• Retour

La faute du péché – la Miséricorde de Dieu - le Sacrifice d'Expiation

Une mesure énorme de péchés reposait sur l’humanité lorsque Jésus Christ descendit sur la Terre pour la libérer. Cela est compréhensible seulement pour ceux qui savent de motif de la vie terrestre en tant qu’homme et le sens et le but de la Création, parce que ceux-ci savent que l'homme a parcouru le chemin à travers la Création à cause de son péché et maintenant dans le dernier stade il doit se libérer de celui-ci, pour revenir de nouveau définitivement à Dieu dont il est procédé dès le début. Mais le péché enchaîne l'homme sur la Terre, le péché lui barre le chemin vers Dieu, il lui rend infranchissable la crevasse entre les hommes et Dieu et donc le péché anéantit le but de la vie terrestre, il pousse l'homme de nouveau dans l'abîme le plus profond, d’où il s'est efforcé de sortir par le chemin au travers de la Création. Avant la Descente du Christ l'humanité était pleine de péchés, parce qu'elle ne reconnaissait plus Dieu, elle était dans la nuit la plus profonde de l'esprit, elle était dépourvue d'amour et sans aucune tendance vers la perfection, elle était dans le plus grand éloignement de Dieu et donc dans le plus grand danger de se précipiter dans l'abîme, c'est-à-dire de parcourir sans connaissance et sans amour le chemin qui mène en bas, vers la damnation éternelle. Cet éloignement de Dieu se reconnaissait dans une manière de vivre qui contredisait totalement les Commandements divins, c’était un chemin en contradiction avec l'Ordre divin, c’était une vie dans le plus évident amour de soi et une telle vie était pleine de péché et de révolte complète contre la Volonté de Dieu. Et une telle vie ne pouvait jamais plus procurer la libération ainsi qu’une Vie bienheureuse après la mort, sa conséquence était la mort spirituelle, un état dans l'au-delà dans le plus extrême supplice qui continuerait éternellement, parce que la Justice de Dieu demande l'expiation de chaque péché et la faute des péchés des hommes était déjà montée à un niveau incommensurable, de sorte que pour les êtres la possibilité de s'approcher à Dieu était sans espoir. Mais l'éloignement de Dieu signifie pour l'entité l'absence de Force, l'impuissance, l'obscurité et enfin le durcissement de sa substance ; pour l'être cela signifie la mort spirituelle, un état qui est bien pire que la non-existence, que l’anéantissement. Mais pour la substance animique il est impossible de disparaître, donc même les tourments de ces êtres sont insupportables et infinis au-delà de tout ce qu’on peut imaginer. Et cela a attendri l'éternelle Divinité et Elle vint en Aide à l'humanité pécheresse, en faisant s’incorporer l'éternel Amour dans un Homme, lequel dans Son Amour infini prenait maintenant sur Lui les péchés de l'humanité, et rendait donc les hommes libres en offrant l'Expiation pour la dette des péchés, en portant à Dieu un Sacrifice d’Expiation, Il s’est donné Lui-Même, c'est-à-dire Sa Vie, pour leur rendre la liberté, pour leur rendre accessible le Royaume de Dieu, dans lequel ils peuvent entrer seulement dans une totale pureté, sans péché. Il a donc racheté l'humanité de la faute de ses péchés, Il a pris sur Lui toute la faute, Il en souffrit indiciblement et sacrifia à l'éternelle Divinité Ses souffrances et Sa mort sur la Croix, pour Lui fournir la Satisfaction, pour créer une juste compensation pour les hommes, pour qu'ils puissent de nouveau s'approcher de Dieu. Et Dieu accueillit le Sacrifice de l'Homme Jésus, Il remit aux hommes la faute des péchés prise par Jésus Christ et les Portes du Ciel s'ouvrirent pour tous ceux qui acceptaient Son Don de Grâce, Il a racheté l'humanité du péché et de sa faute, Il lui a offert la dernière possibilité d’atteindre le but de leur vie terrestre. (04.10.1944) Son très grand Amour a cherché à enlever aux hommes tous les obstacles qui leur barraient l'accès à l'éternelle Patrie ; mais la plus grande entrave était le péché, parce qu'il privait l'homme de sa force et de sa volonté. La conséquence du péché était que les hommes gisaient au sol sans force et sans volonté et ils ne pouvaient pas s'élever tout seul par eux-mêmes, parce que le poids du péché les écrasait. Et Jésus Christ leur a enlevé ce poids, Il l'a chargé sur Lui-Même et il l'a porté sur la Croix, pour l'expier maintenant par Sa mort pour la faute des péchés des hommes. L'humanité libérée par Jésus Christ pouvait accepter Son Sacrifice, mais aussi le dédaigner. L'Œuvre de Libération a été accomplie pour tous les hommes, mais Dieu ne les obligera jamais à accepter les Grâces de l'Œuvre de Libération contre leur volonté. Il respecte la volonté de ceux qui n'ont aucun désir d'être libérés. Alors le péché pèse encore sur ces hommes avec tout son poids, et ensuite ils sont attirés inévitablement dans l'abîme, parce qu'alors ils repoussent l'Amour de Dieu et ainsi ils doivent languir encore pour l'Éternité dans leur ignorance, la faute de leurs péchés ne peut pas être diminuée, au contraire ils feront augmenter cette faute avec encore beaucoup de péchés terrestres que Dieu peut leur pardonner seulement lorsqu’ils acceptent Son Don de Grâce, lorsqu’ils peuvent croire avec conviction que l'infini Amour de Dieu s'est attendri sur leurs péchés et leur a envoyés un Rédempteur. La foi dans cela a pour effet que les hommes se repentent de la faute de leurs péchés, qu'ils Lui demandent Pardon et se donnent à Sa Grâce et à Sa Miséricorde et maintenant les Grâces de l'Œuvre de Libération deviennent efficaces en eux. Leur force de volonté augmentera ainsi que leur force physique et ils pourront se libérer du pouvoir de l'adversaire de Dieu. Et seulement l’homme qui se réfugie consciemment sous la Croix du Christ, qui Lui confesse sa faute et Lui demande Sa Compassion pourra parler du Pardon de sa dette ; sa prière sera satisfaite et sa faute lui sera pardonnée.

Amen

Zondenschuld GOD's Erbarming - Zoenoffer

Op de mensheid drukte een overvolle maat van zonde toen JEZUS CHRISTUS naar de aarde kwam om hen te verlossen. Dit is alleen voor diegenen begrijpelijk die op de hoogte zijn van de beweegreden van het aardse leven als mens en van de zin en het doel van de schepping, want dezen weten dat de mens ter wille van de zonde, de gang door de schepping heeft afgelegd en zich nu, in het laatste stadium, van deze zonde moet bevrijden om weer definitief naar GOD terug te keren, van WIE hij in het allereerste begin is uitgegaan.

Maar de zonde kluistert de mens op aarde, de zonde verspert hem de weg naar GOD, ze maakt dat de kloof tussen de mensen en GOD niet is te overbruggen en dus doet de zonde het doel van het aardse leven teniet, ze stoot de mens weer in de diepste diepte terug, waaruit hij zich door de gang door de scheppingen al omhoog had geworsteld.

Vóór de geboorte van CHRISTUS was de mensheid beladen met zondenschuld, want ze herkende GOD niet meer, ze was in duistere geestelijke nacht, ze was gespeend van elke liefde en zonder enig streven naar volmaaktheid, ze was ontzettend ver van GOD af en daarom in het grootste gevaar in de afgrond weg te zinken, d.w.z. zonder inzicht en zonder liefde de weg te gaan die omlaag voert, in de eeuwige verdoemenis. Dit verwijderd zijn van GOD kwam tot uiting in een levenswandel die geheel in strijd was met de goddelijke geboden, het was een levenswandel die indruiste tegen de goddelijke ordening, het was een leven in de meest duidelijkste vorm van eigenliefde, en zo'n leven was vol van zonde en geheel gericht tegen de Wil van GOD. En zo'n leven kon de mens nooit meer de vrijwording opleveren en een gelukzalig leven na de dood, integendeel was het gevolg ervan een geestelijke dood, een staat in het hiernamaals van uiterste kwelling waar eeuwig geen einde aan kwam, omdat de Gerechtigheid van GOD voor elke zonde genoegdoening moest eisen en de zondenschuld van de mensen al onmetelijk groot was geworden zodat het voor de mensen een hopeloze zaak was, ooit in de nabijheid van GOD te komen.

Maar het verwijderd zijn van GOD betekent voor de wezens krachteloosheid, onmacht, duisternis en uiteindelijk verharding van hun substantie; voor het wezen betekent het geestelijk dood zijn, een staat die veruit erger is dan het niet-zijn, het totaal opgelost zijn. Maar het vergaan van het wezen is onmogelijk, dus zijn ook de kwellingen van deze wezens, die totaal niet zijn voor te stellen, ondraaglijk en nooit eindigend.

En dit wekte medelijden op bij de eeuwige GODHEID en Ze kwam de zondige mensheid te hulp, doordat de eeuwige LIEFDE Zich in een mens belichaamde, Die nu in Zijn alles omvattende Liefde de zonden der mensheid op Zich nam, DIE dus de mensen daarvan bevrijdde, doordat HIJ boete deed voor de zondenschuld, doordat HIJ GOD een offer aanbood als verzoening. DIE Zich Zelf, d.w.z. Zijn leven gaf om hun de vrijheid weer terug te geven, om voor hen het rijk GOD's toegankelijk te maken, dat alleen maar betreden kon worden in volledige zuiverheid, zonder zonde. Dus verloste HIJ de mensheid van de zondenschuld, HIJ nam alle schuld op Zich, HIJ leed er onuitsprekelijk onder en offerde Zijn lijden en sterven aan het kruis op aan de eeuwige GODHEID om HAAR genoegdoening te geven, om een rechtvaardige vereffening voor de mensen tot stand te brengen, opdat ze weer dichter bij GOD konden komen.

En GOD nam het offer van de mens JEZUS aan. Hij vergaf de mensen de zondenschuld terwille van JEZUS CHRISTUS en de poorten van het hemelrijk werden geopend voor allen die Zijn genadegeschenk aannamen. HIJ verloste de mensheid van de zonde en haar schuld. HIJ bood hun de laatste mogelijkheid het doel van hun aardse leven te bereiken.

Zijn overgrote Liefde trachtte voor de mensen alle hindernissen uit de weg te ruimen die hun de toegang tot het eeuwige vaderland versperden, maar de grootste hindernis was de zonde, want die beroofde de mens van zijn kracht en zijn wil. En het gevolg van de zonde was, dat de mensen krachteloos en willoos op de grond lagen en uit zichzelf niet konden opstaan, omdat de last van de zonde hen terneerdrukte.

En daarom nam JEZUS CHRISTUS deze last van hen af, HIJ nam haar op Zijn eigen schouders en droeg ze naar het kruis, om nu door Zijn dood te boeten voor de zondenschuld van de mensen. De mensheid, die door JEZUS CHRISTUS vrij was geworden, kon nu Zijn offer aannemen, maar ook afwijzen.

Het Verlossingswerk is volbracht, en wel voor alle mensen, maar tegen hun wil zal GOD hun de genaden van het Verlossingswerk nooit opdringen. Maar ze raken de genaden kwijt als ze er geen verlangen naar hebben verlost te worden. Dan drukt de zonde nog met z'n hele gewicht op deze mensen en dan worden ze onherroepelijk in de afgrond omlaag getrokken, want dan stoten ze de Liefde GOD's af en dan moeten ze nog eeuwigheden smachten in hun onwetendheid; hun zondenschuld kan niet verminderd worden, ja ze zullen bij deze zondenschuld nog veel aardse zonden opstapelen, die GOD hun pas dan kan vergeven, wanneer ze Zijn genadegeschenk aannemen, wanneer ze dus met overtuiging kunnen geloven, dat de oneindige Liefde van GOD Zich over hun zonden heeft ontfermd en hun een Verlosser zond.

Het geloof daarin zal bewerkstelligen, dat de mensen berouw hebben over hun zondenschuld, dat ze HEM om vergeving vragen en zich aan Zijn genade en Barmhartigheid overgeven en dat dan dus de genaden van het Verlossingswerk bij hen werkzaam worden. De mens zal toenemen in sterkte van wil en kracht en zich nu kunnen bevrijden uit de macht van de tegenstander van GOD. En alleen die mens kan van vergeving der zonde kunnen spreken die bewust onder het kruis van CHRISTUS zijn toevlucht zoekt, HEM zijn schuld bekent en HEM om erbarming vraagt. Zijn gebed zal worden verhoord, zijn schuld zal hem vergeven zijn.

Amen