• Back

SVJETLOSNE SFERE.... PONOVNI SUSRET.... BLAŽENSTVO....

Poput oblaka svjetlosti će se zrela duša nakon svoje tjelesne smrti uzvinuti iz zemaljske oblasti u onostrane sfere, i onda je ona prevladala svu materiju, onda je ona slobodna od svakog lanca, ona je opet ono što je izvorno bila, slobodno duhovno biće, puno svjetla i snage. Ona je vidljiva i prepoznatljiva samo jednako zrelom duhovnom, koje je stoga u stanju duhovno gledati, dok ostaje nevidljiva nezrelom duhovnom, pa ne može ni biti prepoznata od njega. I zato između zrelog i nezrelog duhovnoga, odnosno između umrlih duša sa Zemlje, koje ulaze u onostrano u različitom stanju zrelosti, također ne može biti ponovnog susreta (viđenja), tako dugo dok nezrelo duhovno ne postigne određeni stupanj zrelosti, koji mu otvara svjetlosne sfere. Nesavršeno duhovno je doduše, prepoznatljivo svjetlosnim bićima, budući ova vide sve, i njima ništa nije skriveno; tako ona poznaju i svaku dušu koja se još uvijek nalazi u tami duha; no ona ne mogu biti prepoznata od njih. Čežnja duša za njihovim voljenima, ponekad je tako snažna da je to pokretačka sila za viši razvoj u onostranom, čim je duša ušla u fazu spoznaje i zna o mogućnosti napredovanja u duhovnom kraljevstvu kroz Ljubavno djelovanje. Tada je ona neumorno aktivna, budući ju žudnja za njoj bliskim dušama neprekidno potiče naviše. Jer, ona prepoznaje slične sebi, te stoga zna da će ponovno vidjeti i svoje ljubljene, i ova spoznaja joj uvijek iznova daje snagu, a ova snaga joj je dovedena upravo od onih bića koja su cilj njene čežnje; ona mogu dušama dostaviti snagu, ipak neprepoznata od njih. Približe li im se ona kako bi im dala pomoćni savjet, ona se tada prikriju, budući nezrele duše ne mogu podnijeti njihovu puninu svjetla. One stoga vide sebe okružene bićima, koja su im međutim nepoznata, i koja naizgled ne pripadaju nikakvoj drugoj svjetlosnoj sferi nego njihovoj vlastitoj. No, budući da im ona pomažu savjetom i djelom, nesavršene duše su im zahvalne i sklone, te one slijede njihove savjete. I tako zrela bića povlače njihove ljubljene naviše, sve dok ne postignu stupanj zrelosti u kojem oni postaju primatelji svjetla. Onda oni također mogu duhovno gledati, oni prepoznaju njihovo okruženje, oni prepoznaju svjetlosna bića jednake zrelosti, i njihovo blaženstvo stalno raste, jer se oni s njima mogu povezati, jer će iznova vidjeti svoje ljubljene, i sada sa svoje strane opet pomažu onima koji skapavaju u tami duha. Tek kada je postignut stupanj zrelosti koji omogućuje duhovno gledanje, duša je slobodna od svakog tereta, budući je onda i ona u svjetlu, u spoznaji Čiste Istine i u Ljubavi. A svaka aktivnost koju ona sada izvodi, je usrećujuća, budući ju jedino Ljubav na to potiče, a Ljubavno djelovanje joj uvijek pobuđuje blaženstvo. Spajanje s jednako zrelim dušama, koje se upotpunjuju u najdubljem skladu, istinsko je blaženstvo, budući je najdublja Ljubav koja traži i nalazi sjedinjenje. A Ljubav je uvijek usrećujuća, ako se ona odnosi na čisto duhovno, jer ona je davajuća, a ne potražujuća. Pa ipak, ova Ljubav kulminira u žudnji za Bogom, u konačnom sjedinjenju s Njime. A ova žudnja će se uvijek ispuniti, jer biće može žudjeti Boga u svako doba, i može također u svako doba računati na ispunjenje svoje čežnje, budući Bog daje neprestano, On uvijek razdjeljuje Svoju Ljubav, i time stanovnike duhovnog kraljevstva čini najblaženijim bićima.... Njihovo blaženstvo je nepredočivo, budući Ljubav i svjetlo ispunjaju ove sfere, gdje bića mogu boraviti u blizini Boga, Koji je vječna Ljubav i Samo izvorno svjetlo.

AMEN

Lichtsferen - Weerzien - Gelukzaligheid

Als een wolk van licht zal de rijpe ziel opstijgen na haar lichamelijke dood vanuit het gebied van de aarde in de sferen van het hiernamaals. En dan heeft ze elke materie overwonnen. Dan is ze vrij van elke boei. Ze is weer wat ze oorspronkelijk was: een vrij geestelijk wezen vol van licht en kracht. Zichtbaar en herkenbaar is ze alleen voor het eveneens rijpe geestelijke, dat dus in staat is geestelijk te schouwen, terwijl ze voor het onrijpe geestelijke onzichtbaar blijft, dus er ook niet door kan worden herkend. En daarom kan er tussen het rijpe en het niet rijpe geestelijke, dus tussen de zielen van de op aarde gestorven mensen die in verschillende toestanden van rijpheid het hiernamaals binnengaan, ook zo lang geen weerzien zijn, totdat het onvolmaakte geestelijke een bepaalde graad van rijpheid heeft verworven die het de sferen van het licht opent. Het onvolmaakte geestelijke is weliswaar door de lichtwezens te herkennen, want dezen worden alles gewaar en er is voor hen niets verborgen, dus kennen ze ook iedere ziel die zich nog in de duisternis van geest bevindt, maar zij kunnen niet door de eerstgenoemden worden herkend.

Het verlangen van de zielen naar hun geliefden is echter af en toe zo sterk, dat het een drijfkracht is zich positief te ontwikkelen in het hiernamaals, zodra de ziel in het stadium van inzicht is binnengegaan en weet van de mogelijkheid van een vooruitgang in het geestelijke rijk door werken van liefde. Dan is ze voortdurend actief, omdat het verlangen naar de zielen die haar na aan het hart liggen, haar onophoudelijk opwaarts drijft. Want ze herkent haar gelijken en weet daarom dat ze haar geliefden ook zal weerzien en dit bewustzijn geeft haar steeds weer kracht. En deze kracht wordt haar door juist die wezens bezorgd die het doel van haar verlangen zijn. Zij kunnen de zielen kracht doen toekomen, maar zonder door hen herkend te worden. Naderen ze hen om hun behulpzaam raadgevingen te verstrekken, dan verhullen ze zich omdat de niet rijpe zielen de volheid van hun licht niet kunnen verdragen. Die anderen zien zich dus door wezens omgeven die hun echter vreemd zijn en die schijnbaar niet bij een andere lichtsfeer horen dan zijzelf. Doch daar ze hen met raad en daad bijstaan, zijn de onvolmaakte zielen hen dankbaar en toegenegen en volgen ze hun raadgevingen op.

En zo trekken de rijpe wezens hun geliefden naar zich toe tot die een graad van rijpheid hebben bereikt waarin ze ontvangers van licht worden. Dan zijn ze ook in staat geestelijk te schouwen. Ze herkennen hun omgeving, ze herkennen de lichtwezens van gelijke rijpheid en hun gelukzaligheid neemt voortdurend toe omdat ze zich met die anderen aaneen kunnen sluiten, omdat ze hun geliefden weerzien en nu van hun kant weer diegenen kunnen bijstaan die in de duisternis van geest smachten. Pas wanneer de graad van rijpheid is bereikt die het geestelijk schouwen toelaat, is de ziel vrij van elke last. Want dan staat ook zij in het licht, heeft ze het inzicht van de zuivere waarheid en is in de liefde. En elke bezigheid die ze nu uitvoert is gelukkig makend, omdat alleen de liefde haar daartoe aanzet en het werkzaam zijn in liefde steeds gelukzaligheid teweegbrengt.

Het samensmelten met gelijk rijpe zielen die elkaar in innigste harmonie aanvullen, is de eigenlijke gelukzaligheid. Want het is de innigste liefde die de aaneensluiting zoekt en vindt. En liefde maakt steeds gelukkig als het gaat om het zuiver geestelijke, want ze is gevend, niet verlangend. En toch vindt deze liefde haar hoogtepunt in het verlangen naar God, in de uiteindelijke aaneensluiting met Hem. En dit verlangen wordt steeds vervuld, want God begeren mag het wezen altijd. En het kan ook altijd op het bevredigen van zijn verlangen rekenen, want God geeft onophoudelijk. Hij deelt voortdurend Zijn liefde uit en maakt de bewoners van het geestelijke rijk daardoor tot de gelukzaligste wezens. Hun gelukzaligheid is onvoorstelbaar, want liefde en licht vullen die sferen waar de wezens in de nabijheid van God mogen vertoeven, Die de eeuwige Liefde en het Oer-licht zelf is.

Amen