• Retour

L'Être de la Divinité – vouloir sonder - l'indifférence

L'Être de la Divinité est insondable pour les hommes, tant qu’ils demeurent sur la Terre, parce que derrière le Concept de Dieu se cache un Esprit infiniment sage, un Être qui est insaisissable pour l'homme et Qui reste en liaison étroite avec lui. Seulement l'état de perfection de l'homme ou de son âme rend possible une pénétration du problème le plus grand et de sa solution. De toute façon pas encore de manière exhaustive, mais compréhensible à un être de Lumière, en révélant l'Être le plus sublimement divin. Mais l'homme ne pourra jamais s'approcher sur la Terre de la solution de cette question, il est pour ainsi dire posé une frontière qui, dans la vie terrestre, ne peut pas être franchie, et lorsque l'homme commence à pressentir la Grandeur de la Divinité, alors cela est seulement un Reflet de Celui qui ne peut jamais et encore jamais Être reconnu dans toute Sa Grandeur et Sa Majesté. Et avec cela toute tendance à la Vérité en ce qui concerne le divin Créateur Lui-même, devrait être totalement inutile sur la Terre, vu que cette question ne pourra jamais être définitivement résolue. Mais vouloir sonder l'éternelle Divinité est complaisant au Père dans le Ciel, parce que cela montre un désir de Lui et avec cela aussi une reconnaissance de cette Divinité en tant que Créatrice de toutes les choses et origine de chaque être. Une complète indifférence envers cette question exclura aussi la foi dans la Divinité et de tels hommes atteindront cet état de Lumière seulement après d’infiniment longues luttes et souffrances dans l'au-delà, mais sur la Terre ils sont encore très loin de se poser des questions spirituelles et la question de la Divinité en particulier s'imposera seulement lorsque sera atteint un degré suffisant de maturité et que l'âme s'élèvera plus souvent dans les régions spirituelles. Mais tant que l'homme reste encore trop attaché à la matière, l'âme est tenu captive, elle ne cherche pas à trouver ni un éclaircissement sur l'Être le Plus haut, ni n’aspire à s'unir avec cet Être, et donc la condition de l'âme est encore plus désespérée, elle n'a pas encore reconnue son origine et continue à errer et rester sans Lumière, tant qu’elle ne prend pas le Pont spirituel qui la mènera vers des régions de Lumière.

Amen

Wezen van de Godheid – Het willen doorgronden – Onverschilligheid

Het wezen van de Godheid is voor de mensen ondoorgrondelijk, zolang ze op aarde verblijven, want er verbergt zich een eindeloos wijze geest achter het godsbegrip. Een wezen dat voor de mens niet te bevatten is en toch weer in de nauwste verbinding met hem staat. Pas de toestand van volmaaktheid van de mens of diens ziel maakt een binnendringen in het grootste vraagstuk en diens oplossing mogelijk. Weliswaar ook dan nog niet op meest uitputtende wijze, maar voor een lichtwezen wordt dan het hoogste goddelijke wezen begrijpelijk onthuld.

Maar nooit is een mens op aarde in staat om dichterbij de oplossing van deze vraag te komen. Er is als het ware een grens getrokken, die in het aardse leven niet kan worden overschreden. En wanneer de mens de grootte van de Godheid begint te vermoeden, dan is dat slechts een spiegelbeeld van Hem, Die nooit in alle grootsheid en verhevenheid beseft kan worden. En dus zou alle streven naar de waarheid, die de goddelijke Schepper Zelf betreft, op aarde volledig nutteloos moeten zijn, omdat deze vraag nu eenmaal nooit volkomen opgelost kan worden. Echter zal de wil om de eeuwige Godheid te doorgronden de Vader in de hemel welgevallig zijn, omdat het een verlangen naar Hem vooropstelt en dus ook een erkennen van deze Godheid als Schepper van alle dingen en het begin van alle zijn.

Een volkomen onverschilligheid ten opzichte van deze vraag zal ook het geloof in de Godheid uitsluiten en zulke mensen zullen pas na ondenkbaar lange tijd, na eindeloos lang strijden en lijden in het hiernamaals, deze toestand van licht bereiken, maar op aarde zijn ze er nog ver van verwijderd om geestelijke vragen te stellen, en in het bijzonder de vraag over de goddelijkheid zal zich pas aan hem opdringen, wanneer een bepaalde graad van rijpheid bereikt is en de ziel zich vaker in geestelijke regionen verheft.

Maar zolang de materie de mens nog te zeer aankleeft, wordt de ziel in banden vastgehouden. Ze probeert noch opheldering te vinden over het hoogste Wezen, noch streeft ze er naar zich geestelijk met dit Wezen te verbinden. En daarom is de toestand van de ziel nog zeer troosteloos. Ze heeft haar oorsprong nog niet beseft en blijft dwalend en zonder licht, zolang ze de geestelijke brug niet betreedt, die haar in lichte regionen brengt.

Amen