• Zurück

Geistiges Wissen Folge des rechten Wandels vor Gott....

Unverständlich bleibt es den Menschen, daß geistiges Wissen die Folge ist des rechten Wandels vor Gott.... daß also nicht das Anstreben des Wissens auf dem Wege planmäßigen Schulens den Menschen zum Wissenden macht, sondern letzteres völlig ausgeschaltet und doch tiefstes Wissen gewonnen werden kann, wenn der Mensch, anstatt Schulweisheit anzustreben, nach dem Willen Gottes zu leben sich bemüht.... daß also nicht kopfmäßig die rechte Weisheit erworben wird, sondern das Herz und dessen Empfinden bestimmend ist, will der Mensch wissend werden. Es kann sich wohl der Mensch auf dem Wege des Verstandes Menschenweisheit aneignen, doch diese ist nur für das Erdenleben anwendbar, also auch nur für das Erdenleben nutzbringend, kann aber nimmermehr geistiges Wissen um das geringste vermehren. Geistiges Wissen ist völlig unabhängig von irdischer Bestrebung, von irdischem Lerneifer und den so errungenen Erfolgen oder gewonnenen Ergebnissen. Und deshalb bleibt ein Mensch, dessen Denken und Handeln nicht in seiner Liebe begründet ist, geistig unwissend, wenngleich er sein Leben ausschließlich mit verstandesmäßigem Forschen ausfüllt, denn er bleibt immer außerhalb des geistigen Reiches, und sein Wissen um dieses ist mangelhaft; es ist für ihn dieses Reich ein unerleuchtetes Gebiet, ein Gebiet, das in seiner Dunkelheit für ihn unerkennbar ist und er es daher als nicht vorhanden-seiend auch nicht zu erforschen sucht. Folglich eignet er sich auch kein geistiges Wissen an, er begehrt es nicht und tut auch nichts, um sich empfangsfähig zu gestalten. Er arbeitet also nicht bewußt an sich, er sucht weder sein Wesen zu veredeln, noch bewußt zu wandeln nach dem Willen Gottes, und so wird auch sein Herz nicht aufnahmefähig sein für die geistige Weisheit, so sie ihm vom Mitmenschen vermittelt wird. Der gut und edel empfindende und handelnde Mensch ist in seinem ganzen Denken anders als ein Mensch, der in Lieblosigkeit gegen den Mitmenschen und in Ich-Liebe sein Leben verbringt. Ersterer wird achten auf alles, was ihn dem göttlichen Schöpfer näherbringt.... er wird in, um und über sich das Wirken einer Macht erkennen, und mit dieser Macht in Fühlung treten, und also wird er gedanklich aufmerksam gemacht auf den Willen Gottes, d.h., er wird die göttliche Ordnung erkennen und wissen, daß nur das Leben in der göttlichen Ordnung ihn der ewigen Gottheit näherbringt. Und hat er den Willen, Gott näherzukommen, so kommt Gott ihm auch entgegen, und das in Form von Wissen. So wird also das Leben nach dem Willen Gottes immer das Wissen des Menschen bestimmen. Auch wenn der Mensch nicht bewußt göttliche Weisheit anstrebt, aber er wird nicht anders als richtig denken können, so es sich um geistige Dinge handelt, um Dinge, die außerhalb des Irdischen liegen, die nicht den Körper, sondern dessen Seele und Geist betreffen. Und er wird ohne Widerstreben diese Gedanken bejahen, er wird mit einer gewissen Sicherheit seine Gedanken als der Wahrheit entsprechend empfinden und sie seinen Mitmenschen kundtun, denn ihm sagt es sein Geist, daß er im rechten Denken steht. Und wo liebetätige, das Gute anstrebende Menschen zusammenkommen, dort wird der Gedankenaustausch völlige Übereinstimmung ergeben, und schon daraus ist ersichtlich, daß sie alle in der Wahrheit wandeln, daß sie gedanklich das gleiche übermittelt bekommen haben und daß sie darum mit Recht sich wissend nennen können. Und je mehr sich die Menschen bemühen, sich selbst, d.h., ihre Seele zu formen, desto tiefer dringen sie ein in geistiges Wissen. Es gibt für sie bald nichts mehr, was ihnen unklar oder unverständlich ist. Denn eine wohlgestaltete Seele ist unentwegt in der Liebe tätig.... Liebetätigkeit zieht Gott an.... und Gott als die ewige Wahrheit teilt diese dem Menschen aus als den Beweis Seiner Liebe zu ihm. Und so wird der Mensch wahrlich recht unterrichtet sein und über ein großes Wissen verfügen, wenn er das Erdenleben beschließt.... Jener aber, der irdische Weisheit sich aneignet durch Studium oder Forschungen, der menschlich gewonnene Weisheit in sich aufnimmt, der wird nicht immer in der Wahrheit sich befinden. Sie kann ihm wohl auch zugehen, wenn seine Einstellung zu Gott Seinem Willen entsprechend ist, aber dann ist sie niemals auf verstandesmäßiges Grübeln oder Forschen zurückzuführen, sondern nur sein Lebenswandel trägt ihm das Wissen um die Wahrheit ein.... Und dieses Wissen nimmt der Mensch mit in die Ewigkeit, während irdisches Wissen zurückbleibt oder vielmehr in ein Nichts vergeht und ein auf Erden in hohem Ansehen stehender Mensch arm an geistigem Gut in das Jenseits eingehen kann, sowie er seinem irdischen Wissen zuviel Wert beilegt und nicht die Vorbedingungen erfüllt, die ihm geistiges Wissen eintragen auf Erden....

Amen

Geestelijke kennis is een gevolg van de juiste levenswandel voor God

Het blijft onbegrijpelijk voor de mens, dat geestelijke kennis het gevolg is van de juiste levenswandel voor God. Dat dus niet het nastreven van kennis via de weg van de methodische scholing de mens wetend maakt, maar het laatste volledig geëlimineerd wordt en toch de diepste kennis verkregen kan worden, wanneer de mens in plaats van schoolse wijsheid na te streven, zijn best doet om volgens de wil van God te leven. Dat zodoende niet met het hoofd de juiste wijsheid verworven wordt, maar met het hart en dat het gevoel van dit hart bepalend is, als de mens wetend wil worden.

De mens kan zich wel via de weg van het verstand menselijke wijsheid toe-eigenen, Maar dit is alleen maar voor het aardse leven bruikbaar, dus ook alleen maar voor het aardse leven nuttig, maar kan nooit maar in het minst de geestelijke kennis vergroten. Geestelijke kennis is volledig onafhankelijk van aards streven, van aardse studie-ijver en de zo behaalde successen of verworven resultaten. En daarom blijft een mens, wiens denken en handelen niet gebaseerd zijn op zijn liefde, geestelijk onwetend, ofschoon hij zijn leven uitsluitend met verstandsmatig onderzoeken vult, want hij blijft steeds buiten het geestelijke rijk en zijn kennis hiervan is gebrekkig. Voor hem is dit rijk een onbelicht gebied. Een gebied, dat in zijn duisternis onherkenbaar voor hem is en hij het daarom als niet aanwezig zijnde ook niet probeert te onderzoeken.

Bijgevolg maakt hij zich ook geen geestelijke kennis eigen. Hij begeert het niet en doet ook niets om zich te ontwikkelen tot in staat te zijn om te ontvangen. Hij werkt dus niet bewust aan zichzelf. Hij probeert noch zijn wezen te veredelen, noch zich bewust volgens de wil van God te veranderen. En dus zal ook zijn hart niet in staat zijn om geestelijke wijsheid op te nemen, als deze hem door medemensen gegeven wordt.

De goed en edel voelende en handelende mens is in zijn gehele denken anders dan een mens, die zijn leven in liefdeloosheid jegens de medemensen en in zelfliefde doorbrengt. De eerste zal aandacht schenken aan alles, waar de goddelijke Schepper hem beter mee vertrouwd maakt. Hij zal in, rondom en boven zich het werkzaam zijn van een macht herkennen en met deze macht in contact komen en zodoende zal hij via de gedachten opmerkzaam worden gemaakt op de wil van God. Dat wil zeggen dat hij de goddelijke ordening zal herkennen en weten dat enkel het leven binnen de goddelijke ordening hem nader tot de eeuwige Godheid brengt. En als hij de wil heeft om nader tot God te komen, dan komt God hem ook tegemoet en dat in de vorm van kennis. Dan zal dus het leven volgens de wil van God altijd de kennis van de mens bepalen.

Ook wanneer de mens niet bewust de goddelijke wijsheid nastreeft, zal hij echter niet anders dan juist kunnen denken, als het om geestelijke zaken handelt. Om zaken, die buiten het aardse liggen. Die niet het lichaam, maar diens ziel en geest betreffen. En hij zal zonder tegenwerken positief staan ten opzichte van deze gedachten. Hij zal met een bepaalde zekerheid zijn gedachten als overeenkomstig de waarheid ervaren en deze aan zijn medemensen bekendmaken, want zijn geest vertelt hem, dat hij juist denkt. En waar liefdadige mensen, die het goede nastreven, samenkomen, zal de gedachtenuitwisseling volledige overeenstemming als resultaat hebben. En al daaruit wordt het duidelijk, dat ze allen in de waarheid wandelen. Dat ze via de gedachten hetzelfde gekregen hebben en dat ze zich daarom met recht wetend kunnen noemen.

En hoe meer de mensen hun best doen om zichzelf, dat wil zeggen hun ziel, te ontwikkelen, des te dieper dringen ze de geestelijke kennis binnen. Spoedig zal er niets meer zijn, wat voor hen onduidelijk of onbegrijpelijk is. Want een goed ontwikkelde ziel is voortdurend werkzaam in de liefde. Werkzaamheid in liefde trekt God aan. En God, als de eeuwige waarheid, geeft deze waarheid aan de mensen als het bewijs van Zijn liefde voor hen. En zo zal de mens werkelijk goed onderricht worden en over een grote kennis beschikken, als hij het aardse leven besluit.

Maar degene, die zich aardse wijsheid eigen maakt door studie of onderzoek, die menselijk verworven wijsheid in zich opneemt, zal niet altijd in de waarheid staan. Ze kan hem ook wel toegestuurd worden, als zijn instelling tegenover God overeenkomstig Zijn wil is, maar dan is ze nooit naar verstandsmatig piekeren of onderzoeken terug te leiden, maar enkel zijn levenswandel levert hem de kennis van de waarheid op. En deze kennis neemt de mens mee naar de eeuwigheid, terwijl aardse kennis achterblijft of veeleer in een niets vergaat en een op aarde in hoog aanzien staand mens arm aan geestelijke goederen het hiernamaals binnen kan gaan, zodra hij aan zijn aardse kennis te veel waarde hecht en niet de voorwaarden vervult, die hem op aarde geestelijke kennis opleveren.

Amen