• Back

UDALJENOST OD BOGA I KRIVI STAV SPRAM NJEGA....

Udaljenost između ljudi i Boga sve je veća, i vrijeme ide sve bliže Kraju.... Vrlo su rijetki oni koji smanjuju tu udaljenost, a to su oni ljudi koji pripadaju crkvi Isusa Krista, koji su u živoj vjeri koja je u život probuđena putem djelovanja u Ljubavi. Rijetki su ljudi koji se ne pogube u svijetu nego žive svjesno, tj. trude se ispuniti Božju volju.... Oni Mu prilaze bliže i oni ne trebaju sa užasom misliti na nadolazeći Kraj, jer oni i znaju da Kraj mora doći i zašto mora doći, i da to za njih predstavlja samo početak jednog novog života.... u Onostranom ili pak u raju Nove Zemlje....

A udaljenost od Boga prvo mora biti smanjena, ako ne želimo da Kraj bude propast za dušu.... Jer udaljenost od Boga znači neizbježno stvrdnjavanje duhovne supstance, dakle preobrazbu u najtvrđu materiju.... Udaljenost od Boga znači nemoć, znači nesposobnost za aktivnost.... stanje koje tvrda materija očigledno predstavlja. Jer Božanska snaga Ljubavi ne može prožimati ono duhovno koje je u otporu prema njoj, i zato je ono potpuno bez snage, i u tom nemoćnom stanju ostaje vječna vremena, dok ne počne otpuštati otpor....

Kao ljudi vi se osjećate puni snage, i zato ne smatrate mogućim to da vas očekuje ta sudbina... i to držite za nemoguće pošto radi svoje udaljenosti od Boga ne znate apsolutno ništa glede toga koji cilj vi na Zemlji trebate postići i ponašate se potpuno suprotno vašem određenju.... Tako da za vas dakle ne može biti druge sudbine od novog progonstva u materiju, baš zato što se postavljate potpuno s onu stranu Boga.... zato što Ga ne priznajete, dok god ne živite u skladu s Njegovom voljom.... čak i kad Boga ispovijedate usnama.... A taj stav spram Boga odrazit će se izuzetno bolno na vas....

Koliko rijetko se čovjek prisjeća svoga Stvoritelja i Oca od vječnosti.... Svjetovnim mislima neprestano je ispunjen, sve djelovanje i razmišljanje usmjereno je na zemaljske stvari, dan se započinje i završava sa zemaljskim brigama i zemaljskom aktivnošću.... Za Onoga Koji im je dao život ne preostaje ništa vremena, a i ako misle na Njega onda je to bez ikakvog osjećaja odgovornosti spram Njega. Oni Ga isključuju i u rijetkim slučajevima zadovoljavaju se javnim satom “Bogoslužja”, budući da je to za njih postalo tradicija....

Nema više života u crkvama koje trebaju svjedočiti o Bogu; nema Duha u njima, a Duh u ljudima ne može biti zato što u njima više nema Ljubavi, pošto jedino Ljubav umanjuje udaljenost od Boga i bez Ljubavi jaz je gotovo nepremostiv.... A vjera u Boga uvijek je živa jedino tamo gdje su srca ispunjena Ljubavlju.... Tako da ćete po stupnju Ljubavi ljudi na Zemlji i sami moći prosuditi da je udaljenost od Boga sve veća i da je zato Kraj neizbježan.... pošto sami ljudi to privlače putem svog stava spram Boga....

Darove Milosti koji ljudima stoje na raspolaganju.... razum, slobodu volje i sposobnosti, oni ne koriste da bi prišli bliže Bogu, nego da bi se od Njega sve više udaljili, tako da će ti darovi Milosti biti izgubljeni.... Oni će opet biti neslobodni i nemoćni tokom beskrajno dugih vremena.... Potonuti će u depresiju (najniža točka), iz koje su se mukotrpno već bili iskobeljali.... No u slobodi volje opet su težili depresiji i time se dakle dobrovoljno udaljili od Boga, a ta volja uvjetuje njihovu sudbinu, jednom kad je došao Kraj ove Zemlje....

AMEN

Distância de Deus e atitude errada em relação a Ele....

A distância entre as pessoas e Deus está a aumentar e o tempo está a chegar ao fim..... São muito poucos os que estreitam esta distância, e estes são as pessoas que pertencem à Igreja de Cristo, que permanecem na fé viva, que foi trazida à vida através da bondade amorosa. São as poucas pessoas que não se perdem para o mundo mas vivem conscientemente, ou seja, procuram cumprir a vontade de Deus..... Estes aproximam-se d'Ele e não precisam de pensar no fim que se aproxima com horror, pois também sabem isso e porque é que o fim tem de vir e que isso significa apenas o início de uma nova vida para eles.... no reino do além ou no paraíso da nova terra.... E a distância de Deus deve ser reduzida de antemão para que o fim não se torne uma ruína para a alma.... Pois a distância de Deus significa inevitavelmente o endurecimento da substância espiritual, transformando-se assim em matéria mais dura.... Distância de Deus significa impotência, portanto incapacidade de estar activo.... um estado que, obviamente, exibe matéria dura. Pois a força divina do amor não pode fluir através da substância espiritual que O resiste, e por isso está completamente sem força, e permanece no seu estado impotente para os tempos eternos até começar a desistir da resistência.... Como ser humano sente-se cheio de força e por isso não considera possível que este destino o espere.... e não o considera possível porque, devido ao seu afastamento de Deus, ignora completamente o objectivo que deve alcançar na Terra e se opõe completamente ao seu destino.... que, por isso, não pode haver outro destino para si a não ser um novo banimento da matéria, precisamente porque se distancia completamente de God.... porque não O reconhece enquanto não viver de acordo com a Sua vontade.... mesmo que confesse Deus com a sua boca.... E esta atitude para com Deus terá consequências extremamente dolorosas para si.... Como raramente um homem se lembra do seu Criador e Pai desde a eternidade.... Ele está constantemente cheio de pensamentos mundanos, todo o fazer e pensar está voltado para coisas terrenas, o dia começa e termina com preocupações terrenas e com a actividade terrena.... Não há mais tempo para Aquele que lhes deu a vida, e se pensam n'Ele, então sem qualquer sentido de responsabilidade para com Ele. Desligam-no e, em alguns casos, contentam-se com uma hora pública de "adoração" porque isto se tornou uma tradição para eles.... Já não há vida nas igrejas que deveriam dar testemunho de Deus; não há espírito nelas, e o espírito não pode estar nas pessoas porque já não há amor nelas, porque só o amor reduz a distância de Deus e sem amor o abismo é quase intransponível.... E a fé em Deus só estará sempre viva onde os corações estão cheios de amor.... E assim poderão também julgar por vós próprios a partir do grau de amor das pessoas na terra que a distância de Deus aumentará sempre e, portanto, um fim é também inevitável.... porque as pessoas trazem isso sobre si próprias através da sua atitude para com Deus.... Os dons da graça à disposição dos seres humanos.... Eles não usam o seu intelecto, livre arbítrio e capacidades para se aproximarem de Deus, mas para se afastarem cada vez mais d'Ele, e assim perderão estes dons de graça..... Voltarão a ser livres e impotentes por tempos intermináveis.... afundar-se-ão numa profundidade a partir da qual já tinham trabalhado laboriosamente para subir.... Mas, de livre vontade, voltaram a esforçar-se para a profundidade e, assim, afastaram-se voluntariamente de Deus, o que determinará o seu destino assim que o fim desta terra chegar...._>Ámen