• Retour

Le manque de connaissance de soi-même – l'amour-propre - l'obstination

Occupe-toi des Paroles qui t'arrivent aujourd'hui: Les hommes eux-mêmes se préparent la plus amère condition de vie, car ils se trouvent toujours et continuellement dans l'auto-besoin et ne demandent pas en suppliant l'Aide à la Grâce de Dieu qui les libérerait de la pression qui les charge. Ces hommes voient toujours leur situation comme à plaindre et ils s'égarent toujours davantage dans des sentiments d'affliction et tout leur être n’a pas encore réussi à dépasser les limites du désespoir et cela sans un vrai motif. Pour le dépasser, ils ont trop développé leur amour-propre, et dans le sort des autres hommes ils voient plutôt la satisfaction des besoins de la vie, et ainsi un juste jugement reste pour ces hommes toujours quelque chose d'étranger. Ils refusent toutes les démonstrations de la raison et ainsi ils ont une vie beaucoup plus difficile à cause de leur obstination, parce que la bonne volonté les ferait affronter la vie dans sa forme la plus facile. A cet égard la vie aussi est instructive car elle fournit de multiples stimuli, si seulement elle est utilisée de la bonne façon et si elle trouve refuge pour toute oppression animique dans l’activité d'amour. Alors il est pour ainsi dire créé un équilibre, et le cœur est ravi. Et lorsque la personne est mise au second plan tout le poids de l'homme tombe de lui-même. Le but de la vie est de toute façon toujours le mûrissement de lui-même, un renoncement à la satisfaction de ses désirs et une bonne volonté toujours continue pour servir. Plus l'homme peut se soumettre, plus libre sera la condition de son esprit, et plus souvent il pratiquera l'autodépassement, plus forte sera sa volonté, et ce travail sur lui-même lui procurera un ennoblissement de tout son être, alors sera toujours seulement respecté le bien du prochain, et la condition pénible qui tourmente l'homme sera suspendue. Et cela provoque la volonté d’agir, il est alors beaucoup plus facile de vaincre le monde que soi-même. L'homme ne veut pas admettre être l'auteur de sa condition, il cherche toujours la cause partout sauf en lui-même, et cela est son erreur. Là où manque l'auto-connaissance, il est difficile d’apporter de l’aide, car où doit être mis le levier? Qui veut exercer la critique seulement sur les autres, mais jamais sur lui-même, reconnaîtra difficilement le mal de fond, il trouvera toujours seulement à se plaindre, et il n'aura pas la volonté de créer la fin de la condition qui l'opprime. Et ainsi il y a seulement une chose qui a un vrai effet sur un tel esprit, c’est de lui faire remarquer avec tout l'amour sa fausse prédisposition vers la vie; l'homme doit la vaincre lui-même et ne pas se faire vaincre par elle, chose qui est de toute façon le cas chaque fois qu’il souffre sous la pression de son humeur et ne se procure aucune porte de sortie. Là où est la volonté, il y a aussi l'action, et seulement celle-ci libère l'homme de tout mal.

Amen

Gebrek aan zelfkennis - Eigenliefde - Stijfkoppigheid

Let op de woorden, die je heden worden toegestuurd: De bitterste toestand van het leven wordt veroorzaakt door de mensen zelf, die met zichzelf in altijddurende onvrede leven en voor zich de genade Gods niet afsmeken, waardoor ze bevrijd zouden worden van de druk die hen bezwaart. Steeds houden deze mensen hun eigen toestand voor zo beklagenswaardig en lopen ze steeds meer vast in sombere gevoelens. En hun hele bestaan is uiteindelijk alleen nog een grenzenloos verbitterd zijn en dat zonder echte reden. Hun eigenliefde is te sterk ontwikkeld om zichzelf te overwinnen en in het lot van andere mensen zien ze veel eerder de vervulling van het leven. En zo blijft een rechtvaardige beoordeling altijd iets vreemds voor deze mensen. Ze wijzen alle redelijke overwegingen af en hebben zo een veel moeilijker leven door eigen stijfkoppigheid, want de goede wil zou hen het leven veel gemakkelijker laten overwinnen. Het leven zelf is zo leerzaam en geeft zo veelvuldig houvast, wanneer het maar juist wordt benut en toevlucht wordt genomen tot het werkzaam zijn in liefde in alle geestelijke neerslachtigheid. Er is dan als het ware een vereffening tot stand gebracht en het hart wordt blij. En wanneer de eigen persoon wordt achtergesteld, valt vanzelf al het zware van de mens af en vindt hij de vervulling van het leven in het werkzaam zijn voor anderen.

Het doel van het leven is toch altijd alleen het rijpworden van zichzelf, afstand te doen van de vervulling van eigen wensen en een voortdurende bereidwilligheid om dienstbaar te zijn. Hoe meer de mens zich kan achterstellen, des te vrijer zal zijn geestestoestand worden en hoe vaker hij zich oefent in zelfoverwinning, des te sterker wordt zijn wil en dit werken aan zichzelf brengt een veredeling van het gehele wezen tot stand. Steeds zal dan alleen rekening worden gehouden met het welzijn van de medemens en de pijnlijke toestand die de mens kwelt is opgeheven en dit wekt de wil op om in aktie te komen. Het is heel wat gemakkelijker om de wereld te overwinnen dan zichzelf. De mens wil niet toegeven, dat hij de veroorzaker van zijn toestand is. Steeds zoekt hij de oorzaak overal elders dan bij zichzelf en dat is zijn fout.

Waar zelfkennis ontbreekt kan moeilijk hulp worden gebracht, want waar moet dan de hefboom worden aangebracht? Wie alleen maar op anderen kritiek wil uitoefenen, maar nooit op zichzelf, zal moeilijk de hoofdzonde inzien. Hij zal zichzelf steeds alleen maar beklagenswaardig vinden en de wil niet opbrengen, de beëindiging van zijn toestand, die hem nog terneerdrukt, tot stand te brengen. En zo is er maar één ding met de juiste uitwerking op zo’n gemoed: het in alle liefde opmerkzaam te maken op zijn verkeerde instelling tegenover het leven. Het leven, dat de mens zelf de baas moet worden en waardoor hij zich niet moet laten overheersen, wat echter telkens het geval is, wanneer hij onder de druk van zijn stemming lijdt en zich geen uitweg verschaft. Waar de wil is, is ook de daad en eerst deze bevrijdt de mens van elk kwaad.

Amen