• Volver

Desterrando lo espiritual en la nueva creación....

Es un estado de letargo total que se le concede a lo espiritual, que no ha pasado su última prueba de vida en la Tierra y está atado nuevamente en la forma sólida, que por lo tanto tiene que pasar nuevamente por el proceso de desarrollo en la Tierra. El Amor divino se retira de este espiritual en la medida en que ya no es tocado por la irradiación de fuerza y ahora se enfría, que está completamente sin vida, sin fuerza y sin poder, que tiene que residir nuevamente en la materia muerta, que le es un caparazón tortuoso a través de tiempos infinitos.

Es un cambio terrible para lo espiritual, una regresión de la más grave significación. Es una descenso del estado de conocimiento parcial al estado de ignorancia más profunda, que todo lo que le correspondió durante el interminable y largo camino terrenal le es arrebatado nuevamente. Debido a su distancia a Dios se ha vuelto débil y sin libertad, ahora tiene que soportar el caparazón más fuerte y no puede defenderse contra este cambio de su forma exterior; su voluntad está nuevamente atada, por lo que tiene que soportar todo sobre sí mismo lo que Dios ha determinado en Su sabiduría.

Tan pronto como el alma sale de la Tierra antes de que tenga lugar la transformación total de la Tierra, su condición no es desesperada. Puede llegar al reconocimiento en el más allá y luchar por alcanzar las alturas, mientras que después de esta transformación de la superficie de la Tierra ya no hay posibilidad de ascensión en el otro mundo, porque todo lo imperfecto ha sido desterrado previamente en la nueva creación, excepto las almas de los humanos que vivifican estas creaciones pero que han alcanzado un grado de perfección cuando parten, que les permite entrar en el reino de la luz.

Por lo tanto, es un acto especial de la gracia de Dios que el hombre sea llamado por Dios a abandonar la vida terrenal antes de esta transformación. Porque éstos todavía tienen derecho a posibilidades de ascensión en el otro mundo y su lucha por la perfección no es tan terriblemente difícil como la de los seres, atados en la forma sólida, que tienen que comenzar de nuevo su proceso de desarrollo en la Tierra para poder llegar al menos al punto en el que no caigan constantemente hacia abajo en la otra vida y se hagan indignos del amor de Dios.

Porque estas almas corren entonces el mismo peligro de endurecerse completamente y terminar nuevamente en la materia muerta, porque el rechazo obstinado del amor de Dios lleva como consecuencia tal estado.... es decir, el endurecimiento de la sustancia espiritual, que equivale al destierro de lo espiritual en la nueva creación, en la forma más sólida.... Porque el amor de Dios es sinónimo de vida, pero alejarse del amor divino es muerte, un estado de falta de fuerza y impotencia, un estado de falta de vida, en el que el ser permanece hasta que está dispuesto a renunciar a su resistencia, lo que resulta en la atención del amor divino y, por lo tanto, también en un alivio de las duras limitaciones que lo rodean en una forma externa menos opresiva para él, y comienza nuevamente su desarrollo superior....

amén

PROGONSTVO DUHOVNOG U NOVOM STVARANJU....

Stanje potpune ukočenosti sudbina je duhovnoga koje svoju posljednju probu zemaljskog života nije položilo i koje nanovo biva svezano u čvrstu formu, koje dakle razvojni put na Zemlji mora još jednom proživjeti. Božanska Ljubav od tog duhovnog se povlači, tako da ono više nije u dodiru sa zračenjem snage, i tada se hladi te postaje potpuno beživotno, bez snage i moći, tako da se opet mora nastaniti u mrtvoj materiji, koja mu je mučna ovojnica kroz beskrajno dugo vrijeme.

To je užasna promjena za duhovno, nazadovanje najteže vrste. Radi se o degradaciji iz stanja djelomičnog znanja u stanje najdubljeg neznanja i nesvjesti, jer njemu biva oduzeto sve što mu je pripadalo tijekom ranijeg beskrajno dugog zemaljskog puta. Putem njegove udaljenosti od Boga postalo je ne-snažno i ne-slobodno, tad mora podnijeti najtvrđu ovojnicu, i ne može se braniti protiv te promjene svoje vanjske forme; njegova volja ponovo je svezana tako da mora podnijeti sve što je Bog u Svojoj Mudrosti odlučio.

Ako duša napusti Zemlju prije nego je došlo do potpunog preoblikovanja Zemlje, njeno stanje nije beznadežno. Ona u onostranom može doći do spoznaje i može stremiti uvis, dok je nakon preoblikovanja zemljine površine onostrana mogućnost za uspon isključena, pošto je sve nesavršeno prije toga prognano u novo stvaranje, a duše ljudi koje nastanjuju ta stvaranja, prilikom svog odlaska postigle su stupanj savršenstva koji ih osposobljava za ulazak u kraljevstvo svjetla.

Dakle radi se o posebnom činu Milosti Božje ako čovjek još prije te preobrazbe od Boga bude opozvan iz zemaljskog života. Jer tim dušama na raspolaganju još stoje i onostrane mogućnosti za uspon, i njihova borba za savršenstvom nije toliko užasno teška kao borba onih stvorenja koja svezana u čvrstu formu, opet nannovo moraju započeti razvojni put na Zemlji. No raniji će radi toga još morati proživjeti teške borbe na Zemlji, kako bi postigli barem stupanj koji u onostranom ne daje da neprestano klize na dole i sami sebe učine nedostojnim Božje Ljubavi.

Jer te duše su tad u istoj opasnosti od potpunog ukrućivanja i završavanja u mrtvoj materiji, pošto tvrdoglavo odbijanje Ljubavi Božje kao posljedicu ima to stanje..... naime otvrdnjivanje duhovne supstance, što je dakle istoznačno sa progonom duhovnog u novo stvaranje, u najčvršću formu..... Jer, Ljubav Božja je istoznačna sa životom, a udaljavanje od Božanske Ljubavi je smrt..... stanje slabosti i nesvjesti, stanje beživotnosti, u kojem stvorenje ostaje sve dok nije spremno da odustane od svog otpora, što za posljedicu ima prisvajanje Božanske Ljubavi, a tako dakle i popuštanje čvrstog pritiska oko sebe, što mu isto tako i donosi manje tešku (depresivnu) vanjsku formu, i tada opet započinje razvoj prema gore.....

AMEN