• Retour

Les souffrances dues à l'événement du monde - Acte de Miséricorde divine

Moins l’Être de la Divinité est compréhensible pour les hommes, plus incompréhensible leur apparait la grande misère qu’ils doivent expérimenter et porter, ce n’est pas une punition, mais cela doit être considéré comme un Acte de la plus grande Miséricorde. Cela est compréhensible seulement lorsqu’il est pris en considération l'infini Amour de Dieu, l'Amour qui voudrait attirer et guider tout à Lui et qui n'est pas reconnu. Il ne laisse pas tomber les êtres et donc il empêche que les hommes dans leur cécité se séparent entièrement de Dieu, Il veut préserver aux êtres le sort atroce des âmes qui restent séparées de Dieu et donc Il emploie un moyen qui semble certes cruel, mais qui a pour conséquence que les hommes s'unissent avec Dieu, parce que maintenant Il peut les gratifier avec quelque chose de beaucoup plus magnifique que seulement avec le bonheur et les joies terrestres. Dieu a préparé les délices du Paradis pour les quelques-uns qui L'aiment et qui Le servent. Mais Il ne peut jamais accorder ces délices à des êtres qui se tiennent à distance de Lui. Et Dieu a de la Compassion pour Ses créatures qui doivent languir et qui n'ont pas part à la Magnificence éternelle. Et étant donné que les hommes ne font rien pour entreprendre la voie qui y mène, alors Il vient à leur rencontre en frappant à leurs cœurs qui est dans la souffrance en désirant entrer. Tant qu’ils restent obstinés et ne veulent pas entendre Sa Voix, cela détermine aussi le degré de souffrance de ces hommes. Or maintenant l'état spirituel des hommes est très bas, et cela demande des dispositions très particulières de la part de l'éternelle Divinité, pour que soit atteint le but. Et ainsi le Seigneur guide l'événement causé par la volonté humaine de sorte que l'âme de l'homme puisse arriver avec cela à la maturité spirituelle, bien que le corps doive subir quelque chose d’inconcevablement grave ; parce que le corps est périssable, mais l'âme passe au-delà dans le royaume spirituel. Les souffrances du corps finissent un jour, mais les souffrances de l'âme ne finissent pas avec la mort du corps. Et ce qui donc semble une cruauté, est une Concession de Dieu, motivée par Son Amour infini, parce qu'au travers de la souffrance, l'homme peut arriver à l'éternelle Béatitude ; mais rarement il prend le chemin qui mène à Dieu tant que la vie terrestre se passe dans une tranquille régularité. La prière monte au Père dans le Ciel dans la plus grande misère et lorsqu’elle est faite en Esprit et en Vérité. Et ainsi le Père peut satisfaire la prière et envoyer Son Aide. Vraiment l'âme chantera un jour éloges et remerciements à Dieu, car avec cela Il lui a évité une très grande misère dans l'au-delà. Mais l'humanité ne le comprend pas, car elle n’en cherche pas l'explication dans le grand Amour de Dieu.

Amen

Het lijden vanwege het wereldgebeuren is een daad van goddelijke barmhartigheid

Hoe minder het wezen van de Godheid begrijpelijk is voor de mensen, des te onbegrijpelijker lijkt het hen, dat het grote leed dat ze mee moeten maken en moeten dragen geen straf is, maar als een daad van de grootste barmhartigheid beschouwd moet worden. Dit is alleen maar dan begrijpelijk, als de eindeloze liefde van God in aanmerking genomen wordt. De liefde, die alles naar zich toe zou willen trekken en zou willen leiden en die niet herkend wordt. Ze laat de wezens niet vallen en dus verhindert ze, dat de mensen zich in hun blindheid geheel van God scheiden. Ze wil de wezens het martelende lot van de zielen die van God gescheiden blijven, besparen en gebruikt daarom een middel, dat wel wreed lijkt, maar er het makkelijkst toe leidt, dat de mensen zich met God verenigen.

Want nu kan Hij hen bedenken met iets dat kostelijker is dan alleen maar aards geluk en aardse vreugden. God heeft de gelukzaligheden van het paradijs klaar gemaakt voor de weinigen die Hem liefhebben en Hem dienen. Maar Hij kan deze gelukzaligheden nooit doen toekomen aan degenen, die zich ver van Hem weghouden. En God heeft medelijden, omdat Zijn schepselen gebrek moeten lijden. Dat ze geen deel zullen hebben aan de eeuwige heerlijkheid.

En omdat de mensen geen aanstalten maken om de weg te betreden die naar Hem leidt, komt Hij hen tegemoet, doordat Hij bij leed op hun harten klopt en ernaar verlangt om binnengelaten te worden. Hoe lang ze nu koppig zijn en Zijn stem niet willen horen, bepaalt ook de mate van het lijden van deze mensen.

En op dit moment is de geestelijke staat van de mensen dus laag en vereist zodoende bijzondere maatregelen van de kant van de eeuwige Godheid, opdat het doel bereikt wordt. En dus leidt de Heer het door de wil van de mensen teweeggebrachte wereldgebeuren zo, dat de ziel van de mens daardoor tot geestelijke rijpheid kan komen, ofschoon het lichaam iets onnoemelijk zwaars door moet maken.

Want het lichaam is vergankelijk, maar de ziel gaat naar de overkant, het geestelijke rijk binnen. Het lijden van het lichaam komt eens tot een eind, maar aan het lijden van de ziel komt met de dood van het lichaam geen einde. En wat daarom wreedheid lijkt, is een toelating van God, gebaseerd op Zijn eindeloze liefde. Want door het lijden kan de mens de eeuwige zaligheid bereiken. Maar zelden neemt hij de weg naar God, zolang zijn aardse leven in een rustige gelijkmatigheid verloopt.

In de grootste nood stijgt het gebed naar de Vader in de hemel op en wel in geest en waarheid. En zo kan de Vader ook het gebed verhoren en Zijn hulp sturen. En de ziel zal werkelijk eens God lof en dank toezingen, omdat Hij grotere ellende daardoor van haar afgewend heeft. Maar de mensheid begrijpt dit niet eerder dan tot ze in de grote liefde van God de verklaring zoekt.

Amen