• Volver

Progreso del alma.... Voluntad divina....

Sólo aquello que contribuye a la perfección del alma puede corresponder a la voluntad de Dios. Y esto es lo que establece el punto de referencia de lo que es importante considerar en la vida terrenal. No tiene valor para la eternidad realizar cosas que no signifiquen ninguna posibilidad de progreso para el alma, porque entonces el ser humano utiliza mal la fuerza que se le ha dado para un desarrollo superior, y por eso el tiempo que se le concede para esto está perdido. Cuando el ser humano somete a prueba sus pensamientos y acciones, siempre debe ser capaz de ponerlos en armonía con la voluntad divina, es decir, debe resultar en una madurez espiritual, y por tanto las acciones externas que no sean verdaderamente obras de amor no son necesarias, es decir, llevar la salvación al prójimo.

Una serie de buenas acciones garantiza la maduración del alma, es alma se esfuerza hacia la perfección, en consecuencia el ser humano cumple entonces la voluntad divina cuando realiza lo que implica el acercamiento a Dios. La distancia de Dios fue el motivo del surgimiento de lo que rodea al hombre. Ahora bien, esto debería ayudar a reducir la distancia. Todo lo que se haga para lograr este objetivo corresponde a la voluntad de Dios. Pero lo que no es más que un fin en sí mismo, lo que sirve al bienestar terrenal o contribuye al aumento de la materia, aumenta la distancia de Dios y, por lo tanto, no puede ser querido por Dios....

(interrupción)

Vooruitgang van de ziel – Goddelijke wil

Alleen dat, wat aan de vervolmaking van de ziel bijdraagt, kan met de wil van God overeenkomen. En het is in het aardse leven belangrijk om daar de maatstaf aan aan te leggen en er aandacht aan te schenken. Het heeft geen waarde voor de eeuwigheid om dingen te volbrengen, die geen mogelijkheden bieden voor de ziel om vooruit te komen, want de mens gebruikt dan de voor de opwaartse ontwikkeling gegeven kracht op de verkeerde manier en zodoende gaat voor haar de tijd, die haar hiervoor verleend is, verloren.

Wanneer de mens zijn denken en handelen aan een onderzoek onderwerpt, dan moet hij deze steeds in overeenstemming kunnen brengen met de goddelijke wil. Dat wil zeggen dat het een rijpheid van de ziel tot gevolg moet hebben en uiterlijke handelingen, die geen uitgesproken werken van liefde zijn, dus voor de naaste tot verlossing leiden, zijn daarom niet nodig.

Een reeks goede daden garandeert het uitrijpen van de ziel. De ziel streeft de volmaaktheid tegemoet. Bijgevolg vervult de mens dan de goddelijke wil, als hij uitvoert, wat de toenadering tot God tot gevolg heeft. De afstand tot God was de aanleiding voor het ontstaan van dat, wat de mens omgeeft. Nu moet dit aan de vermindering van de verwijdering bijdragen. Alles wat voor het bereiken van dit doel ondernomen wordt, is overeenkomstig de wil van God. Maar wat enkel en alleen een doel op zichzelf is, wat het aardse welzijn dient of aan de toename van de materie bijdraagt, vergroot de verwijdering van God en kan dus ook niet door God gewild zijn. (Onderbreking)