• Volver

Explicación de sentimientos de parentesco.... Partículas del alma....

A menudo existen conexiones secretas entre las personas que ellas mismas no pueden explicar y que tienen su razón en la compilación de las almas. Porque las almas pueden encorarse con almas muy parecidas por la forma en que están diseñadas, y esta semejanza da lugar a un sentimiento de parentesco en el hombre, que él, sin embargo, no puede explicar con su intelecto. Y es por eso que tales impulsos emocionales nunca pueden ser explorados científicamente, sino que son solo sensaciones espirituales que se expresan y cuya causa solo puede explicarse espiritualmente....

Toda la creación está probablemente contenida en cada alma, pero como la creación también muestra en sí las más diversas obras, así como el mundo animal también revela una diversidad inimaginable, así cada alma humana es también diferente en su especie, porque la compilación en cada alma es diferente, lo que también hace comprensible las diferencias entre las personas, que defieren entre sí en términos de carácter y sentimientos a pesar de que son casi idénticos en el exterior y también pueden ser reconocidos por esta diferencia.

Pero tales almas también pueden encontrarse en la vida terrenal, lo que mostraría una evidente similitud si el ser humano pudiera ver espiritualmente, porque la forma y el tipo del alma solo pueden percibirse con ojos espirituales. Las almas mismas, sin embargo, sienten su parentesco y, por lo tanto, se sienten extraordinariamente atraídas entre sí, lo que no debe confundirse con un impulso puramente físico de unión. La unión espiritual es reconocible por la concordancia evidente en el pensamiento y los sentimientos de las personas, en armonía en el área espiritual y el mismo esfuerzo, en un sentido de conexión mutua que no necesita ser expresado físicamente.

Estas almas están en sintonía entre sí, no luchan entre sí y siempre están listas para ayudarse mutuamente, sienten su igualdad, y se inclinan a creer que han llevado una vida pasada en común y , sin embargo, son solo las pequeñas partículas del alma puestas juntas en la misma proporción, que dan como resultado esta consonancia y no necesitan haber estado conectadas en absoluto. Pero una vez pertenecieron al mismo grupo de ángeles caídos y siguieron el mismo curso de desarrollo, que también abarcó el mismo período de tiempo, razón por lo que es explicable es esfuerzo mutuo. Porque el mismo curso de desarrollo también forma las almas de la misma manera, y si tales almas se encuentran ahora en la vida terrenal, donde también se desarrolla la conciencia del yo, entonces aparecen en ellos los primeros indicios de memoria, pero solo tan débilmente, que solo sospechan una cierta conexión, que a menudo se explican incorrectamente.

En la vida terrenal el alma ya no es capaz de recordarse de sus etapas anteriores, sin embargo, le han quedado sentimientos. Las mismas sustancias anímicas de las almas se reconocen entre sí, porque se han integrado en el todo en la misma proporción, y entonces las personas pueden tomar conciencia de este reconocimiento y ahora despertar el sentimiento de parentesco.

El alma humana está tan maravillosamente ingeniosamente compuesta, e innumerables tonos pueden resonar en ella, como si fuera un instrumento precioso. Un acorde armonioso suena ahora como un tono y ya es un anticipo de la unión de almas afines en el más allá, donde la unión constante con lo mismo espiritual pertenece a la felicidad en el reino espiritual, que por lo tanto, ya puede comenzar en la tierra, pero que sólo es una experiencia de las almas, pero no de los cuerpos.

Cabe señalar que los lazos espirituales son de una naturaleza completamente diferente a los físicos, que la armonía de las almas tiene una razón completamente diferente y no puede atribuirse a la convivencia como seres humanos en desarrollo anterior, porque incluso si esta suposición fuera correcta, que las almas de una encarnación se reencuentran, los sentimientos de armonía de las almas deben justificarse de una manera completamente diferente, y esa explicación siempre sería una conclusión errónea.

Sin embargo, cada alma encontrará a su pareja una vez, pero siempre como complemento de su ego, aunque la individualidad de cada alma permanezca. Pero entonces el alma ya ha alcanzado un nivel de desarrollo diferente al de la tierra, y entonces también habrá penetrado tanto en el conocimiento que puede reconocer todas las conexiones y que también puede ver espiritualmente lo que no se le podría hacer comprensible en la tierra. y la unión de almas que se complementan es indescriptiblemente dichosa y también da a las almas mayor fuerza para obrar y por lo tanto para cumplir de su tarea en el reino espiritual, y más y más las almas se esfuerzan por la conexión con Dios para encontrar en esta unión la máxima felicidad, que no terminará nunca...._>amén

Opheldering over gevoelens van verwantschap Zielenpartikels

Tussen mensen bestaan er vaak verborgen betrekkingen waarvoor u zelf geen verklaring kunt vinden en waaraan de samenstelling van de ziel ten grondslag ligt. Want de zielen kunnen door de aard van hun samenstelling geheel soortgelijke zielen ontmoeten, en deze gelijksoortigheid laat een gevoel van verwantschap in de mens bovenkomen, dat hij echter met zijn verstand niet kan verklaren. En daarom kunnen zulke opwellingen van het gevoel ook nooit wetenschappelijk uitgevorst worden, maar zijn het alleen geestelijke gevoelens die tot uitdrukking komen en waarvan de oorzaak ook alleen maar geestelijk duidelijk kan worden gemaakt.

In iedere ziel is wel de hele schepping begrepen, maar zoals ook de schepping in haarzelf de meest verschillende werken laat zien, zoals ook de dierenwereld blijk geeft van een onvoorstelbare veelvormigheid, zo zijn ook de mensenzielen, ieder op haar eigen wijze, verschillend, omdat de samenstelling van iedere ziel een andere is, wat ook de verschillen tussen de mensen begrijpelijk maakt, die ondanks uiterlijk ongeveer dezelfde vorm, naar hun karakter en gevoel van elkaar afwijken en aan deze verschillen juist ook te herkennen zijn. Maar er kunnen ook zodanige zielen elkaar tegenkomen tijdens hun leven op aarde die een duidelijke overeenkomst te zien zouden kunnen geven wanneer de mens geestelijk zou kunnen waarnemen, want de vorm en de aard van de ziel is alleen met geestelijke ogen waarneembaar. Maar de zielen zelf worden hun verwantschap gewaar en voelen zich daarom buitengewoon tot elkaar aangetrokken, wat echter niet verwisseld mag worden met zuiver lichamelijke aandrang naar een verbintenis.

De psychische saamhorigheid is herkenbaar aan duidelijke overeenstemming in het denken en gevoelen van de mensen, in harmonie op geestelijk gebied en hetzelfde streven, in een gevoel van verbondenheid met elkaar die lichamelijk niet tot uitdrukking hoeft te worden gebracht.

Deze zielen zijn op elkaar afgestemd, ze bestrijden elkaar niet en zijn steeds bereid elkaar te helpen, ze bespeuren hun gelijkheid en zijn geneigd te geloven een gemeenschappelijk eerder leven geleid te hebben, en toch zijn het slechts zielenpartikeltjes die in dezelfde verhouding zijn samengevoegd, die tot deze harmonie leiden en hoeven niet beslist verbonden te zijn geweest.

Doch eens hoorden ze tot dezelfde kring van gevallen engelen en zijn dezelfde weg van ontwikkeling gegaan, die ook dezelfde tijdsduur heeft omvat, om welke reden het streven om bij elkaar te zijn te verklaren is. Want eenzelfde ontwikkelingsgang vormt ook de zielen hetzelfde, en komen nu zulke zielen elkaar tegen tijdens hun leven op aarde waarin ook het ik-bewustzijn ontwikkeld is, dan komen ook de eerste tekenen van een herinnering aan vroeger in hen op, echter zo zwak dat ze slechts vaag een bepaald verband vermoeden dat ze echter voor zichzelf vaak verkeerd verklaren.

In het aardse leven is de ziel de herinnering aan vroeger van haar eerdere stadia afgenomen, toch zijn er voor haar gevoelens gebleven. Dezelfde zielensubstanties herkennen elkaar omdat ze zich in dezelfde verhouding hebben geïntegreerd in het geheel, en dit herkennen kan de mensen dan bewust worden en nu het verwantschapsgevoel wekken. De ziel van de mens is zo wonderbaarlijk kunstig samengevoegd en er kunnen in haar, zoals op een kostbaar instrument, ontelbare tonen weerklinken.

Een harmonische samenklank nu klinkt als één toon en is al een genot vooraf van de band van gelijkgestemde zielen in het hiernamaals, waar het voortdurende aaneensluiten met het gelijke geestelijke tot de gelukzaligheid in het geestelijke rijk hoort, dat dus al op aarde kan beginnen, echter alleen maar een ervaring is van de zielen, maar niet van het lichaam.

Let er echter wel op dat de banden tussen zielen van een geheel andere aard zijn dan de lichamelijke betrekkingen, dat de harmonie van de zielen een totaal andere grondslag heeft en niet op een samenleven als mens tijdens een vroegere ontwikkeling is terug te voeren, want zelfs als deze aanname juist zou zijn, dat zielen uit een vroegere belichaming weer samen komen, hebben de gevoelens van een harmonie van de zielen een totaal andere grond en bovenstaande uitleg zou steeds een verkeerde conclusie zijn.

Toch zal eens iedere ziel haar partner vinden, maar steeds dan als vervollediging van haar "ik", ofschoon iedere ziel apart de individualiteit behoudt. Maar dan heeft de ziel al een andere trap van ontwikkeling bereikt dan op aarde en dan zal ze ook zo ver in het weten zijn binnengegaan dat ze elke samenhang kan herkennen en dat ze geestelijk kan zien wat haar op aarde niet begrijpelijk gemaakt zou kunnen worden. En de vereniging van zielen die elkaar aanvullen is onbeschrijflijk gelukkig stemmend en geeft de zielen ook meer kracht om te arbeiden en dus om hun taak te vervullen in het geestelijke rijk, en steeds meer en meer streven de zielen naar de aaneensluiting met GOD en vinden nu in deze vereniging de hoogste gelukzaligheid die nooit zal eindigen.

Amen