• Volver

Sentido de justicia. Condenar al prójimo

El sentido de justicia debe estar inherente al hombre, porque de lo contrario no puede establecer una sentencia sobre una manera de obrar que parece dura de corazón. Aquel que se siente tan sublime que no admite contradicción porque se toma por infalible, él nunca pensará de manera justa, porque no atribuye a los hombres los mismos derechos como a sí mismo.

Hay que hacer una gran diferencia entre los hombres. El que a sí mismo y a su actividad somete una crítica severa, también procurará siempre a examinar a los demás de manera justa. Pero aquel que busca las faltas sólo en su semejante y a sí mismo se considera sin defectos, él observa toda actividad sólo desde su punto de vista muy soberbio, por lo que su juicio es erróneo. Cada hombre puede errar... cada hombre puede faltar... Pero debe reconocerse a sí mismo, porque entonces puede luchar en contra de sus faltas y ennoblecerse de esta manera.

Pero el que no reconoce una falta propia, tampoco aspira a su perfección. Si actúa sin amor, no se entera de esto, no depura responsabilidades y es incapaz de juzgar su propia actividad de manera justa. Pues carece de sentido justiciero, siempre considerará su propia acción como inviolable, y por las faltas de poca importancia del prójimo siempre procurará discriminarle.

El hombre debe ser consciente de que no tiene derecho de reprochar al prójimo una acción vil, mientras él mismo no se encuentre en un nivel de moralidad muy elevado. Cuando al semejante quiere reprocharle sus deficiencias, ¡que siempre esté consciente de sus propias!

Pero aquel que tiene el sentido justiciero inherente, no se permitirá tan fácilmente dictar un juicio sobre el prójimo; pues procurará ponerse en el mismo lugar, y así encontrará comprensión por las debilidades y faltas del otro. Sólo que para poder hacer esto, él debe ser muy puro, pues debe ver las cosas tal como son...

A sí mismo el hombre no debe valorarse demasiado alto, y al otro no demasiado bajo, porque en este caso medirá sus propias faltas con otra medida que las del semejante, lo que hará imposible pensar y juzgar de manera justa.

¡El proceder severamente consigo es sumamente importante, porque entonces el hombre se queda fiel a sí mismo! Entonces no sucederá que él, por amor egoísta y con aires de grandeza, cause una injusticia a su semejante, condenando injustamente su manera de obrar.

De modo que el hombre primero observe a sí mismo y su acción... antes de criticar la de sus semejantes y de asumir el papel de juez sobre ellos.

Amén.

OSJEĆAJ ZA PRAVDU.... OSUĐIVANJE BLIŽNJEGA

Osjećaj za pravdu mora prebivati u čovjeku, u suprotnome ne bi mogao izraziti nikakvu prosudbu nad naizgled neljubavnim djelovanjem. Tko sebe doživljava toliko nadmoćnim da ne tolerira nikakvo proturječje jer vjeruje za sebe da je nepogrešiv, nikada neće misliti na pravi način, jer ne dopušta drugima jednako pravo kao samome sebi. Potrebno je napraviti veliku razliku među ljudima.

Tko podvrgne sebe i svoje djelovanje pod oštru kritiku, trudit će se također da uvijek ispravno prosuđuje druge ljude. Ali tko jedino traži greške bližnjega i za sebe vjeruje da ih nema, razmatra svaki način djelovanja samo sa stajališta nadmoćnosti i stoga je njegov sud lažan. Svaki čovjek može pogriješiti, svaki čovjek može zabludjeti. Ali mora prepoznati sebe osobno, tek onda se može boriti protiv svojih grijeha i oplemeniti se. Tko međutim ne prepoznaje u sebi nikakvu pogrešku, taj uopće ne teži ka usavršavanju. Kada neljubavno djeluje, on to uopće ne primjećuje, ne daje tome nikakvo obrazloženje i nesposoban je ispravno prosuđivati svoje djelovanje. Nedostaje mu osjećaj za pravednost. Zauvijek će smatrati nedodirljivim svoje osobno djelovanje, ali će nastojati poniziti bližnjega za najmanje greške.

Čovjek mora shvatiti da nema nikakvo pravo ukoriti bližnjega za neko neprimjereno djelo, sve dok se on sâm ne nalazi na visokom stupnju moralnosti. Mora uvijek misliti na svoju vlastitu nesavršenost kada želi ukoriti onu svoga bližnjega. Ali kada u nekom prebiva osjećaj za pravednost, taj neće donositi sud tako brzo za svoga bližnjega, jer će se nastojati poistovjetiti sa njegovom situacijom i potom će također imati i razumijevanja za slabosti i pogreške drugoga.

Da bi mogao ovo činiti, ipak mora također biti iskren, mora vidjeti stvari kako jesu, ne smije sebe previsoko cijeniti, a bližnjega prenisko, jer onda će mjeriti svoje vlastite pogreške sa drugačijom mjerom nego one svoga bližnjega, a to isključuje svako ispravno razmišljanje i prosudbu.

Toliko je neusporedivo dragocjeno biti oštar sa samim sobom u prosuđivanju, onda čovjek ostaje vjeran sebi samome i neće uzrokovati nikakvu nepravdu bližnjemu za vlastitu Ljubav, dok u suprotnome osuđuje način djelovanja drugoga nepravedno i sebe postavlja nadmoćnim u odnosu na njega. Stoga, čovjek mora prvo razmotriti sebe samoga i svoje djelovanje, prije nego li kritizira ono svojega bližnjega i uzdigne se nad njime kao sudac.

AMEN