• Back

SLUŽENJE... GRIJEH LIJENOSTI...

Prolazak kroz zemaljski život je svjesno i nesvjesno služenje, no uvijek aktivnost, ako ovaj prolazak treba biti podnošljiviji. Ako bićima služenje nije moguće, onda je to stanje smrti, doduše izazvano vlastitom voljom, ali neizrecivo bolno. U stadiju kao čovjek, biću je međutim ostavljeno na slobodu aktivirati se služeći, ili biti neaktivno. A ovo nema tako bolne posljedice kao u prethodnim stadijima, no još je ozbiljnije, budući lijenost neizmjerno opterećuje dušu. Duša neaktivnost osjeća kao prepreku za visinu. Ona to osjeća, ali je više okrenuta tijelu i ispunjava njegove žudnje. A, kako ona na Zemlji zanemaruje svoj zadatak, tako ona neće ni u onostranom ispunjavati zahtjeve koji će joj biti postavljeni kako bi promijenila svoje bolno stanje, koje je posljedica njenog zemaljskog života i njegovog učinka. U onostranom ona neće prepoznati svoje neaktivno stanje kao uzrok njene patnje, i otuda neće ni biti voljna njemu umaći, a ipak osjeća bol svoje neslobode. Osim toga, ona će žuditi, kao na Zemlji, za razonodom i ispunjenjem zemaljskih želja, ali neće nikada biti spremna u služećoj Ljubavi pomoći onima koji pate poput nje. Ovo stanje je nadasve beznadno, kada duša nema nikakav unutarnji poticaj na aktivnost, što je posljedica njenog neaktivnog načina života. Na Zemlji ljudima stalno pritječe snaga, i ona treba biti korištena, treba biti upotrijebljena za služeću aktivnost, jer jedino kroz takvu, duša se sama oslobađa, i također pomaže višem razvoju još nezrelog duhovnog u materiji. No, kada se čovjek preda lijenosti, on zloupotrebljava njemu pritječuću snagu, bez da stekne korist za svoju dušu. To bi bio samo jedan zastoj, kada lijenost ne bi istovremeno bila opasnost da čovjek potpadne porocima koji za njega znače retrogradni razvoj. Jer, sada stupa u akciju Božji protivnik, donoseći pred lijenog čovjeka sve ugodnosti zemaljskog života, i potičući ga da ih ganja. Žudnja za užitkom, proždrljivost (neumjerenost) i tjelesne žudnje, navode ga na mnoge grijehe, oslabljuju tijelo i dušu, i čine ju neprikladnom za otpor. Žudnja za zemaljskim dobrima će narasti, i duša se sada drži sasvim daleko od svojega istinskog zemaljskog zadatka, ako ona još ne popušta nagonjenju Duha, Koji duši predočava da se odrekne tog načina života. Ako duša još pribavi ovu snagu volje, onda je ona spašena, no to zahtijeva veliku voljnu snagu, i prisnu molitvu Bogu za pomoć i snaženje volje. No, lijenost ide pod ruku sa žudnjom za svijetom, i čovjek ne obraća pažnju na duhovni zadatak. I duša mora u onostranom gorko okajavati tako pogrešno vođen način života, budući ona ne ostaje pošteđena boli stanja neaktivnosti. Ona ih treba podnositi, sve dok sama od sebe ne požudi za aktivnošću, što može trajati nezamislivo dugo vremena.

AMEN

Serving.... Vice de Idleness....

A caminhada pela vida terrena é um serviço consciente e inconsciente, mas sempre atividade se essa caminhada for para ser suportável. Se a disposição não é capaz de servir, então este é um estado de morte, causado por sua própria vontade, mas indizivocavelmente agonizante. No palco como ser humano, porém, a disposição é livre para ser ativo no serviço ou para ser inativo. E isso não tem um efeito tão agonizante como nos estágios preliminares, mas é ainda mais grave porque a alma está tremendamente sobrecarregada pela inatividade. A alma sente a inactividade como um obstáculo para a altura. Sente-o, mas está mais voltado para o corpo e realiza o seu desejo. E como negligencia a sua tarefa na Terra, também não cumprirá as exigências que lhe são feitas no além, a fim de mudar o seu estado agonizante, que é a consequência da sua vida terrena e o efeito da mesma. Ela não reconhecerá seu estado de inatividade no além como a causa de seu sofrimento e, portanto, também não estará disposta a fugir dele e, ainda assim, sentirá a agonia de sua escravidão. Além disso, como na Terra, ela desejará distrações e a realização de desejos terrenos, mas nunca estará disposta a ajudar aqueles que sofrem como ela no amor servil. Este estado é extremamente desesperador se a alma não tem um impulso interior para a actividade, que é uma consequência do seu modo de vida inactivo. Na Terra as pessoas recebem constantemente força e esta deve ser usada, deve ser utilizada para atividades úteis, pois somente através de tais atividades a alma se redimirá e também ajudará as substâncias espirituais ainda imaturas na matéria a se desenvolverem ainda mais. Mas assim que o ser humano se entrega à ociosidade, ele usa mal a força que recebe sem obter nenhum benefício para a sua alma. Isto só seria um impasse se o ócio não fosse ao mesmo tempo o perigo de o homem cair em vícios que significam regressão para ele. Por agora o adversário de Deus entra em ação, segurando todos os confortos da vida terrena ao ser humano indolente e exortando-o a persegui-los. A busca do prazer, a gula e os desejos carnais o tentam a muitos pecados, enfraquecem o corpo e a alma e os tornam impróprios para a resistência. O desejo pelos bens terrenos aumenta e a alma fica agora completamente afastada da sua verdadeira tarefa terrena, se não cede, contudo, ao impulso do espírito, o que faz a alma acreditar que deve renunciar a este modo de vida. Se a alma ainda tem essa força de vontade, então ela é salva, mas isso requer grande força de vontade e oração sincera a Deus para apoio e fortalecimento da vontade. No entanto, a ociosidade geralmente anda de mãos dadas com um desejo pelo mundo, e a pessoa não presta atenção à tarefa espiritual. E a alma deve expiar amargamente um modo de vida tão mal conduzido no além, pois não será poupada aos tormentos do estado de ociosidade. Ela tem que suportá-los até que anseie por atividade por conta própria, o que pode levar um tempo inconcebivelmente longo...._>Amém