• Indietro

L’Atto della liberazione

L’Atto della liberazione dalla forma significa per l’essere un indescrivibile sollievo, perché ora non è ostacolato in nessun modo e non più limitato da spazio e tempo. Ora però nel suo stato di maturità deve rimanere rispettivamente nei confini di quelle sfere che ora sono il suo soggiorno, ma in queste può agire secondo il suo beneplacito, non è sottomesso a nessuna costrizione e vive sempre soltanto secondo la spinta della sua attività, che è straordinariamente vivace. Non ci sono impedimenti o momenti che lo schiacciano, che potrebbero aggravare l’essere, ma tutto intorno a lui è luminoso, chiaro e libero. Lo stato di un tale essere è di conseguenza di grande felicità, perché tutto ciò che potrebbe pregiudicare la sensazione di felicità, è lontano da lui, è spostato nel regno del passato, tocca l’essere solo ancora nel ricordo e nello stato luminoso non lo rattrista minimamente. L’immensa sofferenza, che gli esseri hanno ancora da portare, fa scaturire negli esseri di Luce soltanto un intimissimo amore e la spinta di aiutare loro, ma non viene più percepita come sofferenza. Essere privo della forma esteriore è perciò una totale liberazione dalla sofferenza e da ogni tormento, che un essere ancora imperfetto, legato, deve ancora portare. Perciò l’Atto della liberazione rende l’essere immensamente beato. E’ per così dire il passo fuori dal regno dell’imperfetto nel Regno del perfetto. Sono due mondi, che vanno totalmente separati l’uno dall’altro, perché tutti gli abitanti di un mondo devono una volta appartenere all’altro e perché l’unico tendere degli esseri del primo dev’essere di abbandonarlo e di venir inserito fra gli abitanti dell’altro mondo. Perché solo il secondo mondo offre le Magnificenze di Dio, solo un essere diventato totalmente libero può contemplare queste in tutto il fasto, e solo un essere perfezionato può accogliere in sé le infinite bellezze, mentre tutto il legato è incapace di contemplare tali Magnificenze, perché la forma che li avvolge ancora, offusca la Forza di conoscenza e lo sguardo spirituale. L’anima non è in grado di riconoscere attraverso il suo avvolgimento ciò che fa scaturire la felicità in una tale misura, che questa la può sopportare anche soltanto un essere diventato libero. Di conseguenza un essere imperfetto non può dare uno sguardo nelle Magnificenze di Dio senza essere autorizzato, perché non le potrebbe giammai afferrare e percepire, anche se venisse trasportato in mezzo a queste Magnificenze, non sopporterebbe nemmeno la pienezza di Luce e di conseguenza dovrebbe scomparire in queste.

Amen

Het vrij worden

Het vrijkomen uit de vorm betekent een onbeschrijflijke opluchting voor het wezen, want het wordt op geen enkele manier gehinderd en het wordt niet meer door tijd en ruimte beperkt. Het moet nu weliswaar overeenkomstig zijn staat van rijpheid binnen de grenzen van deze sfeer blijven, die nu zijn verblijfplaats is. Het kan echter naar believen binnen deze sfeer werken, is aan geen enkele dwang onderhevig en kan steeds alleen volgens zijn drang tot werkzaamheid, die buitengewoon actief is, leven. Er zijn geen belemmeringen of deprimerende momenten, die het wezen zouden kunnen bezwaren, maar alles rondom het wezen is licht en helder en vrij.

De toestand van zo’n wezen is dus buitengewoon gelukkig makend, want alles wat het geluksgevoel zou kunnen verminderen, is ver van hem verwijderd. Het is aan het rijk van het verleden ontrukt. Het raakt het wezen slechts in de herinnering en het verstoort niet in het minst de lichtvolle toestand. Het onuitsprekelijke lijden, dat de onvolmaakte wezens nog te dragen hebben, brengt in de lichtwezens louter de vurigste liefde teweeg, maar de drijfveer om hen te helpen, wordt niet meer als leed ervaren.

Vrij van de uiterlijke vorm te zijn, is daarom een volledig vrij worden van lijden en allerlei kwellingen, die een nog onvolmaakt, gebonden wezen moet dragen. Daarom is het vrij worden uitermate zaligmakend voor het wezen. Het is als het ware de stap uit het rijk van de onvolmaakte wezens in het rijk van de voltooide wezens.

Het zijn twee werelden, die volledig van elkaar gescheiden zijn en die toch in de nauwste verbinding met elkaar staan, omdat alle bewoners van de ene wereld eens deel uit moeten maken van de andere wereld en omdat het enige streven van de bewoners van de eerste wereld moet zijn om deze te verlaten om bij de bewoners van de andere wereld opgenomen te worden.

Want alleen deze tweede wereld biedt de heerlijkheden van God. En enkel een volledig vrij geworden wezen kan deze in alle pracht zien en alleen een voltooid wezen is in staat de eindeloze pracht in zich op te nemen. Terwijl al hetgeen gebonden is, niet in staat is om zulke pracht te zien, want de vorm die het wezen nog omsluit, vertroebelt het vermogen om inzicht te krijgen en vertroebelt de geestelijke blik. De ziel is door haar omhulling niet in staat om dat, wat in zo’n mate gelukkig makend is, dat zo’n geluk ook enkel door een vrij geworden wezen gedragen kan worden, te herkennen.

Dus kan een onvolmaakt wezen niet onrechtmatig een blik werpen in de heerlijkheden van God, want het zou het nooit kunnen begrijpen en ervaren, hoezeer het ook te midden van deze heerlijkheden geplaatst zou worden. Het zou ook de lichtintensiteit niet verdragen en zou bijgevolg hierin moeten vergaan.

Amen