• Back

PROGONSTVO DUHOVNOG U NOVOM STVARANJU....

Stanje potpune ukočenosti sudbina je duhovnoga koje svoju posljednju probu zemaljskog života nije položilo i koje nanovo biva svezano u čvrstu formu, koje dakle razvojni put na Zemlji mora još jednom proživjeti. Božanska Ljubav od tog duhovnog se povlači, tako da ono više nije u dodiru sa zračenjem snage, i tada se hladi te postaje potpuno beživotno, bez snage i moći, tako da se opet mora nastaniti u mrtvoj materiji, koja mu je mučna ovojnica kroz beskrajno dugo vrijeme.

To je užasna promjena za duhovno, nazadovanje najteže vrste. Radi se o degradaciji iz stanja djelomičnog znanja u stanje najdubljeg neznanja i nesvjesti, jer njemu biva oduzeto sve što mu je pripadalo tijekom ranijeg beskrajno dugog zemaljskog puta. Putem njegove udaljenosti od Boga postalo je ne-snažno i ne-slobodno, tad mora podnijeti najtvrđu ovojnicu, i ne može se braniti protiv te promjene svoje vanjske forme; njegova volja ponovo je svezana tako da mora podnijeti sve što je Bog u Svojoj Mudrosti odlučio.

Ako duša napusti Zemlju prije nego je došlo do potpunog preoblikovanja Zemlje, njeno stanje nije beznadežno. Ona u onostranom može doći do spoznaje i može stremiti uvis, dok je nakon preoblikovanja zemljine površine onostrana mogućnost za uspon isključena, pošto je sve nesavršeno prije toga prognano u novo stvaranje, a duše ljudi koje nastanjuju ta stvaranja, prilikom svog odlaska postigle su stupanj savršenstva koji ih osposobljava za ulazak u kraljevstvo svjetla.

Dakle radi se o posebnom činu Milosti Božje ako čovjek još prije te preobrazbe od Boga bude opozvan iz zemaljskog života. Jer tim dušama na raspolaganju još stoje i onostrane mogućnosti za uspon, i njihova borba za savršenstvom nije toliko užasno teška kao borba onih stvorenja koja svezana u čvrstu formu, opet nannovo moraju započeti razvojni put na Zemlji. No raniji će radi toga još morati proživjeti teške borbe na Zemlji, kako bi postigli barem stupanj koji u onostranom ne daje da neprestano klize na dole i sami sebe učine nedostojnim Božje Ljubavi.

Jer te duše su tad u istoj opasnosti od potpunog ukrućivanja i završavanja u mrtvoj materiji, pošto tvrdoglavo odbijanje Ljubavi Božje kao posljedicu ima to stanje..... naime otvrdnjivanje duhovne supstance, što je dakle istoznačno sa progonom duhovnog u novo stvaranje, u najčvršću formu..... Jer, Ljubav Božja je istoznačna sa životom, a udaljavanje od Božanske Ljubavi je smrt..... stanje slabosti i nesvjesti, stanje beživotnosti, u kojem stvorenje ostaje sve dok nije spremno da odustane od svog otpora, što za posljedicu ima prisvajanje Božanske Ljubavi, a tako dakle i popuštanje čvrstog pritiska oko sebe, što mu isto tako i donosi manje tešku (depresivnu) vanjsku formu, i tada opet započinje razvoj prema gore.....

AMEN

Banindo o Espiritual na Nova Criação....

É um estado de completa solidificação que é concedido à substância espiritual que não passou no seu último teste da vida terrena e que, mais uma vez, está ligada em forma sólida, que, portanto, tem de passar mais uma vez pelo processo de desenvolvimento na Terra. O amor divino retira-se desta substância espiritual, na medida em que já não é tocado pela emanação de força e agora se torna frio, que está completamente sem vida, sem força e sem poder, que tem de voltar a residir na matéria morta, que é um envolvente agonizante para ela através de tempos intermináveis. É uma terrível transformação para o espiritual, um retrocesso do mais grave significado. É um declínio do estado de conhecimento parcial para o estado de mais profunda ignorância, pois tudo é retirado dele novamente, o que foi a sua parte através do longo curso interminável na Terra antes. Devido ao seu afastamento de Deus, ela se tornou impotente e sem liberdade, agora ela tem que suportar a mais firme cobertura e não pode se defender contra esta mudança de sua forma externa; sua vontade está vinculada novamente, assim ela tem que suportar tudo que Deus determinou em Sua sabedoria. Assim que a alma parte da Terra antes da transformação total da Terra, o seu estado não é desesperado. Ela pode chegar à realização no além e lutar para cima, enquanto que depois dessa transformação da superfície terrestre fica excluída a possibilidade de ascensão no além, porque tudo o que é imperfeito foi banido de antemão na nova criação, mas as almas das pessoas que animam essas criações alcançaram um grau de perfeição na sua partida que lhes permite entrar no reino da luz. Portanto, é um ato especial da graça de Deus se o ser humano é chamado por Deus para longe da vida terrena antes desta transformação. Pois estes ainda têm direito às oportunidades de ascensão no além, e a sua luta pela perfeição não é tão difícil como a dos seres que, presos na forma sólida, têm de recomeçar o seu curso de desenvolvimento na Terra. Por isso ainda terão de passar por uma luta difícil na Terra, para que, pelo menos, alcancem o grau de não deslizarem constantemente para baixo no além e se tornarem indignos do amor de Deus. Pois então essas almas correm o mesmo perigo de se endurecerem completamente e acabarem novamente em matéria morta, porque a teimosa rejeição do amor de Deus resulta nesse estado.... a saber, o endurecimento da substância espiritual, que é portanto sinônimo de banimento do espiritual na nova criação, na forma mais firme.... Porque o amor de Deus é sinónimo de vida, mas o afastamento do amor divino é a morte.... um estado de impotência e impotência, um estado de falta de vida, em que o ser permanece até estar disposto a desistir da sua resistência, o que resulta na atenção do amor divino, e assim também numa diminuição da dura restrição que o rodeia, e uma forma externa menos opressiva o ganha, e o seu maior desenvolvimento começa agora novamente...._>Amém