• Back

ZAŠTO SE MNOGI LJUDI BOJE TRENUTKA UMIRANJA?!

Trenutak umiranja je za mnoge ljude postao stvar nesavladivog straha, oni su zabrinuti i preplašeni svakom mišlju o njemu, a to je uvijek znak nedovoljne zrelosti duše. Duša nesvjesno prepoznaje svoje manjkavo/oskudno stanje i percipira da je smrt tijela kraj njezina zemaljskog postojanja.... ona intuitivno osjeća da nije najbolje iskoristila svoj zemaljski život, i zbog toga ljudsko biće (pro)nalazi kako je misao o smrti zastrašujuća. Neizvjesnost nakon smrti ju uznemirava, ona je puna sumnje u svezi života nakon smrti pa ipak ona nije sasvim uvjerena niti da je njezin život konačno završen. I baš ova nesigurnost/neizvjesnost u svezi ‘poslije’ ju čini zabrinutom u pogledu trenutka odvajanja od svijeta. Što je čovjek zreliji to ga misao o smrti manje pogađa, razlog tome počiva u spoznaji/realizaciji da stvarni život ne započinje sve do smrti tijela. Preduvjet za ulazak u svjetlosne sfere je sposobnost da se zemaljski život preda/napusti sa lakoćom/radosno budući da čovjek onda više nije priljubljen uz zemaljska vlasništva [[= materijalne stvari]], on je prevladao materiju....

Sve što čovjek ostavlja iza sebe na Zemlji su zemaljska vlasništva za kojima više ne bi trebalo žudjeti već ih veselo i sa radošću odbaciti/napustiti. Sve što je čovjeku milo na Zemlji on treba biti sposoban napustiti/odustati od toga sa lakoćom/radosno, onda će njegov odlazak sa ovog svijeta biti lagan. Ne smije biti ničeg što čovjeka vuče nazad ili će oslobađanje od Zemlje uvijek biti borba. Posljedično tome svaka žudnja treba biti prevladana u ranijem stadiju tako da smrt može u bilo koji trenutak pristupiti ljudskom biću i nikad ga ne iznenaditi. Jednako odlučna za fizički kraj ljudskog života je želja za Bogom jer svatko tko žudi za Bogom je sretan kada njegov zemaljski život dođe do kraja. Duhovno je on već u tim sferama i samo čezne za onim trenutkom koji će ga konačno odvesti gdje njegov duh želi ići, u njegov istinski dom. Otud trenutak smrti može značiti zabrinutost/uznemirenost, strah i stravu za jednu osobu, dok za drugu može biti dodjeljivanje/darivanje nečeg o čemu je dugo sanjao i čemu se nadao. Za njega je to oslobađanje od svake forme, i označava ulazak u vječno kraljevstvo, u vječnu slavu....

Ono na što ljudsko biće gleda kao smrt može biti njegov ulazak u vječni život ako je svjesno živio svoj život, to jest, sa Bogom, i stoga je zreo za život u vječnosti.... Međutim, to može zaista predstavljati smrt, duša to osjeća i plaši se trenutka koji će neizbježno doći kada je vrijeme zemaljskog života, kojeg je Bog odredio za ljudsko biće, završilo. Svaki čovjek bi prema tome trebao razmišljati o trenutku svoje smrti i gledajući u [[ili ‘s obzirom na’]] njega svjesno živjeti svoj zemaljski život, to jest, tako da unaprijedi/oplemeni svoju dušu da ona može ostvariti stupanj zrelosti koji osigurava lagan i bezbolan prelazak sa Zemlje u vječno kraljevstvo.

AMEN

La hora de la muerte....

Para mucha gente la hora de la muerte se ha convertido en un momento de miedo insoportable, la temen y se asustan de cualquier pensamiento, y siempre es una señal de un alma inmaduro. Inconscientemente el alma siente su estado imperfecto y ve la muerte corporal como el fin de su turno en la tierra.... siente instintivamente que la vida terrestre no se ha aprovechado bien, y por esto la idea de la muerte para el hombre es algo terrorífico. La incerteza de la muerte le vuelve intranquilo, está lleno de dudas sobre una vida extendida, pero no está convencido por completo que la vida se ha terminado definitivamente. Y justamente la inseguridad sobre lo “después” es lo que hace al hombre entrar en miedo frente la hora de la despedida de este mundo. Más maduro el hombre es, menos le afecta pensar en la muerte, y tiene su razonamiento en el conocimiento que la vida auténtica comienza después de la vida corporal. Poder dejar atrás a la vida terrestre con corazón ligero es condición primera para la entrada a la esfera de la luz, porque el hombre ya no depende de los bienes terrestres, ha superado a la materia.... Todo lo que el hombre deja atrás en la tierra es bien terrestre, y no se debe anhelar más, sino abandonarlo con corazón ligero, entonces su despedida de la tierra será fácil. Nada debe existir de lo cual el hombre cuelga su corazón, sino la soltura de la tierra siempre será una lucha. Entonces cualquier anhelo se debe vencer desde el principio para que la muerte se pueda acercar al hombre en cualquier momento y no lo sorprenda jamás. La voluntad de Dios determina el final corporal del hombre, porque aquel que busca a Dios será feliz en cuanto su vida terrestre se haya terminado. Espiritualmente ya se encuentra en aquella esfera y anhela solamente la hora que le lleva finalmente a casa, a donde el espíritu anhela llegar, donde se encuentra su patria verdadera. Y por esto la hora de la muerte para uno puede estar llena de angustia, miedo y susto, pero para el otro es la garantía de conseguir lo que hace mucho tiempo ha soñado y ha esperado. Es la hora de la liberación de cualquier forma, significa para él la entrada en el reino eterno, en la gloria eterna.... Y lo que el hombre contempla como la muerte puede ser la entrada a la vida eterna, si lleva la vida terrestre conscientemente, es decir que lo ha vivido con Dios y entonces está preparado para una vida en la eternidad.... Pero si que puede significar la muerte verdadera, y esto el alma lo siente y se asusta ante esta hora, pero llegará seguramente, en cuanto el tiempo de la vida terrestre que Dios ha dado al hombre se ha pasado. Y cada hombre debe pensar en la hora de su muerte y con esta perspectiva vivir su vida conscientemente, es decir trabajar en su alma, conseguir aquel grado de maduración que le hace fácil y sin dolor el pasaje de la tierra al reino eterno....

amén