• Retour

L'Acte de libération

L'Acte de libération de la forme signifie pour l'être un indescriptible soulagement, parce que maintenant il n'est entravé d’aucune manière et n’est plus limité dans l’espace et le temps. Mais maintenant dans son état de maturité il doit rester dans les frontières des sphères qui sont maintenant son séjour, mais dans celles-ci il peut agir selon son consentement, il n'est soumis à aucune contrainte et vit toujours seulement selon la poussée de son activité qui est extraordinairement vive. Il n'y a pas d’empêchements ou d’instants qui l'écrasent et qui pourraient charger l'être, et tout autour de lui est lumineux, clair et libre. L'état d'un tel être est par conséquent un grand bonheur, parce que tout ce qui pourrait porter atteinte à la sensation de bonheur est loin de lui, il est dans le royaume de la victoire, l'être a certes encore des souvenirs mais dans son état lumineux cela ne l'attriste pas le moins du monde. L'immense souffrance que les êtres ont encore à porter fait jaillir dans les êtres de Lumière seulement un intime amour et la poussée pour les aider, mais elle n’est plus perçue comme une souffrance. L’être dépourvu de la forme extérieure est donc totalement libéré de la souffrance et de tout tourment qu’un être encore imparfait, lié, doit encore porter. Donc l'Acte de la libération rend l'être immensément bienheureux. Il est pour ainsi dire passé hors du règne de l'imparfait dans le Règne du parfait. Ce sont deux mondes qui sont totalement séparés l'un de l'autre, parce que tous les habitants d'un monde doivent un jour appartenir à l'autre et parce que l'unique tendance des êtres du premier doit être de l'abandonner et de venir s’insérer parmi les habitants de l'autre monde. Parce que seulement le second monde offre les Magnificences de Dieu, seul un être devenu totalement libre peut contempler cela dans tout le faste, et seulement un être perfectionné peut accueillir en lui ces infinies beautés, tandis que tout être lié est incapable de contempler de telles Magnificences, parce que la forme qui l’enveloppe encore, offusque la Force de connaissance et le regard spirituel. L'âme n'est pas en mesure de reconnaître à travers son enveloppement ce qui fait jaillir le bonheur dans une telle mesure que celui-ci peut être supporté seulement par un être devenu libre. Par conséquent un être imparfait ne peut pas donner un regard dans les Magnificences de Dieu sans y être autorisé, parce qu'il ne pourrait jamais les saisir et les percevoir, même s’il était transporté au milieu de ces Magnificences, il ne supporterait même pas la plénitude de Lumière et par conséquent il devrait disparaître dans celle-ci.

Amen

Het vrij worden

Het vrijkomen uit de vorm betekent een onbeschrijflijke opluchting voor het wezen, want het wordt op geen enkele manier gehinderd en het wordt niet meer door tijd en ruimte beperkt. Het moet nu weliswaar overeenkomstig zijn staat van rijpheid binnen de grenzen van deze sfeer blijven, die nu zijn verblijfplaats is. Het kan echter naar believen binnen deze sfeer werken, is aan geen enkele dwang onderhevig en kan steeds alleen volgens zijn drang tot werkzaamheid, die buitengewoon actief is, leven. Er zijn geen belemmeringen of deprimerende momenten, die het wezen zouden kunnen bezwaren, maar alles rondom het wezen is licht en helder en vrij.

De toestand van zo’n wezen is dus buitengewoon gelukkig makend, want alles wat het geluksgevoel zou kunnen verminderen, is ver van hem verwijderd. Het is aan het rijk van het verleden ontrukt. Het raakt het wezen slechts in de herinnering en het verstoort niet in het minst de lichtvolle toestand. Het onuitsprekelijke lijden, dat de onvolmaakte wezens nog te dragen hebben, brengt in de lichtwezens louter de vurigste liefde teweeg, maar de drijfveer om hen te helpen, wordt niet meer als leed ervaren.

Vrij van de uiterlijke vorm te zijn, is daarom een volledig vrij worden van lijden en allerlei kwellingen, die een nog onvolmaakt, gebonden wezen moet dragen. Daarom is het vrij worden uitermate zaligmakend voor het wezen. Het is als het ware de stap uit het rijk van de onvolmaakte wezens in het rijk van de voltooide wezens.

Het zijn twee werelden, die volledig van elkaar gescheiden zijn en die toch in de nauwste verbinding met elkaar staan, omdat alle bewoners van de ene wereld eens deel uit moeten maken van de andere wereld en omdat het enige streven van de bewoners van de eerste wereld moet zijn om deze te verlaten om bij de bewoners van de andere wereld opgenomen te worden.

Want alleen deze tweede wereld biedt de heerlijkheden van God. En enkel een volledig vrij geworden wezen kan deze in alle pracht zien en alleen een voltooid wezen is in staat de eindeloze pracht in zich op te nemen. Terwijl al hetgeen gebonden is, niet in staat is om zulke pracht te zien, want de vorm die het wezen nog omsluit, vertroebelt het vermogen om inzicht te krijgen en vertroebelt de geestelijke blik. De ziel is door haar omhulling niet in staat om dat, wat in zo’n mate gelukkig makend is, dat zo’n geluk ook enkel door een vrij geworden wezen gedragen kan worden, te herkennen.

Dus kan een onvolmaakt wezen niet onrechtmatig een blik werpen in de heerlijkheden van God, want het zou het nooit kunnen begrijpen en ervaren, hoezeer het ook te midden van deze heerlijkheden geplaatst zou worden. Het zou ook de lichtintensiteit niet verdragen en zou bijgevolg hierin moeten vergaan.

Amen