• Back

PUT DUŠE PRIJE NJENOG ZEMALJSKOG POSTOJANJA... UČENJE O REINKARNACIJI....

U nezamislivo dugo vremena ljudska je duša prethodno prolazila svoj put kroz tisuće utjelovljenja svake vrste. Ovo vrijeme je donijelo određeno stanje zrelosti, koje se sada, u posljednjem stadiju kao čovjek, treba dovesti do još višeg savršenstva. Znanje o tome bi trebalo biti dovoljno za napregnuti krajnje snage kako bi se postiglo stanje savršenstva, ali upravo ovo znanje je potpuno odbačeno od većine ljudi. Nažalost, često postoji pogrešno mišljenje, da se duša ne mora najprije oblikovati u ono što ona jest, nego je svojstvena živom biću uvijek na isti način, te da se o duši može govoriti samo kod čovjeka, ako se uopće želi prihvatiti nešto opstojeće nakon smrti. Životinji se osporava bilo kakva duša ili duhovna supstanca.... i upravo to vodi do potpuno pogrešnih mišljenja, budući da nadasve prijeko potrebna nužnost svih živih bića, uopće nije priznata, osim čovjeku. Stoga je od najveće važnosti držati pred očima raznoliko, neopisivo često preoblikovanje vanjske čahure (omotača), kako bi tek onda postali svjesni cjelokupne odgovornosti kao čovjeka u zemaljskom životu. Ako bi svakom biću bilo namjeravano samo jedno jedinstveno utjelovljenje, onda bi uvjeti za ovo utjelovljenje trebali biti doista iznimno teški, ako bi oni morali dovesti do stanja zrelosti nužnog za vječno blaženstvo, jer je udaljenost takvog duhovnog bića od vječnog Božanstva prekomjerno velika, da bi ona u tako kratkom vremenu mogla biti bitno smanjena. Zato je Stvoritelj svim bićima naumio ovo stanje prisile, u kojem prema Božanskoj volji, svako stvorenje bez vlastite odgovornosti teži višem razvoju. Proživjeti ovu uvodnu i pripremnu fazu ljudske duše u svoj mnogolikosti je od tako ogromnog značaja, da tek otuda proizlazi cjelokupna odgovornost koju čovjek nosi naspram svoje duše, jer se ova duša borila na najnevjerojatniji način, i oduprla svim poteškoćama.... morala je tako ispuniti beskrajne zadatke i u svemu se podrediti Božjoj volji, prošla je put koji nije bio lagan.... koji je međutim bio jedini način da se duša oblikuje tako da može savladati posljednji veliki ispit snage u čovjeku, ako je volja da izdrži (odoli, savlada) u njoj snažna. Svako ljudsko biće je stoga kao takvo, jedan svijet u sebi.... ono je djelo Stvaranja koje, sve na Zemlji postojeće i ljudskom oku vidljivo, u najfinijem umanjenju sklanja u sebi.... ljudska duša je prošla kroz sva ova čuda Stvaranja, i sada u njenom posljednjem utjelovljenju mora izdržati golemu borbu, ne treba li bitka, koja je trajala tisućljećima do stadija čovjeka, biti uzaludna. Čovjek mora ostati potpuno svjestan ove odgovornosti i moliti Boga za snagu, da ispuni posljednji zadatak na Zemlji, i da tako donese duši iskupljenje od beskrajno duge muke.

AMEN

El camino del alma antes de su existencia en la Tierra. La enseñanza sobre las reencarnaciones

Durante tiempos inimaginables el alma humana ha ido su camino migrando por miles de “encarnaciones”2 de toda clase.

Esto ha producido una cierta madurez que ahora, en el último estadio como hombre, debe llevar a una perfección aún mayor.

El saberlo debería ser suficiente para aplicar la máxima fuerza para alcanzar el estado de perfección, pero la mayoría de los hombres rechaza precisamente este saber. Por desgracia, frecuentemente existe el punto de vista erróneo que un alma no tiene primero que formarse a lo que es, sino que es inherente al ser - siempre invariable... Y que, tratándose del hombre, sólo se puede hablar de un alma si en suma se está dispuesto de aceptar un “algo” que perdura después de la muerte.

Al animal se niega toda clase de alma o sustancia espiritual, y precisamente esto lleva a opiniones completamente erróneas, dado que la necesidad imprescindible de todos los seres vivientes en el ambiente del hombre no está reconocida... Por eso es de suma importancia el fijarse en la remodelación de la envoltura exterior, tan variada e increíblemente frecuentemente repetida, para sólo así darse cuenta de la responsabilidad que el hombre tiene en la vida terrenal.

Si a cada ser estuviera asignada una sola “encarnación”, entonces las condiciones para esta tendrían que ser extremadamente difíciles para que pudieran llevar al estado de madurez necesario para la bienaventuranza eterna. Porque la distancia de tal ser espiritual de la eterna Divinidad es demasiado inconmensurable, para que dentro de tan poco tiempo pudiera ser reducido considerablemente.

Por eso, el Creador ha atribuido este único estado de imperativo a todos los seres, en el cual cada criatura conforme a la Voluntad divina pero sin propia responsabilidad tiende a la evolución óptima. Lo de vivir este pre-estadio del alma humana en toda la diversidad de sus formas tiene la enorme importancia que precisamente esto demuestra toda la responsabilidad que el hombre tiene ante su alma. Porque esta ha luchado de una manera inimaginable y ha resistido a todas las contrariedades. Tenía que cumplir con incontables deberes, y en todo debía someterse a la Voluntad de Dios. Ha migrado por un camino poco fácil, pero que fue el único para formar el alma de manera que pudiera aprobar la última prueba de fuerza en el hombre - eso si en ella se presenta la fuerte voluntad de aprobar...

Por eso cada ser humano como tal es un mundo en sí... es una Obra de Creación que porta en sí –en reducción finísima– todo lo que existe en el mundo y que es visible al ojo humano... El alma humana ha peregrinado por todos estos milagros de la Creación... y ahora, en su última encarnación, tiene que sostener una lucha inimaginable, para que aquella lucha llevada durante miles de años para llegar al estadio de hombre no resulte vana.

El hombre debe mantenerse completamente consciente de esta responsabilidad, y debe rogar a Dios por fuerza para poder cumplir con esta última tarea en la Tierra... para que de esta manera pueda traer al alma la Salvación de su desgracia eterna.

Amén.