden.

Amen