• Retour

La fin du temps de Grâce - la souffrance la plus grave

Le temps de Grâce sera vite terminé, et la mentalité de l'humanité ne change pas. Les hommes deviennent toujours plus dépourvus d’amour, et ils tombent toujours plus profondément dans le filet de capture de Satan, de sorte qu’ils se déchiquettent réciproquement et sont sans amour. Et Dieu emploie tous les moyens pour les arracher à ce bas état spirituel. Il leur enlève les biens terrestres pour les libérer de la matière, et Il cherche à les pousser à la réflexion au travers d’afflictions de toutes sortes. Il leur fait arriver des conditions où ils doivent se tourner vers Lui en demandant de l'Aide ; mais chaque moyen échoue, et l'état spirituel ne s'améliore pas. Et le temps n'est plus loin où la baguette de Dieu frappera les hommes, parce que le temps de Grâce va vers sa fin. Et pour cette raison la Terre doit encore supporter une souffrance indiciblement grave, parce que cette souffrance est une Grâce, elle ne passera pas sans laisser de trace sur l’homme et elle apportera le salut à l'âme. Mais la volonté de l'homme ne peut pas être forcée, et si la souffrance ne lui fait pas trouver la voie juste, il n'y a plus de salut pour lui, et il fait partie de ceux qui, le Jour du Jugement, devront sentir le Pouvoir du Seigneur s’ils sont trouvés inaptes. Et cela signifie quelque chose que les hommes ne sont pas en mesure de saisir. Ils ne peuvent pas imaginer que leur âme doive de nouveau supporter un état d’indicibles supplices pendant des millénaires. Mais Dieu qui le sait, ne laisse rien de coté pour leur épargner ce destin, mais Il ne peut pas tourner de force la volonté de l'homme vers le bien. La future misère sera si grande que dans chaque homme le sentiment naturel d'aider le prochain se réveillera, s’il n'est pas privé de tout amour. S'il est encore capable d'aimer, même si c’est dans une moindre mesure, alors au vu de cette misère il se réveillera et il s'activera affectueusement. Mais celui qui passera encore outre cette misère, sans être prêt pour aider, en lui s'est éteint toute étincelle d'amour, et pour lui il n’existe plus aucune possibilité de remonter. Il est trop loin de Dieu car il se trouve en dehors du Rayonnement de l'Amour de Dieu ce qui signifie que la substance spirituelle s’est de nouveau durcie dans la matière la plus solide. Et maintenant le chemin terrestre commence à nouveau dans le plus grand supplice de l'être lié. Si maintenant il vient sur la Terre une indicible souffrance, alors cela est encore un Acte de la Miséricorde de Dieu, parce qu'Il voudrait épargner aux âmes l'inimaginable souffrance du renouvellement du chemin terrestre. Mais cela n'est pas reconnu comme tel, la souffrance est plutôt un motif pour une rébellion renforcée contre Dieu, parce que les hommes dans leur cécité ne reconnaissent pas la liaison spirituelle. Mais sur cela il est donné l'éclaircissement à suffisance et donc le Seigneur réveille des prophètes et leur fait annoncer tout ce qui va arriver, Il ne laisse pas arriver ce temps sans prévenir, Il fait arriver aux hommes toujours des Avertissements et Il porte à leur connaissance le sens et le but du chemin terrestre. Mais ils ferment leurs oreilles et refusent sans scrupule le divin Don de Grâce, donc pour ces hommes il n'existe plus aucun salut, aucune façon de les tenir loin de l'abîme, lorsqu’ils n'écoutent pas les dernières mises en demeure et les Avertissements. À eux il peut toujours seulement être indiqué que le bas état spirituel est à l'origine de la future souffrance et que celui-ci doit être éliminé avant qu'à la souffrance il puisse être commandé une Halte de la part de Dieu. Celui qui s’occupe de ces mises en demeure et de ces Avertissements lorsque commencera le dernier temps de Grâce, le temps de la vie la plus douloureuse sur la Terre, celui-ci pourra encore éviter le pire au moyen de l'invocation de Dieu durant la dernière heure ; il ne fera pas partie de ceux qui sont damnés, qui devront supporter pour l'Éternité l'état de totale inertie et d'inimaginables tourments.

Amen

Einde van de tijd van genade - Zwaarste leed

De tijd van genade is spoedig voorbij en het denken van de mensen verandert niet. De mensen worden steeds liefdelozer en steeds dieper raken ze in de vangnetten van de satan verstrikt, zodat ze elkaar wederzijds kwellen en zonder enige liefde zijn. En God wendt elk middel aan om ze aan dit lage geestelijke niveau te onttrekken. Hij ontneemt hun aardse goederen om ze los te maken van de materie en Hij probeert ze door tegenspoed van allerlei aard tot nadenken aan te zetten. Hij brengt ze in situaties waarin ze zoekend naar hulp zich tot Hem moeten wenden. Maar elk middel mislukt en de geestelijke toestand wordt niet opgeheven.

En de tijd is niet meer ver dat Gods tuchtroede de mensen zal treffen. Want de tijd van genade gaat zijn einde tegemoet. En daarom moet de aarde nog onnoemelijk zwaar leed verdragen, want dit leed is een genade, zodra het niet aan de mens voorbij gaat zonder sporen na te laten en de ziel redding brengt.

Maar de wil van de mens kan niet worden gedwongen. En als het leed hem niet de juiste weg laat vinden, is er geen redding meer voor hem, en behoort hij bij diegenen die op de dag van het oordeel de macht van de Heer te voelen krijgen en dus ondeugdelijk worden bevonden. En wat dit oordeel betekent, kunnen de mensen niet begrijpen. Ze kunnen het zich niet voorstellen dat hun ziel weer door duizenden eeuwen heen een toestand in onnoemelijke kwelling moeten verdragen. Maar God die daarvan op de hoogte is, laat niets onbeproefd om hun dit lot te besparen. Hij kan de wil van de mens echter niet met geweld op het goede richten.

Maar de komende nood zal zo groot zijn, dat in ieder mens het natuurlijke gevoel wordt gewekt de medemens te helpen, als hij zich niet volledig van elke liefde heeft ontdaan. Is hij nog tot liefde in staat, al is het in de geringste mate, dan zal hij bij het zien van deze nood wakker worden en ook liefdevol werkzaam zijn. Echter in degene die aan deze nood nog voorbij gaat, zonder bereid te zijn om te helpen, is elke liefdevonk gedoofd en de mogelijkheid van een vooruitgang is er voor hem niet meer. Ze staan zo ver van God af, dat ze buiten de uitstraling van Gods Liefde staan, wat dus hetzelfde betekent als dat de geestelijke substantie weer wordt verhard tot de meest vaste materie. En dan begint het aardse bestaan opnieuw in de grootste kwelling van het gebonden zijn.

Wanneer nu tevoren dit onuitsprekelijke leed over de aarde komt, dan is dit nog een daad van de barmhartigheid van God, omdat Hij de zielen het onvoorstelbare leed van een herhaalde weg over de aarde graag wil besparen. Maar het wordt niet als zodanig herkend. Veel meer is het leed een aanleiding om God nog sterker af te wijzen, omdat de mensen in hun blindheid de geestelijke samenhang niet inzien. Maar daar wordt voldoende opheldering over gegeven, daarom wekt de Heer profeten op en laat hen alles tevoren aankondigen. Hij laat de tijd niet zonder aanwijzingen dichterbij komen.

Hij laat de mensen voortdurend vermaningen toekomen en ze over de zin en het doel van het aardse leven in kennis stellen. Maar ze sluiten hun oren en wijzen de goddelijke genadegave zonder bedenken af. En daarom is er voor deze mensen geen redding meer, geen weg die hen van de afgrond weghoudt, wanneer ze aan de laatste vermaningen en waarschuwingen geen gehoor geven. Ze kunnen er steeds alleen maar opmerkzaam op worden gemaakt, dat het geestelijk lage niveau de oorzaak is van het komende leed en dat deze eerst moet worden opgeheven, voordat van de kant van God aan het leed paal en perk kan worden gesteld.

Wie aan deze vermaningen en waarschuwingen denkt wanneer de laatste tijd van genade aanbreekt, de tijd van het meest smartelijke leven op aarde, die zal door het aanroepen van God nog op het laatste moment het ergste van zich af kunnen wenden. Hij zal niet tot diegenen behoren die gedoemd zijn eeuwigheden lang de toestand van algehele hulpeloosheid en onvoorstelbare kwellingen te verdragen.

Amen