• Back

ZAŠTO JE BOGATSTVO NERAVNOPRAVNO RASPODIJELJENO?

Koliko često se vi ljudi oslanjate (ili 'računate') na činjenicu da ćete primiti pomoć, i koliko često je za vas moguće tu pomoć ponuditi zauzvrat, jer nitko se ne može osloniti/uzdati samo na/u sebe, svatko treba pomoć svojih bližnjih, baš kao što svatko dođe u situaciju u kojoj može pomoći drugom čovjeku. I pored toga ljudi nastoje postići potpunu neovisnost o svojim bližnjima i također sebe osloboditi davanja pomoći.... Oni pokušavaju zakonski regulirati ono što bi trebala biti dobrovoljna usluga pomoći, i svatko opet nastoji za sebe izvući najveću moguću korist iz te regulacije.... Ono što bi bilo izuzetno jako vrijedno za dušu svakog pojedinačnog čovjeka, poput nesebične ljubavi prema bližnjem, je promijenjeno u ne-dobrovoljnu obavezu/službu (ili 'ne-dobrovoljno davanje'), a za dušu nema dobrobiti (ili 'a duša ne izvlači korist') sve dok je sva dobrovoljna aktivnost ljubavi isključena.

U skladu sa ljudskom procjenom situacije sva zemaljska nevolja bi na ovaj način mogla biti otklonjena/odvraćena od ljudi, i to je bez sumnje također namjera onih koji se osjećaju odgovornima za ljudske ozbiljne poteškoće pošto se one ne mogu sakriti i opterećuju ove potonje.... I sve dok ne-ljubaznost prevladava među čovječanstvom čak su ova(kva) nastojanja blagoslov utoliko što ljudi neće biti uništeni u bijedi.... I pored toga, to ne može riješiti (= otkloniti) nisku duhovnu razinu ljudi, jer za to je potrebna aktivnost nesebične ljubavi prema bližnjem.... Ljudi moraju biti ganuti nevoljom/teškoćama drugih ljudi da bi se ljubav u njima zapalila.... Među ljudima mora biti takva vrsta nevolje koja će osobu dobra srca stimulirati na akcije ljubavi.... Pomoć se ljudskom biću može pružiti u svakom smislu kroz riječi utjehe, kroz brižnu naklonost, kroz aktivnu podršku.... Međutim ljudski život je (= svrha ljudskog zemaljskog života), iznad/prije svega, povezan sa prevladavanjem materije.... transformiranjem sebične ljubavi u nesebičnu ljubav prema bližnjem.

Čovjek bi trebao odustati od onog što mu je poželjno sa ciljem da to dâ svom bližnjem koji je u potrebi za time.... To je razlog zašto je bogatstvo neravnopravno raspodijeljeno, točno sa ciljem da bi se motivirala ova volja za davanjem, pošto čovjek istovremeno može naučiti prevladati materiju i prema tome sebi darovati najveći dar odvajajući se od materijalnog vlasništva sa ciljem da bi ublažio/olakšao nevolju/teškoću svojih bližnjih.... Jedino što je dobrovoljno prepušteno/ostavljeno (= čega se čovjek dobrovoljno odriče) će osobi donijeti bogatu nagradu, jer jedino slobodna volja demonstrira ljubav, dok su svi drugi doprinosi koje čovjek mora dati u potpunosti lišeni ljubavi, zaista, oni će prije otvrdnuti čovjekovo srce pošto on u sebi potiskuje volju za davanjem u vjeri kako je dovoljno učinio za dobrobit drugih ljudi. Ipak, bez obzira koliko ljudi nastojali olakšati ekonomsko siromaštvo/bijedu na ovaj način.... čovjek će i dalje biti pogođen nevoljom na druge načine, u jednu ruku za svoju vlastitu dobrobit, ali u drugu ruku da bi se srce bližnjih pokrenulo ka pružanju pomoći (= da bi njegova nevolja kod bližnjih izazvala potrebu za pružanjem pomoći).... sa ciljem da ga gane, tako da se zapali iskra ljubavi, tako da se ljubav u potpunosti ne ohladi među ljudima....

I baš ti ljudi sa jako otvrdnutim srcima su cesto pogodeni nematerijalnim problemima, tako da moraju krenuti drugim putem ako žele primiti pomoc: njihov užitak zemaljskog vlasništva ce im biti oduzet.... ono što nisu htjeli dati da bi olakšali/ublažili nevolju drugih ljudi oni onda više nece biti u stanju sami uživati.... Materijalno osobno vlasništvo ce sada izgubiti svoju vrijednost i blažen je onaj koji se prema ovome odnosi na ispravan nacin.... koji ga sada dobrovoljno ustupa/prepušta sa ciljem da bi ga dao bližnjima koji su u nevolji/oskudici.... Blažena je osoba koja konacno osvaja/stice ljubav svojih bližnjih ljudskih bica kao rezultat dobrih djela, koja ce ga JEDINA pratiti u vjecnost.... onda njegova nevolja/tegoba nece za njegovu dušu biti bezuspješna.

AMEN

Sociale lasten - Naastenliefde

Hoe vaak bent u mensen er op aangewezen dat u hulp wordt verleend en hoe vaak is het u mogelijk die te beantwoorden, want geen mens kan alleen op zichzelf steunen, ieder heeft de hulp van zijn medemens nodig zoals ook ieder weer in omstandigheden komt zijn medemens te helpen. Maar het streven van de mensen is er op gericht zich geheel onafhankelijk te maken van zijn naaste en ook elke hulpverlening van zich af te schuiven. Zij proberen dat wat vrijwillige hulpverlening zou moeten zijn, wettelijk te regelen, en een ieder probeert uit deze regeling weer voor zichzelf het grootst mogelijke voordeel te trekken. Dat, wat als onbaatzuchtige naastenliefde bovenal hoog gewaardeerd zou worden voor de afzonderlijke ziel, wordt veranderd in een onvrijwillige heffing en levert voor de ziel geen enkel voordeel op zolang elke vrijwillige liefdadigheid is uitgeschakeld.

Naar menselijke maatstaf zou op deze manier elke aardse nood van de mensen kunnen worden afgewend. En dit is ook wel het streven van hen die zich verantwoordelijk voelen voor de noodsituatie van de mensen, omdat die niet geheim gehouden kan worden en deze belasten. En zolang de liefdeloosheid heerst onder de mensheid zijn zulke pogingen ook tot zegen, in zoverre dat de mensen niet in ellende ten onder gaan, maar toch kan het lage geestelijke niveau van de mensen daardoor niet worden opgeheven, want daarvoor is een werkzaam zijn in onbaatzuchtige naastenliefde nodig. De mensen moeten geraakt worden door de ellende van de medemens opdat deze liefde in hen ontstoken wordt. Er moet nood zijn onder de mensen, zodanig dat dit een tot liefde bereidwillig mens aanspoort tot liefdadigheid. Hulp kan de mens op elke manier verleend worden door troostende woorden, door liefdevol medeleven of door daadwerkelijke bijstand. Maar in het menselijke leven gaat het in het bijzonder om de overwinning van de materie, om de omzetting van de eigenliefde naar onzelfzuchtige naastenliefde.

De mens moet zich losmaken van wat voor hemzelf begerenswaardig is, om het de medemens te geven die in nood verkeert. Daarom ook is het aardse bezit ongelijk verdeeld, om juist de wil tot geven aan te sporen, omdat dan de mens zelf zich tegelijkertijd kan oefenen in het overwinnen van de materie en omdat hij zichzelf daardoor het grootste geschenk geeft als hij zich bevrijdt van stoffelijk bezit om de nood van de medemens te lenigen. Alleen dat wat vrijwillig wordt weggegeven zal de mens rijkelijk worden vergoed, want alleen de vrije wil bewijst de liefde, terwijl bij de belastingen die de mens moet opbrengen, de liefde geheel ontbreekt, ja deze zelfs eerder het hart van een mens kunnen verharden en hij elke wil tot geven in zich terugdringt, omdat hij gelooft genoeg gedaan te hebben voor het welzijn van de medemensen. Maar al zijn de mensen nog zo bezig de economische nood op deze manier te lenigen, toch komt de nood weer in een andere vorm op de mensen toe. Enerzijds hem zelf tot zegen, maar anderzijds om weer het hart van de medemens tot hulpvaardigheid te bewegen, om het te beroeren zodat de liefdesvonk tot ontbranding komt, zodat de liefde onder de mensen niet geheel bekoelt.

En vaak worden juist die mensen door noden van niet materiële aard getroffen wier harten zeer verhard zijn, zodat zij een andere weg moeten inslaan als zij geholpen willen worden. Van hen wordt de vreugde die ze hebben van hun aardse bezittingen weggenomen. Wat zij niet zelf wilden weggeven om de nood van anderen te lenigen, daar kunnen zij nu zelf niet meer van genieten. De materie verliest nu haar waarde en gezegend is de mens die daar nu op de juiste wijze mee omgaat, die er nu vrijwillig afstand van doet om het aan de noodlijdende medemens te laten toekomen. Gezegend die zich nog in de laatste tijd de liefde van de medemensen verwerft door goede daden, want alleen die volgen hem na in de eeuwigheid. Dan was zijn nood niet vruchteloos voor zijn ziel.

Amen