• Retour

L'entrée dans l'Éternité – Les nombreuses marches - le Royaume de la Lumière - l'obscurité

Chaque homme doit passer la Porte de l'Éternité et chaque être qui a un jour commencé le chemin sur la Terre doit passer aussi par l'incarnation en tant qu’homme, par conséquent tout être est un jour mis devant le fait de devoir déposer l'enveloppe terrestre et passer dans le Royaume de l'au-delà sans corps. Mais ce passage du royaume terrestre au Royaume de l'au-delà peut être de nature très différente pour chaque être. Ce passage ne signifie pas toujours la Libération pour l'être, c'est-à-dire la libération de toutes les chaînes, même si toute lourdeur terrestre corporelle tombe de lui. Mais la chaîne qu’il sent maintenant peut être beaucoup plus pesante que ne l’avait jamais été l'enveloppe terrestre. Toutefois à la vie terrestre peut suivre un état d'absolue liberté et de bonheur et l'être est libéré de tous les tourments, de toutes les chaînes et de toutes les souffrances. Par exemple, un homme qui sur la Terre a vécu dans la pénurie peut attendre un sort plus magnifique dans l'au-delà, et rien ne lui rappelle plus son état terrestre, parce que sa Vie actuelle est Lumière, Liberté et immense bonheur. À contrario quelques hommes échangent une vie terrestre dans une abondante satiété, joies et jouissances corporelles contre une existence misérable dans l'au-delà, où il leur manque tout ce qui pouvait leur rendre supportable la Vie actuelle. Et cet échange est pour l'être indiciblement amer, s'il n'admet pas sa faute et reconnaît sa vie terrestre comme ayant été inutile de même que la marche infiniment longue qui l’a précédée sur la Terre. Parce que maintenant se lèvent en lui les souvenirs sur les nombreux stades précédents au travers desquels il est passé et plus il s’en rend compte, plus atroce est son état, alors que l'être libéré voit aussi ce parcours de devenir spirituel et loue et glorifie Dieu sur tout pour Sa Bonté et Sa Providence qui lui ont rendu possible sa libération définitive. Ainsi le passage dans le Royaume de l'au-delà fera reconnaître le nombre inconcevable des marches spirituelles. Il y aura seulement peu d'êtres qui se réveilleront dans la rayonnante plénitude de Lumière, mais un nombre inconcevable de figures obscures auront un réveil terrible. Parce que leur séjour est vraiment aussi sombre et sans Lumière que l’a été celui de leur âme. Ils entrent dans ces sphères qui correspondent à leur état de maturité. Ils n'ont jamais désiré la Lumière pendant leur chemin terrestre, et à eux il revient maintenant le sort auquel ils ont aspiré sur la Terre. Ils ne sont pas pourvus injustement, mais reçoivent ce qu’ils ont désiré. Ils se trouvent dans une ambiance qui comble totalement ce que demande leur état spirituel. Mais bienheureux sont ceux qui, déjà sur la Terre, ont désiré la Lumière, parce que pour eux elle brille dans toute sa plénitude et sa Force. La tendance de l'esprit sur la Terre a maintenant son effet dans l'au-delà, parce que l'homme s'est amassé d'abord une richesse qui maintenant produit son état bienheureux. Il n'y a maintenant pas d’autre différence entre les êtres que l'intensité de la Lumière. Mais malheur aux êtres auxquels il manque la Lumière, qui ne l'ont jamais désirée et même maintenant la fuient. Leur sort est oppression, tristesse, indignation et obscurité, et cela ne peut pas être changée arbitrairement, tant que dans l'être ne se lève pas le désir pour la Lumière. L'être doit souffrir, c'est-à-dire qu’il lui manque quelque chose, même si sa volonté ne la désire pas, il ressent les tourments de l'obscurité et il ne cherche pas de toute façon à y échapper, parce que cette obscurité empêche aussi en même temps la volonté, et cela par sa faute. Seulement le désir pour la Lumière fait devenir active sa volonté, mais rarement un être dans l'au-delà désire la Lumière qu’il a refusé sur la Terre. C’est une chose déplorable que la prédisposition d'esprit de l'homme sur la Terre change rarement dans l'au-delà, que l'être s'arrête dans le même refus souvent pour un temps inconcevablement long, or il ne peut pas être conduit à la connaissance par contrainte, et ces êtres n'ont même pas maintenant la possibilité de contempler des êtres spirituellement mûrs, vu que dans leur état d’imperfection ils ne pourraient pas supporter leur plénitude de Lumière, et donc il ne peut pas leur être apporté une démonstration visible qui pourrait changer leur disposition d'esprit erronée. Parce qu'une telle démonstration les jugerait seulement de nouveau, c'est-à-dire les mènerait obligatoirement à la connaissance. Dans chaque état, pour autant qu’il puisse être sans Lumière, l'être doit chercher à se libérer, il doit vouloir devenir libre, seulement alors il sentira la Lumière autour de lui. Mais tout le spirituel lumineux contemple et reconnaît la Magnificence de Dieu. Il voit des choses que jusqu'à présent il n'a pas connues, il voit le lien entre toutes les Créations, il est dans la connaissance et par conséquent il est aussi près de Dieu, parce que Dieu est la Lumière qui éclaire tous ces êtres. Et ainsi l'entrée dans la Vie de l'au-delà est toujours une séparation entre la Lumière et l'obscurité, une séparation des êtres qui étaient dans le désir pour Dieu et ceux qui connaissaient seulement le monde et ses biens. Les premiers désiraient consciemment la Lumière, les derniers le prince de l'obscurité, et donc il est donné à chacun ce qu’il a désiré pendant son chemin terrestre.

Amen

Poort naar de eeuwigheid – Velerlei graden – Lichtrijk – Duisternis

De poort naar de eeuwigheid moet door elk mens gepasseerd worden. En evenzo moet elk wezen, dat de gang over de aarde eenmaal begonnen is, ook de belichaming als mens doormaken. Dus bijgevolg wordt al het wezenlijke er eens voor geplaatst om het aardse omhulsel af te doen en zonder lichaam naar het rijk aan gene zijde te gaan. Maar hoe verschillend kan deze overgang vanuit het aardse domein naar het eeuwige rijk zijn?

Deze overgang betekent voor het wezen niet altijd verlossing. Dat wil zeggen de bevrijding uit alle boeien, hoewel alle lichamelijke last van hem afvalt. Maar de boeien, die het nu voelt, kunnen veel meer belastend zijn dan het aardse omhulsel ooit voor het wezen was. Maar een uitermate vrijer, gelukbrengender toestand kan het voorafgaande aardse leven aflossen en het wezen kan van alle kwellingen, alle boeien en alle lijden ontheven zijn. Een op aarde in gebrekkigheid levend mens kan bijvoorbeeld het kostelijkste lot in het hiernamaals verwachten. En niets herinnert hem meer aan zijn aardse toestand, want zijn leven nu is licht, vrijheid en onzegbaar geluk.

Opnieuw verruilt zo menig mens een aards leven van zelfvoldane behaaglijkheid, vreugden en lichamelijke genietingen tegen een ellendig bestaan in het hiernamaals, waar het hem aan alles ontbreekt, wat hem het huidige leven draaglijk zou kunnen maken. En deze overgang is voor het wezen onnoemelijk bitter, wanneer het zijn eigen schuld inziet en zijn onbenut aards leven beseft, evenals de eindeloos lange gang over de aarde daarvoor.

Want nu duiken de herinneringen aan de vele voorstadia, die hij doorleefd heeft, op. En hoe meer hij zich hiervan bewust wordt, des te meer zal zijn toestand kwellen, terwijl het bevrijde wezen eveneens deze geestelijke ontwikkelingsgang bekijkt en God boven alles looft en prijst om Zijn goedheid en zorg, die hem zijn uiteindelijk vrij worden mogelijk maakte.

Zo zal de overgang naar het rijk aan gene zijde dus ondenkbaar vele geestelijke graden herkenbaar laten worden. Er zullen maar weinig wezens zijn, die in een stralende overvloed van licht ontwaken, maar van de duistere gedaanten zullen er onbeschrijflijk veel zijn en hun ontwaken zal vreselijk zijn. Want hun verblijfplaats is net zo donker en zonder licht als de toestand van hun ziel. Ze gaan die sfeer binnen, die overeenkomt met de staat van hun rijpheid. Ze hebben tijdens hun gang over de aarde nooit naar licht verlangd en hen is nu het lot ten deel gevallen, dat ze op aarde nagestreefd hebben.

Ze worden niet onrechtvaardig bedacht, maar ze ontvangen, waar ze naar verlangden. Ze zijn in een omgeving, die geheel en al dat vervult, waar hun geestelijke toestand aanspraak op maakt. Maar overeenkomstig zalig zijn degenen, die reeds op aarde naar het licht verlangden, want voor hen straalt het in alle volheid en kracht. Het geestelijke streven op aarde heeft nu in het hiernamaals effect, want de mens heeft van tevoren rijkdom verzameld, die nu zijn zalige toestand teweegbrengt.

Nu bestaat er geen ander onderscheid tussen de wezens dan de lichtsterkte. Maar wee het wezen bij wie het licht nog ontbreekt, die er nog nooit naar verlangde en er ook nu nog voor vlucht. Verdrukking, treurigheid, woede en duisternis is zijn lot en dit kan ook niet naar believen veranderd worden, zolang het verlangen naar licht in het wezen niet actief wordt. Het wezen moet lijden, dat wil zeggen dat het iets ontbeert, ofschoon zijn wil er niet naar verlangt. Het voelt de kwellingen van de duisternis en toch probeert het er niet aan te ontsnappen, omdat deze duisternis tegelijkertijd ook de wil belemmert. En dit door eigen schuld.

Pas het verlangen naar licht laat de wil werkzaam worden, maar zelden verlangt een wezen in het hiernamaals naar het licht, dat het op aarde afgewezen heeft. Het is het betreurenswaardigste, dat de instelling van de mens op aarde zich zelden in het hiernamaals verandert. Dat het wezen in dezelfde afwijzing volhardt voor een vaak onvoorstelbaar lange tijd. En dat het niet door dwang het inzicht gegeven kan worden. Maar dat de wezens nu ook niet de mogelijkheid hebben om iets, dat geestelijk rijp is, te zien, omdat ze diens overvloed aan licht in hun onvolmaakte toestand niet zouden kunnen verdragen. Dat hun dus weer geen zichtbaar bewijs geleverd kan worden, die hun verkeerde instelling zou kunnen veranderen. Want zo’n bewijs zou hen weer alleen maar richten. Dat wil zeggen hen onder dwang naar het inzicht leiden. In elke staat, hoe donker ook, moet het wezen zichzelf vrij proberen te maken. Het moet willen, dat het vrij wordt en pas dan zal het licht om zich heen bespeuren.

Maar alles wat in het volle licht staat, ziet en herkent de heerlijkheid van God. Het ziet zaken, die het tot dusverre niet kende. Het ziet de samenhang van de hele schepping. Hij heeft de kennis en is dus ook in de nabijheid van God, want God is het licht, dat al deze wezens verlicht. En dus is de toegang tot het leven in het hiernamaals steeds een scheiding tussen licht en duisternis. Een scheiding tussen de wezens, die naar God verlangden en degenen, die slechts de wereld en haar goederen kenden. De eersten verlangden bewust naar het licht en de laatsten naar de vorst van de duisternis. En derhalve krijgt iedereen, waar hij tijdens zijn gang over de aarde naar verlangde.

Amen