• Back

Peter’s successors.... Ecclesiastical-secular power....

Read the Bible and you will see that the spirit of truth has been pushed aside in a most obvious way. God’s Word has been withheld from you so that those of you who are looking for truth shall not recognise it. The records are carefully maintained but to what extent these records comply with Christ’s teaching is not scrutinised. And how often has the divine Word been changed, how often has God’s Word been wrongly interpreted and how rarely was the wrong interpretation objected to. This deception of humanity cannot be emphasized often enough; after all, it has been the cause of all divisions and religious conflicts. When Jesus lived on earth He spoke about the kingdom of God, about a kingdom which is not of this world.... He did not speak about a worldly power, nor did He speak about an ecclesiastical power, about an organisation, He did not speak about men who were meant to rule His Own on behalf of God either.... He merely said to His disciples ‘Go and teach all nations....’ He gave them the task to instruct people in His teaching of love and He promised His assistance if they remained in His spirit.... For as soon as they taught love they had to live within love themselves, thus the Lord Himself, Who is love, was with them. But where love rules all dominating control is unnecessary.... where love rules one person serves the other and where love rules commandments are superfluous unless the commandment of love given by God Himself is preached to people. Anything that teaches love complies with divine will, but the addition of further commandments is not in accordance with God’s will because the basis of any command is a dominant force.... But people should live together like brothers, they should merely submit to God’s will if they want to acquire the kingdom of God. By no means should they rebel against the worldly power which God has indeed appointed for the sake of keeping order where it is violated, however, His kingdom is not of this world....

He alone is Lord and Master in His kingdom, and He certainly needs no one on earth to represent Him and exercise their power over other people. But which Word of the Lord during His life on earth specifies such power?

(26.01.1942) He has lived a life of love, He gave love and taught love.... True love, however, excludes the need to rule.... The stronger should not rule the weaker even where the fulfilment of divine commandments had been taught. Because an enforced action is not to be very highly valued, regardless of how noble and good it is. Not until a person uses his free will are these actions done before God. And thus God only demands the human being’s free will. But at no time are people on earth entitled to add their own commandments to the divine commandments. And even less may people be obliged to obey these commandments by threat of temporal or eternal punishment. For then a commandment would be observed to avoid punishment, which otherwise would have been ignored. Thus the fulfilment of such commandments cannot possibly have great value before God and for eternity. When Christ’s disciples complied with His instructions and spread the Gospel throughout the world God’s activity was clearly visible because in the name of Jesus they healed the sick, they expelled evil spirits and performed miracles in order to reaffirm what they were teaching. God’s spirit was with and within them; everything they achieved was the divine working of the spirit. They proclaimed the teaching of Christ, the divine teaching of love, and simultaneously exemplified love to their fellow human beings. Thus, they eliminated the desire to rule, for they were like brothers among themselves and served each other with love. This was the office Jesus Christ gave to his disciples for their future work.... He did not appoint one of the apostles as a person in charge, as a leader to whom all should succumb. However, what developed at a later time completely differed from what the Lord Himself stood for. An ecclesiastical-secular power came into being that also structured every commandment of love, which no longer corresponded to what Jesus Christ Himself had taught the people. Although servitude in love was demanded, it was no longer practiced by them. And this was of most decisive significance because what Jesus had condemned during His life on earth surfaced again.... people were commanded to do what they should have done voluntarily. And reputable men of distinction called themselves successors of the apostles who had met the duties of their office in greatest poverty.... and a structural establishment displaying enormous splendour called itself the only beatifying church, which Jesus Christ had supposedly installed with the words ‘You are Peter, the rock....’

(27.01.1942) These words were interpreted thus by people who desired power; but these words do not by any means allow for the interpretation that Peter is the founder of an ecclesiastical power and that the heads of this church are the successors of the apostles.... those very apostles who, without status and distinction, only proclaimed the Gospel, the divine teaching of love, to the world. Peter was the most devout of them and Jesus emphasized his strong belief with the words ‘You are Peter, the rock, on this rock I will build My church.’ He calls the community of believers His church, because those who want to acquire God’s kingdom have to join together with innermost faith and thus constitute His church. Such is His will, and He expressed this will with those words. However, it is not His will that eminent and exalted dignitaries should believe themselves to be the head of such a community and thus also exercise their power.... that untold customs and ceremonies let the truly essential part become unimportant; i.e. that due to the countless formalities, which are given too much merit, the divine teaching of love remains unnoticed, and that therefore the apostles’ real task of spreading the Gospel throughout the world is no longer recognised. There can indeed also be men after God’s heart amongst those rulers, and God will truly not deny His spirit and His mercy to them, but then their wisdom is not the result of their position or the exalted office they fill but due to their right way before God.... These then are Peter’s true successors because they are strong in faith, and from the strength of faith they draw wisdom, for then they are like a rock from whence the living water comes forth.... Then they are true representatives of the church of Christ, which is the community of believers....

Amen

Opvolgers van Petrus - Kerkelijk wereldse macht

Lees in de bijbel en u zult inzien dat de geest der waarheid bij de meeste mensen kennelijk verdrongen is. Het woord van God is u daarom onthouden, opdat u, die de waarheid zoekt, niet ziende wordt. De kerkelijke overlevering wordt getrouw opgevolgd, maar in hoeverre deze overlevering met de leer van Christus overeenstemt, dat wordt niet onderzocht. En hoe vaak is de zin van het goddelijke woord niet veranderd? Hoe vaak werd het woord van God verkeerd uitgelegd en hoe zelden wordt de verkeerde uitleg bekritiseerd? Dit misleiden van de mensheid kan niet genoeg naar voren worden gebracht, het is toch de oorzaak van alle scheuringen en religieuze strijd geweest.

Toen Jezus op aarde leefde sprak Hij van het rijk Gods. Van een rijk dat niet van deze wereld is. Hij sprak niet van wereldlijke macht, Hij sprak ook niet van kerkelijke macht, van een organisatie. Hij had het ook niet over mannen die in de plaats van God zouden heersen over Zijn gemeente. Hij sprak alleen tot Zijn discipelen: "Ga heen en onderwijs alle volkeren". Hij gaf hen de opdracht de mensen te onderwijzen in Zijn leer van liefde, en Hij beloofde hun Zijn medewerking als ze in Zijn geest één bleven. Want zoals zij de liefde onderwezen, moesten zij ook zelf in liefde leven, en dan was God, die de Liefde is, ook zelf met hen.

Waar echter de liefde regeert daar is elke heersende macht overbodig. Waar de liefde regeert dient de één de ander. Waar de liefde regeert daar zijn geboden overbodig, behalve het gebod van de liefde, dat aan de mensen gepredikt moet worden omdat God dat zelf heeft gegeven. Wat de liefde leert is volgens Gods wil. Wat evenwel aan deze geboden werd toegevoegd is niet naar de wil van God, want om te gebieden is een heersende macht vereist.

Maar de mensen moeten als broeders en zusters met elkaar leven, alleen onderdanig aan de wil van God, als zij Gods rijk willen verwerven. Zij moeten zich volstrekt niet tegen de wereldlijke macht verzetten, die God heeft ingesteld voor tucht en orde als die overtreden wordt. Maar toch is Zijn rijk niet van deze wereld. In Zijn rijk is Hij alleen de Heer en machthebber. Hij heeft waarlijk geen mensen op aarde nodig die Hem vervangen en hun macht uitoefenen tegenover de medemensen. Maar waar wijst een woord van de Heer gedurende Zijn leven op aarde op zo'n macht?

Hij leefde in liefde, Hij gaf liefde en onderwees liefde. Ware liefde echter schakelt een willen heersen uit. Het sterkere mag niet beslissen voor het zwakkere, zelfs daar niet waar het vervullen van de goddelijke geboden onderwezen wordt. Want wat onder dwang wordt gedaan heeft niet heel veel waarde, al is het nog zo edel en goed. Pas als de vrije wil in de mens werkzaam is geworden, zijn deze handelingen waard door God gezien te worden. Zodoende verlangt God alleen de vrije wil van de mensen. Nooit echter hebben de mensen op aarde het recht om eigenmachtig bij de goddelijke geboden die van henzelf te voegen. En nog veel minder mag het onderhouden van deze geboden de mensen als een plicht worden opgelegd - dus geëist onder bedreiging van tijdelijke of eeuwige straffen. Want om deze straffen te ontgaan wordt nu een gebod nageleefd, waar anders geen aandacht aan zou worden geschonken. Dus kan het onderhouden van zulke geboden onmogelijk een grote waarde hebben voor God en voor de eeuwigheid.

Toen de discipelen de opdracht van Christus uitvoerden en het evangelie uitdroegen in de hele wereld, was ook het werkzaam zijn van God duidelijk zichtbaar. Want zij genazen zieken in Jezus' naam, zij dreven boze geesten uit en deden wonderen, om te bevestigen wat zij onderwezen. Want Gods geest was met hen en in hen. Alles wat zij volbrachten was het werken van Gods geest. Zij verkondigden de leer van Christus, de goddelijke leer van de liefde, en leefden hun medemensen eveneens deze liefde voor. En dat schakelde de wil tot heersen geheel uit, want zij waren als broeders en zusters onder elkaar en dienden elkaar in liefde. Dit was de taak die Jezus Christus Zijn discipelen opdroeg voor hun verdere werkzaamheden. Maar Hij heeft niet één van Zijn apostelen aangesteld als opperhoofd of als leider, naar wie alle anderen zich voegen moesten.

Maar wat nadien ontstond week geheel af van dat wat de Heer zelf vertegenwoordigde. Er werd een kerkelijk-wereldlijke macht in het leven geroepen die het gebod van de liefde in zo'n vorm goot, dat die niet meer overeen kwam met hetgeen Jezus Christus de mensen zelf heeft geleerd. Het dienen in liefde werd nog wel verlangd, maar het werd niet meer zelf beoefend. En dat was van diepgaande betekenis, want er ontstond weer hetzelfde wat Jezus Christus had gebrandmerkt tijdens Zijn leven op aarde. De mensen werden verplicht tot dat wat zij uit eigen vrije wil moesten doen. En mannen van aanzien, rang en waardigheid betitelden zich als opvolgers van de apostelen, die toch in grote armoede hun ambt bekleed hadden. Evenzo bestempelde een bouwwerk met een enorme ontplooiing van pracht zich als de "alleen zaligmakende kerk" die Jezus Christus zou hebben ingesteld met de woorden: "Jij bent Petrus, de rots".

Deze woorden zijn door mensen die naar macht streefden zo uitgelegd zoals zij ze zelf konden gebruiken. In geen geval hebben deze woorden de betekenis dat Petrus de stichter van een kerkelijke macht is, en dat de machthebbers van deze kerk de opvolgers van de apostelen zijn - van die apostelen, die zonder rang en waardigheid alleen het evangelie van de goddelijke liefdesleer in de wereld verkondigden. Petrus was de gelovigste van hen en Jezus plaatste zijn sterk geloof op de voorgrond met de woorden: "Jij bent Petrus, de rots, op deze rots wil Ik mijn kerk bouwen". Jezus noemt de gemeenschap van gelovigen Zijn kerk, want zij die het rijk Gods willen verwerven moeten zich in diepste gelovigheid aaneensluiten en zo Zijn kerk vormen. Zo is het Zijn wil, en deze wil bracht Hij in de genoemde woorden tot uitdrukking.

Het is echter niet Zijn wil, dat hoge en hoogste waardigheidsbekleders zich als hoofd van zo'n gemeenschap voelen en ook hun macht zodanig gebruiken. En ook niet dat talloze gebruiken en ceremoniën de eigenlijke kern onbelangrijk laten worden, dat wil zeggen dat de goddelijke leer van de liefde onopgemerkt blijft door louter uiterlijkheden waar teveel waarde aan wordt gehecht en zodoende de eigenlijke zending van de apostelen, de wereld in te gaan om het evangelie te verkondigen, niet meer erkend wordt. Wel kunnen er ook onder die machthebbers nog mannen zijn naar Gods hart, en hun zal Hij ook waarlijk Zijn geest en Zijn genade niet onthouden. Maar hun wijsheid is dan niet het gevolg van hun positie of hun hoge ambt dat ze bekleden, maar hun juiste levenswandel voor God. Dezen zijn dan de ware opvolgers van Petrus, want zij zijn sterk in het geloof. En uit de sterkte van het geloof putten zij de wijsheid, want dan zijn zij als een rots waaruit het levende water stroomt. Zij zijn dan de ware vertegenwoordigers van de kerk van Christus, die bestaat uit de gemeenschap van gelovigen.

Amen