• Retour

Autres traductions:

Essence de Satan.... Chute et rédemption....

L’extrême distance entre Moi, la force qui anime tout, et celui qui jadis s’est révolté contre Moi, a extrêmement réduit l’effet de la force ; ainsi, le spirituel – qui était jadis plein de vie et de force – s’est privé lui-même de la force, et a fini par se transformer en substance extrêmement dure, étant donné que même la substance spirituelle se durcit lorsqu’elle se trouve a une distance infiniment éloignée de Moi, car elle n’est plus atteinte par Ma force aimante. Le processus du durcissement de la substance spirituelle est semblable au surgissement de la matière terrestre, qui par Ma volonté a pris forme. La création entière n’est maintenant, dans son ultime fondement, qu’une telle substance durcie issue de la force jadis irradiée par Moi – qui pourtant était issue de Moi en tant qu’être primordial suprêmement parfait.... Cet être primordial dans sa perfection était continuellement compénétré par Ma force aimante et ainsi rendu capable de créer et d’agir de façon illimitée comme Moi.

Je suis la source originelle de toute force, et toute existence dépend de cette source de force. En dehors de Moi et indépendamment de Moi, rien n’existe qui disposerait d’une force quelconque ; donc une séparation de Moi et de Ma force signifiait périr complètement, car d’aucun autre côté, un apport de force n’est possible. Mais il est également impossible de se détacher de Moi, parce qu’éternellement, Ma force ne peut disparaître parce qu’elle est aussi éternellement indivisible ; il est cependant possible que ce qui est issu de Ma force s’éloigne infiniment de Moi ; cet «éloignement» fait que la force perd de l’effet ; et donc, pour ainsi dire, ce qui s’éloigne s’immobilise en se solidifiant en substance ferme – en matière - qui est donc de la substance spirituelle durcie, à qui il manque la faculté d’être active, étant donné qu’elle a quitté la région irradiée par Ma force aimante.

Voilà donc le sort du spirituel qui a fait défection de Moi et qui reste aussi éloigné de Moi que possible, tout en étant éternellement impérissable. Pourtant, à l’origine, c’était un être primordial qui jadis était suprêmement capable de penser, qui vivait dans la connaissance, et qui avait le libre arbitre ; cependant, par sa chute, il a perdu toutes ces capacités de divinité. Ces substances spirituelles ont été décomposées en d’innombrables particules par Ma volonté afin que – par un processus de salut perçu par Moi comme garantissant le succès – ils puissent se réintégrer peu à peu, dès qu’un certain degré de maturité et d’épuration aura été atteint.... Donc Je liais l’être primordial, qui avait été créé libre jadis par la volonté de Mon être premièrement créé, en utilisant Ma force.... Mais qu’est devenu cet être créé en premier ?

Depuis sa chute, cet être erre çà et là en étincelle de force en cherchant à irradier, avec la force qui lui reste, tout ce que Ma volonté lui a arraché.... mais non pas pour l’animer, mais pour augmenter sa propre force pour qu’elle surpasse la Mienne, c'est-à-dire pour Me surpasser.... Ce qui est lié par Ma volonté ne réagit pas à cette irradiation, justement parce qu’elle ne l’anime pas.... Mais dès que ce qui est lié est redevenu un être ayant passé, pendant un temps infini, par la création entière, dès que toutes ses particules se sont retrouvées, et que maintenant l’être s’incorpore en entier dans une forme humaine, et qu’ainsi il gagne de nouveau la conscience d’être un «Je» : alors il réagit de nouveau aux efforts de l’être premièrement créé, c'est-à-dire de Mon esprit adverse. Il se laisse aveugler par cette étincelle ; car cette étincelle ne donne pas de lumière, elle ne donne qu’une lumière trompeuse qui aveugle l’œil afin de l’assombrir complètement.... tout comme sa force qui est devenue ineffective du fait de sa chute, à cause de l’extrême distance de Moi. Mais il a conservé son caractère d’être primordial, il n’a pas perdu la conscience d’être un «Je» donc il peut toujours exercer son influence sur d’autres êtres également conscients d’être des «Je» ; il peut même remplir complètement de son essence l’homme sans pour autant être lié à un seul individu.

Il peut donc faire valoir son influence partout où il y a des humains qui par leur disposition de volonté se tournent vers lui et font croître sa force en s’unifiant à lui.... Il ne fait plus usage de la force lui restant que pour agir contre Moi ; il cherche continuellement à l’augmenter en se servant des êtres humains qui s’adonnent à lui. Ainsi, cet esprit adverse agit tout à fait apparemment, il peut dominer totalement une personne d’une manière apparente, mais seulement pendant la phase où celle-ci doit passer l’épreuve de volonté....

S’il a atteint son but d’avoir gagné les hommes pour lui, il n’a fait qu’augmenter le durcissement de la substance spirituelle, en perdant de sa propre force, de sorte qu’il est lui-même, pour ainsi dire, parfaitement sans vie et il ne peut plus que se cramponner aux êtres humains qui lui vouent leur force vitale.... ce qui survient quand la fin d’une période de rédemption approche, quand il a fait choir dans la profondeur la plupart des hommes, tandis que les autres Me sont dévoués totalement. Alors, il s’est lui-même privé de sa force ; il est, lui aussi, dans un état lié, il est enchaîné.... Toutefois il peut refaire les mêmes essais avec des êtres humains, tant que les hommes eux-mêmes en sont à un stade où ils peuvent augmenter sa force jusqu’à ce que, pour ainsi dire, ils lui délient les chaînes par leur volonté pervertie et se dirigent de nouveau vers la matière du fait qu’ils se plient à la volonté de Mon adversaire, et ainsi il relève sa position en augmentant sa puissance, ce qui devient de plus en plus apparent dès qu’une période de rédemption approche de sa fin. Ainsi, toute période de rédemption commencera par une harmonie pacifique, un vrai paradis sur terre, et finira par des actions sataniques, jusqu’à ce que le dernier être primordial aura été arraché à Mon adversaire, alors il manquera tellement de force qu’il désirera la force provenant de Moi.... et il rentrera de lui-même auprès de Moi à sa maison paternelle.... qu’il a quittée volontairement jadis.

Amen

Traducteurs

Het wezen van satan - Val en verlossing

De ontzaglijk verre verwijdering van hem die zich eens tegen Mij, de alles leven gevende Kracht, verhief, heeft ook de uitwerking van kracht enorm verkleind. En zo heeft het geestelijke dat eens vol leven en kracht was, zichzelf van de kracht beroofd en uiteindelijk zich tot de hardste substantie gevormd, omdat ook de geestelijke substantie verhardt als ze in deze eindeloos verre verwijdering van Mij niet meer wordt aangeraakt door de kracht van mijn liefde. Het gebeuren van de verharding van geestelijke substantie heeft hetzelfde te betekenen als het ontstaan van aardse materie, die door mijn wil tot vorm werd. De gehele schepping is in diepste grond zo'n verharde stubstantie, geestelijke kracht die eens van Mij is uitgegaan, die echter als iets hoogst volmaakt wezenlijks van Mij uitging. Dit wezenlijke werd in zijn volmaaktheid voortdurend doorstraald met de kracht van mijn liefde en daardoor, net als Ik, in staat onbeperkt te scheppen en te werken.

Ik ben de Oerbron van alle kracht en van deze krachtbron is al het bestaande afhankelijk. Er bestaat niets buiten Mij wat zelfstandig over kracht beschikt, en een loslaten van Mij en mijn kracht betekende dus ook totaal vergaan daar er van geen enkele andere zijde een toevoer van kracht mogelijk zou zijn. Maar een losmaken van Mij is ook onmogelijk, omdat mijn kracht eeuwig niet kan vergaan en ook eeuwig niet deelbaar is. Doch zich eindeloos ver van Mij verwijderen kan dat wat uit mijn kracht is voortgekomen, en verwijdering betekent dat de kracht aan uitwerking verliest dus dat wat zich heeft verwijderd als het ware onbeweeglijk blijft en zich verdicht tot vaste substantie, tot materie, wat dus verharde geestelijke substantie is, welke het vermogen werkzaam te zijn ontbreekt omdat ze uit het bereik van de krachtuitstraling van mijn liefde is gestapt.

Dit dus is het lot van het van Mij afgevallen geestelijke, dat op de verste afstand van Mij staat en toch eeuwig onvergankelijk is. Dit alles is in de diepste grond toch iets wezenlijks, dat eens in hoogste graad in staat was te denken, inzicht had en een vrije wil en toch door zijn val al deze bewijzen van goddelijkheid verloor. In ontelbare partikeltjes werd dit geestelijk wezenlijke door mijn wil opgelost om in een door Mij als succesvol ingezien genezigngsproces langzaam weer samen te komen wanneer een bepaalde rijpheids- of louteringsgraad bereikt is. Ik kluisterde dus het wezenlijke dat eens vrij geschapen werd door de wil van mijn eerstgeschapen wezen met gebruikmaking van mijn kracht. Maar hoe verging het dit eerstgeschapen wezen?

Dit wezen dwaalt sedert zijn val als krachtvonk overal heen en probeert met de hem overgebleven kracht al datgene aan te stralen wat mijn wil hem heeft afgenomen, maar niet om het tot leven te brengen, integendeel, om zijn kracht te vergroten opdat deze Mij zelf, dat wil zeggen mijn kracht zal overtreffen. Het door mijn wil gekluisterde reageert niet op dit aanstralen, juist omdat dit hem geen leven geeft. Zodra het echter weer tot wezen is geworden na een eindeloos lange gang door de schepping, wanneer al die afzonderlijke partikeltjes weer zijn samengekomen en zich nu als één geheel belichaamt in de menselijke vorm en daardoor het zelfbewustzijn weer terugkrijgt, reageert het ook weer op de pogingen van dat eerstgeschapen wezen, de aan Mij vijandige geest. Het laat zich door de vonk zand in de ogen strooien, want deze vonk geeft geen licht. Integendeel, het is slechts een schijnlicht dat het oog verblindt om het zo helemaal te verduisteren, zoals ook zijn kracht ineffectief werd door de afval, door de eindeloos verre verwijdering van Mij. Zijn wezenlijke zijn is echter gebleven, het heeft het zelfbewustzijn niet verloren en daarom kan het nog inwerken op het eveneens zelfbewuste, dus de mens helemaal met zijn wezenheid vervullen zonder echter daardoor aan maar een mens gebonden te zijn.

Hij kan dus overal zijn invloed uitoefenen waar mensen zijn die zich door middel van hun wil naar hem keren door hun gezindheid en dus zijn kracht door aaneensluiting met hem vergroten. Hij gebruikt zijn hem overgebleven kracht alleen nog om werkzaam te zijn tegen Mij, hij tracht ze voortdurend te vergroten met behulp van de mensen die zich aan hem overgeven. Dus is deze vijandige geest wel heel openlijk aan het werk, hij kan ook heel duidelijk een mens geheel beheersen, maar slechts zolang deze de wilsproef op aarde moet afleggen.

Heeft hij nu zijn doel bereikt dat hij de mensen voor zich heeft gewonnen, dan heeft hij echter weer alleen de verharding van geestelijke substantie bevorderd en zich van zijn kracht ontdaan, zodat hij zelf als het ware geheel levenloos is, zodra hij zich niet meer aan mensen kan vastklampen die hem levenskracht schenken. En dit is het geval wanneer er een verlossingsperiode ten einde loopt, wanneer hij het grootste deel der mensen in de diepte heeft getrokken, en die andere Mij geheel en al zijn toegedaan. Dan is hij zelf van zijn kracht beroofd, dan is hij ook in een gekluisterde toestand. Hij ligt zolang in ketens, tot hij weer bij mensen dezelfde pogingen kan ondernemen, tot de mensen zelf weer in de toestand zijn dat ze zijn kracht versterken, tot ze hem als het ware zelf de ketenen losmaken door hun verkeerde wil die weer gericht is op de materie, die de wil van mijn tegenstander weer volgt en zo dus zijn machtspositie weer verbetert, wat in elke verlossingsperiode steeds duidelijker wordt hoe dichter het naar het einde toeloopt. Daarom zal elke verlossingsperiode met vredevolle harmonie, met een waar paradijs op aarde beginnen en eindigen met satanische werkzaamheid, zolang tot mijn tegenstander ook het laatste wezenlijke ontrukt is, tot hij zelf zo krachteloos is dat hij naar kracht uit Mij verlangt, tot hij zelf naar Mij zal terugkeren in zijn vaderhuis dat hij eens vrijwillig heeft verlaten.

Amen

Traducteurs