• Indietro

La formazione dell’essenziale - La volontà invertita

Ricordate che siete creature di colei che si è ribellata contro Dio, che la volontà del potere nemico di Dio vi ha chiamato in vita e che perciò siete figli del peccato. Dio non ha trattenuto la Sua Forza a questo spirito che una volta era proceduto perfetto dalla Forza di Dio, e quindi costui ha approfittato della Forza da Dio ed ha fatto sorgere innumerevoli esseri dalla sua volontà utilizzando la Forza divina e questo era il vostro inizio. Voi siete i prodotti di una volontà invertita e malgrado ciò di Origine divina, dato che solo la Forza da Dio vi ha fatto diventare ciò che voleva l’avversaria di Dio. E perciò siete ancora nel suo potere finché la vostra volontà aspira ancora alla stessa cosa - alla separazione da Dio - perché questo era il pensiero di base, il motivo della caduta da Dio, di essere libera dal Suo Potere, essere libera e poter dominare sull’essenziale. E quindi l’essere creato più luminoso di Dio cadde nell’abisso più profondo, si ribellò contro Dio ed ha cercato di far ribellare anche tutto l’essenziale contro Dio, ciò che era stato chiamato tramite la sua volontà. E questo da lei creato si è piegato alla sua volontà, anche se poteva decidersi liberamente quale Signore voleva riconoscere. L’essenziale era nel suo potere, perché le ha dato la sua volontà, ed ora questa volontà veniva abusata dall’avversaria di Dio, perché costei l’ha legata, e così ha resa non-libera la creatura originariamente libera. Tutto ciò che è proceduto dalla Forza di Dio però, ha la spinta per la libertà, e per restituire all’essenziale la sua libertà, Dio ha svincolato l’essenziale dal potere della sua genitrice, lo ha posto liberamente nel mondo spirituale e gli ha dato il diritto dell’auto determinazione. L’essenziale però ha pure abusato della sua forza ed è diventato empio, perché si è deciso per l’avversaria. Ma la Forza divina è la Sostanza Ur dell’essenziale, e la Forza divina deve irrevocabilmente rifluire a Dio. E quindi Dio lotta per questi esseri caduti da Lui, affinché trovino la via verso di Lui e Gli offrano la loro volontà. L’intelletto umano non afferra che nulla di ciò che è da Dio può andare perduto; non afferra, quale immensa iniziativa sia di ricondurre di nuovo vicino a Dio ciò che si è allontanato da Lui. L’intelletto umano non vuole nemmeno lasciar valere che il potere dell’avversaria di Dio era così grande da far sorgere degli esseri, e che la Forza divina non ha fatto nulla per cambiare questa volontà, in modo che doveva riconoscere su di sé Dio come Signore ed ha determinato anche i suoi prodotti di avvicinarsi a Dio e di adempiere la Sua Volontà. L’intelletto umano non afferra che passano tempi inimmaginabili, prima che si sia svolta la trasformazione del pensare di queste creature e che riconoscano Dio. E perciò Dio dà conoscenza agli uomini su via spirituale, quale Forza era attiva nel creare l’essenziale, che ora vive nell’incorporazione sulla Terra. (06.10.1941) Questo essenziale ha agito contro Dio finché la sua volontà era libera, e non ritornerebbe eternamente a Dio, se fosse lasciato in questa libera volontà; perché dato che era stato generato nella volontà invertita, questa stessa era anche nel creato e di conseguenza doveva tendere contro Dio, perché non conosceva la forza alla quale doveva il suo tendere. E così l’essenziale era succube della sua genitrice, era qualcosa di imperfetto, di non-libero e perciò non conosceva Dio, cosa che non poteva corrispondere alla Sua Volontà ed al Suo Essere. Dio come l’Essere più perfetto non poteva tollerare vicino a Sé nulla che non corrispondesse a questo stato di Perfezione. Ma l’essere non aveva ancora la propria colpa, perché non riconosceva ancora la Luce, dato che ha avuto la sua origine nell’oscurità. L’Amore di Dio ha assistito questi esseri e dava loro conoscenza della Luce. Ha dato loro la libertà della volontà, mentre ha tolto alla Sua avversaria il potere sull’essenziale e quindi ha svincolato gli esseri al suo potere. Il creato (diventato) imperfetto non poteva però essere cambiato nella perfezione attraverso la Volontà divina, ma doveva decidere sé stesso, doveva aspirare per propria spinta alla Vicinanza di Dio ed allontanarsi dall’avversaria. Attraverso la libertà della sua volontà era messo nella condizione di decidersi, dato che ora sapeva di ambedue i Poteri. Ma la sua volontà invertita era più grande e l’essenziale si è rivolto di nuovo alla sua genitrice e si è perduto nell’oscurità. E Dio ha avuto Compassione, perché lo stato dell’essenziale senza Luce era tormentoso. Ma il Suo Amore voleva sapere gli esseri in uno stato felice. E così ha tolto agli esseri la loro volontà e li ha fatti percorrere una via infinitamente lunga nello stato senza volontà, che doveva condurli alla perfezione. Ed a questo scopo Dio ha fatto sorgere la Creazione, ha formato cose che erano destinate all’accoglienza di questo essenziale senza volontà. Quindi Dio creò il Cielo e la Terra, un mondo spirituale ed uno terreno, destinati a concedere il soggiorno all’imperfetto, finché non è diventato perfetto. Ora l’essenziale è costretto a deporre la sua arroganza e di (adeguarsi) piegarsi sotto la Volontà divina. Deve quindi sopportare uno stato che significa una catena per l’essenziale che prima si trovava nella libertà. E’ derubato della sua libertà, perché ne aveva abusato. Il percorso attraverso le Opere di Creazione però lo porta di nuovo più vicino alla libertà di una volta, finché alla fine come uomo riceve di nuovo la libertà della volontà, per sostenere la prova se ora usa la libera volontà nel modo giusto. Il pericolo è bensì molto grande che l’essere non superi la prova, ma questa dev’essere posta, perché solo nella libertà della volontà il ritorno a Dio è pienamente valido, quindi per l’essere significa l’avvicinamento a Dio. La Forza da Dio, che una volta veniva usata dall’avversaria di Dio per creare delle entità, è ora di nuovo rifluita alla sua Origine, la volontà avversa a Dio è contemporaneamente cambiata nella stessa Volontà di Dio, l’essere è diventato quindi perfetto, appena si trova nella stessa Volontà con Dio. L’essere che nel suo sorgere non sapeva nulla di Dio, riconosceva solo l’avversaria di Dio come sua padrona; ma ora si è svincolato da questo potere ed ha ritrovato il ritorno alla Casa, al Padre suo, dalla Cui Forza è proceduto.

Amen

Schepping van het wezenlijke – Verkeerde wil

Bedenk dat jullie de schepselen zijn van degene, die zich tegen God verzet heeft. Dat de wil van de aan God vijandelijke macht u in het leven riep en dat jullie daarom kinderen van de zonde zijn. God onthield deze geest, die eens volmaakt uit de kracht van God voortgekomen is, zijn kracht niet en zodoende maakte hij gebruik van deze kracht en liet talloze wezens voortkomen vanuit zijn wil, met gebruik van goddelijke kracht, en dit was jullie begin.

Jullie zijn producten van een verkeerde wil en toch van goddelijke oorsprong, omdat de kracht uit God jullie eerst dat liet worden, wat de tegenstander van God wilde. En daarom bevinden jullie je nog net zo lang in diens macht, als jullie wil nog hetzelfde nastreeft, de scheiding van God. Want dit was de hoofdgedachte, de beweegreden van de afval van God. Vrij te komen uit Zijn macht. Vrij te zijn en te kunnen heersen over het wezenlijke.

En zodoende viel het meest lichtvolle, door God geschapen wezen, in de diepste diepte. Het kwam in opstand tegen God en probeerde al het wezenlijke, dat door zijn wil tevoorschijn geroepen was, eveneens in opstand te laten komen tegen God. En dit door hem geschapene boog zich voor zijn wil, ofschoon het vrij kon beslissen welke heer het wilde accepteren. Het wezenlijke bevond zich in zijn macht, omdat het zijn wil aan hem overgaf en nu werd deze wil misbruikt door de tegenstander van God, want deze bond hem en hij maakte het oorspronkelijke vrije schepsel onvrij.

Alles wat uit de kracht van God voortgekomen is, heeft de drang naar vrijheid en om het wezenlijke zijn vrijheid weer terug te geven, ontworstelde God het wezenlijke aan de macht van zijn verwekker. Hij plaatste het vrij in de geestelijke wereld en gaf hem het zelfbeschikkingsrecht. Maar het wezenlijke misbruikte eveneens zijn vrijheid en werd eveneens zondig, omdat het voor de tegenstander koos. Maar goddelijke kracht is de oorspronkelijke substantie van het wezenlijke en de goddelijke kracht moet onherroepelijk naar God terugstromen. En zodoende worstelt God om deze van Hem afgevallen wezens, opdat ze de weg naar Hem vinden en Hem hun wil nu aanbieden.

Menselijk verstand begrijpt niet dat er niets verloren kan gaan, wat uit God voortgekomen is. Hij begrijpt niet, welk een enorme onderneming het is om het ver van God afstaande weer naar de nabijheid van God terug te leiden. Menselijk verstand is ook niet aan het verstand te brengen dat de macht van de tegenstander van God zo groot was, dat het wezens kon laten ontstaan en dat de goddelijke kracht niets deed om diens wil te veranderen, zodat hij God als heer boven zich moest erkennen en hij ook zijn voortbrengselen ertoe bracht om God te naderen en Zijn wil te vervullen. Het menselijke verstand begrijpt niet dat er ondenkbare tijden voorbijgingen, voordat de verandering van het denken plaatsvond en ze God herkenden.

En daarom geeft God via de geestelijke weg de mensheid kennis van welke kracht actief was bij de schepping van het wezenlijke, dat nu de belichaming op aarde doormaakt. Dit wezenlijke heeft God tegengestreefd zolang zijn wil vrij was en het zou eeuwig niet naar God terugkeren, als het in deze vrije wil gelaten zou blijven. Want omdat het in de verkeerde wil voorgebracht was, was ook de verkeerde wil in de voortgebrachte wezens aanwezig en deze moesten zich bijgevolg tegen God verzetten. Want de kracht, waaraan het zijn streven te danken had, kende het wezen niet.

En zo was het wezenlijke afhankelijk van zijn verwekker. Het was iets onvolmaakts, iets wat onvrij was en daardoor was God vreemd voor hem, waardoor hij niet kon voldoen aan Zijn wil en niet overeenkwam met Zijn wezen. God als het meest volmaakte wezen kon niets in Zijn nabijheid dulden, dat niet met deze volmaakte staat overeenkwam. Het was niet de eigen schuld van het wezen, want het herkende het licht nog niet, omdat het zijn oorsprong had in de duisternis. Gods liefde hielp deze wezens en gaf hun kennis van het licht. Hij gaf hun de vrijheid van de wil, doordat Hij Zijn tegenstander de macht over het wezenlijke ontnam en zodoende de wezens aan zijn macht ontrukte.

Maar hetgeen onvolmaakt geschapen was, kon niet door de goddelijke wil tot volmaaktheid veranderd worden, maar het moest zelf kiezen. Het moest uit eigen beweging de nabijheid van God nastreven en zich van de tegenstander bevrijden. Door de vrijheid van zijn wil was het in die toestand geplaatst, dat het wezen kon kiezen, omdat het nu beide machten kende. Maar zijn verkeerde wil overwoog en het wezenlijke keerde zich weer naar zijn verwekker en verloor zich in de duisternis.

En dit boezemde God medelijden in, want de toestand van degenen die zonder licht waren, was kwellend. Maar Zijn liefde wilde de wezens in een gelukkig makende toestand zien. En zo ontnam Hij de wezens hun wil en liet hen in een willoze toestand een eindeloos lange weg gaan, die hen de volmaaktheid zou moeten bezorgen. En voor dit doel liet God de schepping ontstaan. God vormde dingen, die ervoor bestemd waren om het willoze wezenlijke in op te nemen. Dus schiep God de hemel en de aarde. Een geestelijke en een aardse wereld, die ervoor bestemd waren om het onvolmaakte een verblijfplaats te bieden, tot het volmaakt geworden was.

Het wezenlijke is nu gedwongen om zijn vroegere arrogantie af te leggen en zich te buigen voor de goddelijke wil. Het moet dus een toestand verdragen, die een gebondenheid betekent voor het wezenlijke, dat zich eerst in vrijheid bevond. Het werd van zijn vrijheid beroofd, omdat het deze misbruikt heeft. Maar de gang door het scheppingswerk brengt het weer dichter bij de vroegere vrijheid, totdat het uiteindelijk als mens zijn wilsvrijheid weer krijgt om nu de proef, of het de vrije wil nu op de juiste manier gebruikt, af te leggen. Het gevaar is wel groot, dat het wezen de proef niet doorstaat, maar het moet voor zo’n proef gesteld worden, omdat alleen in wilsvrijheid de terugkeer naar God volwaardig is. Ze dus voor het wezen de toenadering tot God betekent.

De kracht uit God, die eens gebruikt werd door de tegenstander van God voor het scheppen van wezens, is nu weer teruggestroomd naar haar oorsprong en tegelijkertijd is de aan God vijandige wil veranderd in een aan God gelijke wil. Het wezen is dus volmaakt geworden, zodra het dezelfde wil heeft als God. Het wezen, dat bij zijn ontstaan niets wist van God, erkende enkel de tegenstander van God als zijn heer. Maar nu heeft het zich aan diens macht ontrukt en de weg teruggevonden naar zijn Vader, uit Wiens kracht het voortgekomen is.

Amen