Comparer communication avec traduction

Autres traductions:

L'état de la libre volonté est de la plus grande importance

L’Espace infini a besoin de Créations infinies, et chaque Création témoigne de l’Action de Dieu, de Son Omnipotence, de Sa Sagesse et de Sa Volonté d'aimer continuellement. Toutes les Créations sont vivifiées, c'est-à-dire changent continuellement, donc elles sont dans une certaine activité qui ne permet jamais de s'arrêter dans un même état. Dans l'Œuvre de Création de Dieu il n’y a rien qui ne se trouve dans un constant développement vers le Haut, tant qu’il est subordonné à la Volonté divine. D'abord il doit être reconnu ceci, pour saisir de la manière juste la signification du stade où la libre volonté rend l'être capable de promouvoir son propre développement vers le Haut ou bien aussi de le faire rétrograder, il doit être rappelé qu’au travers de temps inconcevables menant toujours vers le haut, le changement continuel des Œuvres de Création a garanti un parcours progressif du devenir, et que maintenant après un temps inconcevablement long, la libre volonté de l'homme peut être le motif pour le plus haut perfectionnement comme aussi pour l'arrêt et la rétrogradation du développement spirituel. Dieu donne à l'être pour un bref empan de temps la liberté de sa volonté après un parcours terrestre infiniment long dans la volonté liée, et ce bref temps est décisif pour l'Éternité. Parce que si l'être, après le chemin terrestre, a la possibilité dans l'au-delà d’atteindre un degré de maturité qui permet l'entrée dans les sphères de Lumière, il n’atteindra jamais le degré de la perfection qu’il se serait procurée par une volonté bien employée sur la Terre. La façon dont est employée la volonté sur la Terre est extraordinairement importante, suivant que la liberté de la volonté que Dieu donne à l'être est utilisée pour le rapprochement définitif de Dieu ou bien si ce dernier tend de nouveau à la matière et qu’il désire tout ce que d’une certaine manière il a déjà dépassé lors de son parcours à travers toutes les Œuvres de la Création. Cela est immensément important, parce que la vie terrestre en tant qu’homme est la conclusion de la demeure de l'être sur la Terre qui a duré des temps impensables. Chaque marche de développement est un pas plus près de la perfection, l'être a servi dans chaque forme et conquis avec cela ce degré de maturité qui était la condition préalable pour la vivification de la forme suivante. Mais maintenant dans la dernière forme extérieure en tant qu’homme il lui est donné une certaine liberté et il peut utiliser cette forme selon sa volonté. L'homme peut tendre soit vers le Haut comme aussi nourrir en lui la poussée vers le bas, il ne sera pas entravé dans son but. Mais le succès d’une tendance juste comme celui d’une tendance fausse est encore très loin. Le juste emploi de la volonté procure la plus haute Béatitude, mais une volonté inversée conduit au plus profond naufrage, et chaque état doit être pris sur lui après le décès de la Terre. Les possibilités d'éducation du spirituel existent certes aussi dans l'au-delà, mais il ne peut jamais être atteint un tel état de bonheur, comme celui qui peut être accordé à un homme sur la Terre après son décès et qui aurait fait ce qu’il fallait durant sa vie, parce que la Terre a été élue par l’éternel Créateur, pour pouvoir apporter aux êtres de bonne volonté le dernier perfectionnement ; la Terre est indéniablement le lieu où l'âme de l'homme peut être purifiée et se libérer de toutes ses scories. Par conséquent le séjour sur la Terre à la plus haute signification pour l'être puisqu’auparavant il était dans la plus grande distance de Dieu et à la fin de son parcours terrestre il peut être dans la plus étroite Proximité de Dieu, si l'être sur la Terre n'agrandit pas de nouveau arbitrairement l'éloignement de Dieu. Cette longue voie a donc procuré un certain perfectionnement de l'état spirituel, qui dans le dernier stade peut encore être augmenté, mais aussi diminué. Le perfectionnement du spirituel dans la vie terrestre procure cependant à l'être la candidature à l'Héritage du Père dans le Ciel. Celui qui conquiert dans la vie terrestre le titre de progéniture de Dieu, est donc un vrai fils de Dieu, et son Héritage sera la plus haute Béatitude, pouvoir créer et former sera sa plus haute joie et demeurer dans la Proximité de Dieu sera un incessant état de bonheur, tandis que pour les êtres pour lesquels le rapprochement de Dieu sur la Terre n'était pas une préoccupation sérieuse, pourront certes encore se perfectionner dans l'au-delà et même devenir bienheureux, mais ils n’atteindront jamais ce degré qui fait de l'être un fils de Dieu. Il y a toujours un grand danger que, même dans l'au-delà, il ne parvienne pas à la libération à l'être, tant que sa volonté, vraiment comme sur la Terre, oppose résistance à toutes les Forces qui veulent l'aider ; il y a le danger d’un développement en régression et que la distance de Dieu devienne toujours plus grande, et qu’à la fin l'être s'approche toujours davantage de l'état lié, par conséquent les temps inconcevablement longs du parcours terrestre auront été inutiles, et donc l’être va devoir les re-parcourir de nouveau et cela va apporter de nouveau d’indicibles tourments à l'être non racheté. Ce sont des souffrances inimaginables qui ne peuvent pas être épargnées à l'être, avant qu'il n’atteigne de nouveau ce degré, qui lui procurera à nouveau la Grâce de s’incarner en tant qu’homme. Parce que le dernier perfectionnement ne peut être atteint seulement qu’au travers d’une tendance consciente vers Dieu, il doit retourner à Dieu dans la libre volonté, et il ne peut jamais être guidé par la contrainte, il ne pourrait autrement pas atteindre le degré de la progéniture de Dieu, qui a pour condition l'amour le plus fidèle et le désir le plus profond pour Dieu et cela est de nouveau seulement le résultat d'une volonté totalement libre. D'un coté à l'être il revient la plus haute garantie d'une Béatitude céleste et d'autre part la possibilité de se précipiter dans la nuit la plus profonde. Les deux choses reviennent seulement à lui-même, il peut choisir et donc se décider ainsi que sa volonté, comment il va organiser sa Vie dans l'Éternité. Parce que ce sont toujours des concepts d'Éternité, soit la Vie dans la Béatitude comme aussi l'état de l'être lié dans la forme, parce que même ce dernier n'est pas appelé à être limité dans le temps pour l'homme, la demeure dans la forme est pour le concept humain aussi éternelle, bien que tout être primordial ira un jour à la rencontre de la libération définitive.

Amen

Traducteurs
Traduit par: Jean-Marc Grillet

Stadium van de vrije wil van het grootste belang

De eindeloze ruimte heeft eindeloze scheppingen nodig en elke schepping getuigt van het werkzaam zijn van God. Ze getuigt van Zijn almacht en wijsheid en Zijn onophoudelijke wil om lief te hebben. En alle scheppingen worden weer leven ingeblazen. Dat wil zeggen dat ze aan voortdurende veranderingen onderhevig zijn. Dus ze zijn onderhevig aan een zekere werkzaamheid, die nooit toelaat dat ze in hetzelfde stadium blijven. Er is niets in het scheppingswerk van God, wat zich niet opwaarts ontwikkelt, zolang het aan de goddelijke wil onderworpen is. Dit moet van tevoren erkend worden om zo goed het belang van het stadium te begrijpen, waar de vrije wil het wezen in staat stelt om zijn opwaartse ontwikkeling te bevorderen of achteruit te laten gaan.

Er moet aan gedacht worden, dat door onvoorstelbare lange tijden heen, de weg steeds naar boven ging. Dat de voortdurende verandering van de scheppingswerken voor een zich verder ontwikkelend wordingsproces zorgt en dat nu, na ondenkbaar lange tijd de vrije wil van de mens aanleiding kan zijn voor de hoogste voltooiing, alsook voor stilstand of achteruitgang van de geestelijke ontwikkeling. God geeft het wezen, na een eindeloos lange gang over de aarde met een gebonden wil, slechts een korte spanne tijds de vrijheid van zijn wil. En deze korte tijd is beslissend voor de eeuwigheid. Want ofschoon het wezen na de gang over de aarde ook in het hiernamaals nog de mogelijkheid heeft om de graad van rijpheid, die het binnengaan in lichtsferen vereist, te verwerven, het zal nooit de graad van volmaaktheid bereiken, die een goed gebruikte wil op aarde oplevert.

Het is dus buitengewoon belangrijk, hoe de wil op aarde gebruikt wordt. Of de vrijheid van de wil, die God aan het wezen geeft, voor een totale nadering tot God gebruikt wordt of het weer de materie nastreeft en het wezen naar alles verlangt, wat het in zekere zin reeds overwonnen had door de gang door alle scheppingswerken. Dit is enorm belangrijk, want het aardse leven als mens is de afsluiting van een ondenkbaar lange tijd durend verblijf van het wezen op de aarde.

Elke ontwikkelingsfase was een stap dichter bij de volmaaktheid. Het wezen heeft in elke vorm gediend en daardoor steeds met moeite die graad van rijpheid verworven, die de voorwaarde was voor de opwekking in de volgende vorm. Maar nu is hem met de laatste uiterlijke vorm als mens een zekere vrijheid gegeven, zodat hij deze vorm volgens eigen wil kan gebruiken. De mens kan zowel verder naar de hoogte streven, als ook de drang naar beneden in zich koesteren. Hij zal niet gehinderd worden in zijn voornemen. Maar de resultaten van zowel het goede, als ook het verkeerde streven, lopen ver uiteen. Het juiste gebruik van de wil levert de hoogste gelukzaligheid op, maar een verkeerde wil evenzo de diepste neergang. En elke staat moet op zich genomen worden na het sterven op aarde.

De ontwikkelingsmogelijkheden van het geestelijke wezen zijn weliswaar ook in het hiernamaals beschikbaar, maar nooit is zo’n gelukstoestand te bereiken, zoals die voor een op aarde goed strevend mens bij het sterven beschoren is. Want de aarde is er door de eeuwige Schepper toe uitgekozen om bereidwillige wezens de hoogste voltooiing te kunnen brengen. De aarde is onloochenbaar de plaats, waar de ziel van de mens gelouterd kan worden en waar ze zich van al haar afvalstoffen kan ontdoen.

Het verblijf op de aarde is dus voor het wezen van het grootste belang, omdat het eerst het verste van God verwijderd was en na de beëindiging van de aardse levensloop in de dichtste nabijheid van God kan zijn, als het wezen op aarde niet eigenzinnig de verwijdering van God weer vergroot. De lange weg heeft dus een zekere voltooiing van de geestelijke toestand gebracht, die in het laatste stadium nog verhoogd, maar ook verlaagd kan worden. Maar de voltooiing van het geestelijke in het aardse leven levert het wezen het vooruitzicht op het erfdeel van de Vader in de hemel op.

Degene, die in het aardse leven het kindschap van God verwerft, is dus een waarachtig kind van God. Dat wil zeggen dat de hoogste gelukzaligheid zijn erfdeel is, kunnen scheppen en vormen zijn hoogste genot is en een vertoeven in de nabijheid van God een onophoudelijke gelukstoestand is, terwijl de wezens, voor wie op aarde de toenadering tot God geen ernstig streven was, zich in het hiernamaals nog kunnen vervolmaken en eveneens nog zalig kunnen worden, maar ze kunnen nooit deze graad bereiken, die het wezen tot een kind van God vormt.

Altijd is het grote gevaar nabij, dat ook het hiernamaals het wezen geen verlossing brengt, wanneer zijn wil, net als op aarde, weerstand biedt tegen al deze krachten, die hem willen helpen. Het gevaar bestaat, dat de ontwikkeling achterwaarts gaat en dat de verwijdering van God steeds groter wordt. En dat het wezen de geketende toestand tenslotte steeds meer nadert, dus dat de gang over de aarde, die ondenkbaar lange tijd duurde, ook tevergeefs was. Dit moet dus door het wezen weer afgelegd worden en dit brengt hem weer de onnoemelijke kwellingen van het gebonden zijn.

Het is een onvoorstelbaar lijden, dat het wezen niet bespaard kan blijven, opdat het weer deze graad bereikt, die hem opnieuw de genade van de belichaming als mens oplevert. Want de uiteindelijke voltooiing is alleen maar door een bewust streven naar God te bereiken. In vrije wil moet het zich naar God toekeren en het kan nooit gedwongen geleid worden, omdat het anders niet de graad van het kindschap van God zou kunnen bereiken, die de meest toegewijde liefde en het diepste verlangen naar God als voorwaarde heeft en dit is weer alleen het resultaat van een volledig vrije wil.

Het wezen komt dus enerzijds de grootste verschaffing van de hemelse gelukzaligheid toe en anderzijds de mogelijkheid van het wegzakken in de diepste duisternis. En beide worden aan hem overgelaten. Hij kan zelf kiezen en dus kan zijn wil zelf beslissen, hoe het leven zich in de eeuwigheid ontwikkelt. Want het gaat steeds over de eeuwigheid. Zowel het leven in gelukzaligheid, als ook de toestand van het in de vorm gebonden zijn. Want dat laatste is qua tijd voor de mensen eveneens niet begrensd te noemen. Het verblijf in de vorm is voor menselijke begrippen eveneens eeuwig, ofschoon al het wezenlijke eens de uiteindelijke bevrijding tegemoet gaat.

Amen

Traducteurs
Traduit par: Peter Schelling