• Back

OPROST GRIJEHA.... „AKO NE VIDITE ZNAKOVE, NE VJERUJETE“....

Oprostu krivnje grijeha mora prethoditi duboko pokajanje; to je preduvjet koji mora biti postavljen da bi zemaljsko dijete moglo postati svjesnim veličine njegove krivnje griješenja protiv Boga. Tko ljubi Boga iznad svega, ne može griješiti, stoga je grijeh uvijek nedostatak Ljubavi, i iz toga čovjek griješi protiv Boga. Ali, grijeh je istovremeno ulazak u volju protivnika, koji uvijek želi ono što je suprotno Božjoj volji. Čovjek je stoga postavio volju protivnika iznad Božanske volje, poslušao je njega, ali se suprotstavio Božanskoj volji. Dakle, čovjek mora prepoznati veličinu svoje krivnje, onda će se on i pokajati, tako da on stane u Ljubavi prema Bogu, i onda će također u srcu moći tražiti oprost od Boga, pa će mu sada također biti i oprošteno. Sada je ispovijed grijeha traženje oprosta, nije formalan čin, nego se uzdiže iz najdubljeg dna srca, uvis do uha nebeskog Oca.... A, to je Božansko u čovjeku, da on može prepoznati kada je on dobar, da on ne tapka u neznanju, samo ako je njegova volja okrenuta Bogu. Misaono će mu biti dovedeno do shvaćanja ono što je ispravno, i ako on sada djeluje podudarno ovom raspoznavanju, onda on djeluje u skladu s Božjom voljom. Kada su tražene potvrde oprosta grijeha pred svijetom, pred očima bližnjih, onda je to znak preslabe vjere u Božju Ljubav. Jer, Bog gleda u srca, i On uistinu nema potrebu davati izvanjski vidljive potvrde za oprost grijeha.... Njegova Ljubav doduše često daje vidljive znakove da je On oprostio zemaljskom djetetu njegove grijehe, ali sami znakovi ne moraju vrijediti kao potvrda oprosta. „Ako ne vidite znakove, ne vjerujete“, kaže Gospod, „ali blaženi oni koji ne vide, a ipak vjeruju.“ Tko preklinje Boga u Duhu i u Istini za milosrđe, on prepoznaje svoju nevrijednost i podiže svoje ruke stremeći uvis Ocu. On će biti potpomognut u nevolji svoje duše, jer on hoće Bogu, i stoga će mu Bog uvijek pomoći na način koji je koristan za njega. Ukoliko čovjek poduzme svoj put direktno prema Ocu, Bog mu također dolazi u susret. Njegove sluge ga podučavaju i dobro ga upućuju, a bolje je ako se čovjek preda duhovnim bićima koja su u službi Bogu, nego da on traži podršku od onih koji sebe zovu Božjim slugama na Zemlji, no koji su još daleko od pravog služenja Bogu. Jer nisu svi koji obavljaju jednu takvu funkciju, istinske Božje sluge. A, ako su oni stvarno ljudi prema Božjem srcu, oni ipak ne mogu osuđivati zemaljsko dijete koje se u najvećoj vjeri povjerava direktno nebeskom Ocu.... A ova vjera mu također omogućava prepoznati svoju grješnost, svoju niskost (pokvarenost), i svoju potrebitost.... i iz najveće dubine srca ono će zatražiti milosrđe od Oca. I tako mu Bog sada prilazi očigledno, i pušta da mu pritječe Njegova milost, kao znak da nijedna molitva ne zamire nesaslušana, koja je odaslana Njemu u Duhu i u Istini.

AMEN

Perdão de Sins.... "A menos que você veja um sinal, não acredite...."

O arrependimento profundo deve preceder o perdão da culpa do pecado; é a condição prévia que deve ser estabelecida a fim de fazer a criança terrena compreender a grandeza do seu erro de ter pecado contra Deus. Aquele que ama a Deus acima de tudo não pode pecar, portanto o pecado é sempre uma falta de amor, e deste homem transgride contra Deus. Ao mesmo tempo, porém, o pecado é a entrada na vontade do adversário, que sempre quer o que é contrário à vontade de Deus. O homem colocou a vontade do adversário acima da vontade divina, ele a obedeceu, mas resistiu à vontade divina. O ser humano deve, portanto, reconhecer a magnitude do seu erro, então ele também se arrependerá dele se amar a Deus, e então também poderá pedir perdão a Deus em seu coração para que agora ele também seja perdoado. A confissão do pecado, o pedido de perdão, não é um ato formal, mas ele sobe do fundo do coração ao ouvido do Pai celestial. E isso é o divino no ser humano, que ele pode reconhecer se é bom, que não apalpa na ignorância, se apenas a sua vontade se volta para Deus. Ele é mentalmente feito para reconhecer o que é certo, e se ele agora age de acordo com esse reconhecimento, então ele age de acordo com a vontade divina. Se a evidência do perdão dos pecados é exigida diante do mundo, diante dos olhos dos semelhantes, então este é um sinal de fé muito fraca no amor de Deus. Porque Deus vê nos corações, e Ele realmente não precisa dar confirmações externamente perceptíveis do perdão dos pecados.... Seu amor, de fato, muitas vezes dá sinais visíveis de que Ele perdoou os pecados da criança terrena, mas sinais não devem ser meramente tomados como evidência de perdão. "Se não vedes sinais, não credes", diz o Senhor, "mas bem-aventurados são os que não vêem e ainda assim crêem". Aquele que implora a Deus em espírito e em verdade por misericórdia reconhece a sua indignidade e eleva as suas mãos para o Pai, lutando. Ele será ajudado pelo sofrimento da sua alma, pois quer ir a Deus, e assim Deus o ajuda sempre da maneira que lhe é útil. Na medida em que o ser humano toma o seu caminho directamente para Deus, Deus também vem ao seu encontro. Seus servos o instruem e o guiam corretamente, e é melhor para o ser humano se deixar aos seres espirituais a serviço de Deus do que buscar ajuda daqueles na Terra que se chamam servos de Deus e que ainda estão longe do serviço correto a Deus. Pois nem todos eles são verdadeiros servos de Deus que certamente exercem o ofício de tais. E se eles são verdadeiramente homens depois do coração de Deus, não devem condenar o filho terreno que se confia diretamente ao Pai celestial em plena fé.... E esta fé também lhe permitirá reconhecer a sua pecaminosidade, a sua humildade e a sua necessidade de ajuda.... e apelará ao Pai do fundo do seu coração para que tenha misericórdia. E por isso Deus obviamente se aproximará dela e deixará a Sua graça fluir para ela como um sinal de que nenhuma oração passará despercebida se for enviada a Ele em espírito e em verdade....

Amém