• Back

OPROST GRIJEHA.... „AKO NE VIDITE ZNAKOVE, NE VJERUJETE“....

Oprostu krivnje grijeha mora prethoditi duboko pokajanje; to je preduvjet koji mora biti postavljen da bi zemaljsko dijete moglo postati svjesnim veličine njegove krivnje griješenja protiv Boga. Tko ljubi Boga iznad svega, ne može griješiti, stoga je grijeh uvijek nedostatak Ljubavi, i iz toga čovjek griješi protiv Boga. Ali, grijeh je istovremeno ulazak u volju protivnika, koji uvijek želi ono što je suprotno Božjoj volji. Čovjek je stoga postavio volju protivnika iznad Božanske volje, poslušao je njega, ali se suprotstavio Božanskoj volji. Dakle, čovjek mora prepoznati veličinu svoje krivnje, onda će se on i pokajati, tako da on stane u Ljubavi prema Bogu, i onda će također u srcu moći tražiti oprost od Boga, pa će mu sada također biti i oprošteno. Sada je ispovijed grijeha traženje oprosta, nije formalan čin, nego se uzdiže iz najdubljeg dna srca, uvis do uha nebeskog Oca.... A, to je Božansko u čovjeku, da on može prepoznati kada je on dobar, da on ne tapka u neznanju, samo ako je njegova volja okrenuta Bogu. Misaono će mu biti dovedeno do shvaćanja ono što je ispravno, i ako on sada djeluje podudarno ovom raspoznavanju, onda on djeluje u skladu s Božjom voljom. Kada su tražene potvrde oprosta grijeha pred svijetom, pred očima bližnjih, onda je to znak preslabe vjere u Božju Ljubav. Jer, Bog gleda u srca, i On uistinu nema potrebu davati izvanjski vidljive potvrde za oprost grijeha.... Njegova Ljubav doduše često daje vidljive znakove da je On oprostio zemaljskom djetetu njegove grijehe, ali sami znakovi ne moraju vrijediti kao potvrda oprosta. „Ako ne vidite znakove, ne vjerujete“, kaže Gospod, „ali blaženi oni koji ne vide, a ipak vjeruju.“ Tko preklinje Boga u Duhu i u Istini za milosrđe, on prepoznaje svoju nevrijednost i podiže svoje ruke stremeći uvis Ocu. On će biti potpomognut u nevolji svoje duše, jer on hoće Bogu, i stoga će mu Bog uvijek pomoći na način koji je koristan za njega. Ukoliko čovjek poduzme svoj put direktno prema Ocu, Bog mu također dolazi u susret. Njegove sluge ga podučavaju i dobro ga upućuju, a bolje je ako se čovjek preda duhovnim bićima koja su u službi Bogu, nego da on traži podršku od onih koji sebe zovu Božjim slugama na Zemlji, no koji su još daleko od pravog služenja Bogu. Jer nisu svi koji obavljaju jednu takvu funkciju, istinske Božje sluge. A, ako su oni stvarno ljudi prema Božjem srcu, oni ipak ne mogu osuđivati zemaljsko dijete koje se u najvećoj vjeri povjerava direktno nebeskom Ocu.... A ova vjera mu također omogućava prepoznati svoju grješnost, svoju niskost (pokvarenost), i svoju potrebitost.... i iz najveće dubine srca ono će zatražiti milosrđe od Oca. I tako mu Bog sada prilazi očigledno, i pušta da mu pritječe Njegova milost, kao znak da nijedna molitva ne zamire nesaslušana, koja je odaslana Njemu u Duhu i u Istini.

AMEN

Perdón de los pecados.... “Si no veis una señal, no creéis....”

El arrepentimiento debe proceder al perdón de la culpa del pecado; Es el requisito previo que debe cumplirse para que el niño en la Tierra tome conciencia de la magnitud de su injusticia, de haber pecado contra Dios. Quien ama a Dios sobre todas las cosas no puede pecar, por eso el pecado es siempre una falta de amor, y por eso el hombre ofende a Dios. Pero al mismo tiempo el pecado entra en la voluntad del adversario, que siempre quiere lo contrario a la voluntad de Dios.

Así el hombre puso la voluntad del adversario por encima de la voluntad divina; le obedeció pero se opuso a la voluntad divina. Por lo tanto, el hombre tiene que reconocer la magnitud de su injustica, entonces también se arrepentirá, si está enamorado de Dios, y entonces también podrá pedir perdón a Dios en su corazón, para que ahora él también pueda ser perdonado. Ahora la confesión del pecado, la petición de perdón, no es un acto formal, sino que sube desde el fondo del corazón hasta el oído del Padre celestial....

Y eso es lo divino el hombre, que puede reconocer cuando es bueno, que no cae en la ignorancia, con sólo que su voluntad se vuelva hacia Dios. Se le hace mentalmente reconocer lo que es correcto, y si ahora actúa de acuerdo con este reconocimiento, entonces actúa según la voluntad divina. Cuando se exige la prueba del perdón de los pecados ante el mundo, ante los ojos de los demás seres humanos, esto es un señal de fe débil en el amor de Dios. Porque Dios mira dentro de los corazones, y ciertamente no se necesitaría dar confirmaciones externamente perceptibles del perdón de los pecados....

Aunque Su amor a menudo da señales visibles de que ha perdonado los pecados del niño en la Tierra, las señales no deben verse sólo como pruebas del perdón. “Si no veis las señales, no creéis”, dice el Señor, “pero bienaventurados lo que no ven y creen”. Cualquiera que implora a Dios misericordia en espíritu y en verdad reconoce su indignidad y levanta sus manos hacia su Padre, retorciéndolas. Se le ayuda a salir de la angustia de su alma, porque quiere hacia a Dios, y por eso Dios siempre le ayuda en la forma que le sea útil.

Mientras el hombre toma su camino directamente hacia Dios, también Dios viene a su encuentro. Sus siervos le enseñan y corrigen, y es mejor para el hombre entregarse a los seres espirituales que sirven a Dios, en vez de buscar apoyo en aquellos de la Tierra que se llaman siervos de Dios pero que todavía está muy lejos del servicio de Dios correcto. Porque no todos son verdaderos servidores de Dios, quienes probablemente ejerzan el cargo de tal.

Y si realmente son hombres conforme al corazón de Dios, no les está permitido condenar al niño terrenal que, con fe plena, se confía directamente al Padre celestial.... Y esta fe le hará reconocer también su pecaminosidad, su humildad y su necesidad de ayuda.... y pedirá misericordia al Padre desde el fondo de su corazón. Y por eso es evidente que Dios ahora se acerca a él y deja fluir Su gracia hacia él, como señal de que ninguna oración enviada a Él en espíritu y en verdad queda sin ser escuchada....

amén