• Back

The will to live.... Fear of death

The human will to live is very strongly developed as long as his soul’s maturity is still very low, which is quite understandable since the world still captivates him and pretends to fulfil his wishes. The human being finds it extremely difficult to give up his earthly life as long as he lacks faith in life after death, because the latter makes him look at all life on earth differently. A profoundly devout person merely looks at earthly life as in intermediate place, as a school which he has to attend in order to be admitted into the kingdom where real life begins. And this faith will also give him the strength to overcome all obstacles and difficulties of earthly life, whereas the unbeliever often breaks down and discards his life assuming that he is able to permanently end it himself. Anyone with profound faith will gladly give up his life if it is demanded of him because he directs his attention towards the life after the death of his body and his longing towards the union with God, since he feels that this is primarily the true life. As long as the human being only pays attention to the earth and its goods he inhibits his aspirations to ascend, he desires the world with every fibre of his being and the thought that he will have to leave this world one day is intolerable and depressing to him.

And this reveals his state of mind because his love for the world diminishes his love for God and other people, and thus the person is still spiritually immature, i.e. his soul has not yet united with the spirit within himself, he is not yet aware and knows nothing better than his earthly life. In that case he finds every thought of death appalling, he wants to live to enjoy, he desires worldly goods and disregards spiritual values. And this spiritual low level cannot be criticized enough since the human being is now in great danger to lose his earthly as well as his spiritual life. If he does not use his earthly life to find a connection to God he will live in vain and it is better that he should suffer the loss of his earthly life than to fall into deepest love with matter, which amounts to spiritual death. Earthly life is a mercy given to the human being for higher development and for rising above matter in order to enter the spiritual kingdom.... However, if the human being’s real task on earth is disregarded he chains himself to matter and forcibly has to be pulled away by the termination of his earthly life. As long as the thought of physical death is intolerable to a person he is not paying any attention to his real earthly task. The will to live is so strong in him that he will do anything to protect and lengthen it in the belief that his life is in his own hands, and yet again he feels fearful of having to lose it prematurely. Only in view of the beyond, in the belief of the soul’s life after death, the terror of death begins to subside and then the human being understands that his earthly life is a mere preliminary stage for the real life which will last eternally....

Amen

De wil om te leven - De angst voor de dood

De wil om te leven is in de mens sterk ontwikkeld zolang de rijpheid van zijn ziel nog minimaal is. Dat is ook begrijpelijk, omdat de wereld hem nog gevangen houdt en hem de vervulling van zijn wensen voorspiegelt. Het aardse leven op te geven schijnt de mens uitermate moeilijk toe, zolang hem het geloof aan een voortleven ontbreekt, want dat geloof zou hem het hele aardse leven anders laten bekijken. Een diep gelovig mens beschouwt het aardse leven alleen als een tussenstation, als een school die hij moet doormaken om opgenomen te worden in het rijk waar het eigenlijke leven begint. En dit geloof zal hem ook kracht geven alle hindernissen en moeilijkheden van het aardse leven te overwinnen, terwijl de ongelovige hieraan vaak ten onder gaat en zijn leven vergooit in de veronderstelling, het zelf voorgoed te kunnen beëindigen.

Wie een sterk geloof heeft zal onbekommerd zijn leven opgeven als het van hem geëist wordt, want zijn aandacht is gericht op het leven na de dood van het lichaam. Zijn verlangen is op de vereniging met God gericht omdat hij voelt dat dit eerst het ware leven is. Zolang de mens aandacht aan de aarde en haar goederen schenkt, is zijn streven naar boven belemmerd. Hij begeert dan met al zijn zinnen de wereld en de gedachte eens van deze wereld te moeten scheiden is voor hem ondraaglijk en beknellend. En daaruit kan zijn geestesgesteldheid worden afgeleid, want de liefde voor de wereld doet afbreuk aan de liefde voor God en de naaste. Dan is de mens nog zeer onrijp van geest, dat wil zeggen: zijn ziel heeft zich nog niet verenigd met de geest die in hem is. Hij heeft geen inzicht en weet niets beters voor het aardse leven in de plaats te stellen. Dan is voor hem ook iedere gedachte aan de dood verschrikkelijk, want hij wil leven om te genieten. Hij begeert de goederen van de wereld en slaat geen acht op geestelijke rijkdom.

En dit lage geestelijke peil kan niet genoeg worden afgekeurd, want de mens is in het grootste gevaar zijn leven te verliezen, lichamelijk zowel als geestelijk. Want als hij het aardse leven niet benut om de aansluiting met God te verkrijgen, leeft hij zijn leven tevergeefs. Hij moet daarom zijn aardse leven eerder opgeven om niet weg te zakken in de liefde tot de materie, wat gelijk staat met de geestelijke dood. Want het aardse leven is een genade, het is de mens gegeven voor de hogere ontwikkeling van de ziel en om de materie te overwinnen, om het geestelijke rijk binnen te kunnen gaan. Zolang voor de mens de gedachte aan de lichamelijke dood ondraaglijk is, slaat hij geen acht op zijn eigenlijke aardse opdracht. De wil om te leven is in hem zo sterk dat hij alles doet om dat leven te beschermen, om het te verlengen in de overtuiging dit zelf in de hand te hebben, en toch weer met een gevoel van vrees het te vroeg te moeten verliezen. Pas wanneer hij rekening houdt met het rijk hierna en gelooft aan een voortleven van de ziel, begint de dood zijn verschrikking te verliezen. Want dan ziet de mens dat zijn aardse leven maar een voorstadium is van het eigenlijke leven, dat eeuwig duren zal.

Amen