• Back

로마서 8장 19절에서 22절에 나오는 자신을 의식하지 못하는 존재들의 고통.

너희는 영원을 위해 창조되었다. 그러므로 비록 너희가 시작점을 가지고 있을지라도 너희는 영원히 더 이상 소멸될 수 없다. 그러나 너희는 너희 성품을 바꿀 수 있다. 너희는 이 성품을 바꾸는 일을 행했다. 이로써 한 동안 자신을 의식하는 의식을 빼앗겼다. 그러나 너희는 실제 계속 존재하였지만 너희 존재를 더 이상 의식할 수 없었다.

그럴지라도 이런 상태는 축복된 상태가 아니었다. 이는 축복되게 사라지는 것이 아닌 고통스러운 상태였다. 왜냐면 한때 자유롭게 창조 된 영적인 존재는 이런 묶임의 상태를 고통으로 느끼기 때문이다. 너희가 영원히 계속해 존재하기 때문에 너희는 너희의 존재를 기뻐해야 한다. 너희는 축복된 상태에서 살아야 한다.

다시 말해 능력과 빛 가운데 너희의 기쁨을 위해 역사할 수 있어야 한다. 존재가 내 뜻대로 살고 일하는 것이 존재가 충만한 빛과 능력을 가지고 나와 같이 축복된 것이 자기 자신의 행복을 위해 창조하고 조성하는 일을 할 수 있는 것이 너희의 목표이고 나에 의해 한때 창조 된 모든 존재의 목표이다.

그러나 나로부터 빛과 자유를 받고 발산 된 셀 수 없이 많은 존재들이 자신들의 죄로 인해 자신의 의식하는 의식을 잃었다. 그들은 자유와 빛과 능력을 버렸고 스스로 끔찍한 운명을 선택했다.

그러나 그들은 자기 자신을 멸망시킬 수 없고 영원히 멸망시킬 수 없을 것이다. 자유의지로 선택한 자신을 의식하지 못하는 상태가 모든 고통으로부터 자유롭다면, 어떤 존재도 축복된 삶을 추구하지 않을 것이다. 왜냐면 그러면 단지 나 자신에 의해서만 존재로 인식되었고 동시에 사라졌을 것이기 때문이다.

그러나 묶임을 받은 존재의 고통은 상상할 수 없다. 새로운 파문을 받을 위험이 너희 사람에게 어떠한 느낌도 주지 못해서는 안 된다. 비록 너희에게 자신을 의식하는 의식이 없지만 너희는 고통을 당할 것이고 너희가 언젠가 생명에 도달하면, 돌아볼 수 있을 것이다.

왜냐면 사람이 고통을 당하는 것이 아니라 너희가 사라진 것으로 여기는 영적인 존재들이 고통을 당하기 때문이다. 영적인 존재들은 실제 자신이 굳어진 상태로 존재할 수 있지만 그러나 존재는 분해되지 않았다. 존재는 느낌이 없지 않다. 존재는 비록 아주 작은 입자라고 할지라도 가장 큰 고통을 느낀다.

그러므로 물질 안에 묶임을 받은 영적인 존재인 모든 창조물은 빛의 나라와 빛의 나라의 거주자와는 반대로 구속을 받지 못한 가운데 축복되지 못한다. 다시 말해 고통당하고 이런 그의 고통 속에 구속을 받기를 간절히 구한다. 영적인 존재들이 느끼는 고통을 너희 사람은 이해하지 못한다. 왜냐면 겉형체로서 너희 혼에게 주어진 것은 너희의 육체이고 이 육체는 단지 어느 정도의 고통만을 느낄 수 있고 견딜 수 있기 때문이다.

그러나 이 고통은 구속받지 못한 혼이 겪어야만 하는 고통과는 묶임을 받은 영적인 존재가 그의 겉형체 안에서 느끼는 고통과는 비교할 수 없는 고통이다. 그러나 혼이 자신을 의식하는 존재이기 때문에 혼은 인간의 단계에서 혼의 성품의 변화시켜 그들의 원래의 성품으로 만드는 일을 의식적으로 추구할 수 있다.

혼이 절대로 소멸될 수 없고 영원히 존재한다는 의식이 혼이 가장 진지하게 영원을 행복하게 하기 위해 추구하고 축복된 삶을 추구하고 하나님의 질서의 법칙에 따라 일할 수 있기 위해 빛과 능력을 다시 얻기 위한 추구하게 만들 수 있다.

그러나 혼에게 이런 깨달음이 없는 동안에는 사람은 무익하게 이 땅의 삶을 살고 혼은 묶임을 받고 아직 묶임을 받은 상태로 혼은 육체를 떠난다. 그러면 다시 혼이 이 땅에서 이렇게 느끼지 못했던, 고통이 충만한 상태가 다시 나타난다. 혼이 존재할지라도 혼은 죽은 것이다. 혼은 이 땅에서 행복한 삶을 마련하지 못했다.

저세상에서 혼이 더 이상 이 땅에서 살지 않을지라도 혼은 소멸되지 않고 소멸될 수 없다는 깨달음에 도달하지 못하면, 혼은 다시 파문의 상태에 도달할 위험에 빠진다. 단지 이런 깨달음 만이 혼이 저세상의 나라에서 이제 생명을 추구하게 만들 수 있다. 이 가운데 혼에게 도움을 줄 것이다.

그러나 혼이 다시 새로운 파문을 받는 운명을 맞이하면, 혼이 자신을 의식하는 의식을 빼앗기면, 혼이 셀 수 없이 많은 입자들로 나누어져 영적인 존재들을 위한 모든 겉형체를 의미하는 창조물을 통과하는 과정을 가야만 하고 다시 끝없는 고통을 견뎌야만 하면, 이미 자신을 의식하는 혼에게 끔찍할 것이다.

왜냐면 단지 고통을 통해 영적인 존재들이 정화되어 자신을 다시 의식하는 존재로 성장할 수 있기 때문이다. 그는 언젠가 자신을 의식하는 존재로서 그의 삶을 살아야 하고 이제 그의 생명을 영원히 잃지 않을 것이기 때문이다.

아멘

AGONIJA BIĆA BEZ SAMO-SVJESNOSTI.... - RIMLJANIMA 9:19-22....

Vi ste bili stvoreni za vječnost.... Time vi nikada zanavijeke ne možete prestati postojati premda ste imali početak. Ali vi ste bili sposobni promijeniti vašu prirodu i to i jeste i kao rezultat ste privremeno sebe lišili samo-svjesnosti. Vi ste zasigurno nastavili postojati ali više niste bili svjesni vašeg postojanja. Unatoč tome, to nije bilo stanje sreće, to nije bilo blaženo prelaženje u prazninu nego stanje mučenja budući je ono predstavljalo ograničenje za duhovno biće koje je jednom bilo stvoreno kao slobodno biće, koje je također doživljavalo ovo ograničenje kao agoniju. Ali budući ćete vi nastaviti postojati zauvijek vi bi također trebali biti sposobni uživati vaše postojanje, vi bi trebali živjeti u blaženom stanju, to jest, vi bi trebali biti aktivni za vaše vlastito zadovoljstvo u snazi i svjetlu. To je vaš cilj, cilj svakog bića koje je jednom bilo stvoreno od strane Mene je da živi i bude aktivno u Mojoj volji, da bude blaženo sretno u punom svjetlu i snazi poput Mene i sposobno stvarati i oblikovati za njegovo vlastito zadovoljstvo. Ipak bezbrojna bića koja Sam isijao u svjetlu i slobodi su izgubila njihovu samo-svjesnost zbog njihove vlastite pogreške. Oni su se sami odrekli njihove slobode, svjetla i snage i odabrali za sebe užasnu sudbinu.... Ali oni su bili nesposobni uništiti sebe same i isto tako to neće nikada biti sposobni učiniti. Kada bi ovo dobrovoljno odabrano stanje bez samo-svjesnosti bilo lišeno sve agonije, ni jedno biće ne bi nikada stremilo za životom u blaženstvu, jer onda bi ono, do izvjesnog opsega, bilo nestalo i jedino bilo prepoznato kao biće od strane Mene Samoga. Međutim, agonije prognanog bića su nezamislive, i vi ljudi ne bi trebali ostati ravnodušni pred prijetnjom obnovljenog prognanstva, jer čak ako vam nedostaje samo-svjesnosti vi ćete unatoč tome biti izloženi agonijama koje ćete biti sposobni pojmiti jednog dana u retrospektivi kada ste ušli u život. Jer to je duhovna suština koja pati, ne ljudsko biće za kojeg vi smatrate kako je umrlo. I duhovna suština se sasvim izvjesno mogla ukrutiti u sebi ali ona nije izbrisana, ona nije neosjetljiva i pati iznimnu bol čak u njezinoj najsitnijoj supstanci, prema tome cijelo Stvaranje.... duhovna supstanca zavezana u materiji.... kao opreka kraljevstvu svjetla sa njegovim stanovnicima.... je ‘neiskupljena’ ili ‘nesretna’, tj. zavezana u boli, i u njezinoj boli ona čezne za iskupljenjem....

Bol doživljen od strane duhovne supstance je neshvatljiv vama ljudima jer ono što vam je bilo dano vašoj duši kao pokrov.... vaše zemaljsko tijelo.... je jedino sposobno osjetiti i otrpjeti bol do izvjesnog stupnja koji, međutim, nije moguće porediti sa agonijama koje duša mora otrpjeti u njezinom neiskupljenom stanju i koje su također osjećane od i dalje zavezanih duhovnih supstanci izvanjske čahure. Ali pošto je jedino duša samo-svjesno biće ona prema tome može jedino u stanju ljudskog bića svjesno stremiti spram promjene njezine prirode, pretvorbe u njezinu temeljnu prirodu. Shvaćanje da ona nikada ne može izumrijeti, da će postojati zauvijek, će ju onda također motivirati da ozbiljno stremi spram sretnog vječnog života, da stremi spram ‘života u blaženstvu’ i da stekne opet snagu i svjetlo kako bi bila aktivna u skladu sa zakonom Božanskog reda. Ali sve dok mu nedostaje shvaćanja život ljudskog bića na Zemlji će biti od nikakve koristi i duša će ostati zavezana i također će napustiti njezino tijelo u zavezanom stanju.... I onda se stanje agonije nanovo pojavljuje kojeg ona nije toliko puno osjećala na Zemlji. Ona je mrtva premda postoji.... Ona nije stekla blaženo stanje na Zemlji, stanje prognanstva joj također iznova prijeti ako ona ne uspije u zadobijanju shvaćanja u kraljevstvu onostranog da nije i ne može prestati postojati premda ona više ne živi na Zemlji.... Jedino ovo shvaćanje ju može nagnati u kraljevstvu onostranog da napokon stremi spram ‘života’, i onda će ona također primiti pomoć za to napraviti. Ali užasno je za već samo-svjesnu dušu ako ona mora iznova doživjeti sudbinu novog prognanstva.... ako joj je njezina samo-svjesnost oduzeta i ona se mora zaputiti stazom kroz stvaranja razložena na bezbrojne sićušne čestice i iznova otrpjeti agonije, koje svaka izvanjska čahura predstavlja za duhovno biće. Jer jedino posredstvom boli može duhovno biće postati tako pročišćeno da će ono sazrijeti iznova u samo-svjesno biće koje će jednog dana živjeti i onda više nikada zanavijeke neće opet izgubiti svoj život.

AMEN