• Indietro

La via stretta e la via larga

Scegliete la via che vi conduce nell’eterna Patria. E’ bensì stretta e faticosa, e dovete impiegare tutta la vostra forza per non scivolare sulla via larga, che offre bensì gioie e piaceri, ma vi guida incontro ad un’altra meta. Ed anche se la via è stretta e ricca di rinunce, avete comunque sempre a fianco un Accompagnatore che vi dà Forza, vi sostiene e vi conduce oltre ogni pericolo della vita, se soltanto Lo invocate e desiderate il Suo Aiuto. La via larga ben percorribile offre continuamente dei piaceri e facilitazioni di ogni genere, e perciò viene percorsa da coloro che evitano fatiche e pene e che vogliono rendersi piacevole la vita terrena. Ma questa via non condurrà mai in Alto. L’uomo che percorre la via larga, sarà sempre e costantemente attaccato alla Terra e nel massimo pericolo di finire nell’abisso. Le gioie della vita occupano tutto il suo pensare, il suo pensare e sentire si appiattiscono, e trova piacere nella massima cianfrusaglia terrena senza valore, adula le brame del corpo ed è dedito ai vizi con tutti i sensi. Ed un tale cammino di vita non può mai condurre in Alto, ma deve finire nella rovina. Tutta la forza che Dio rivolge all’uomo per la conservazione della sua vita, viene sprecata in iniziative totalmente inutili, l’anima si avvolge con involucri sempre più fitti, invece di dissolverle e di liberarsi dalle catene che la incatenano alla Terra. E questo può significare solo una retrocessione per l’anima umana, ma non condurre allo sviluppo verso l’Alto, mentre la via stretta conduce sicuramente in Alto, anche se su spine o cespugli apparentemente insuperabili. Perché alla fine della via l’anima riconosce Colui, il Quale E’ il suo esaudimento. Egli le manda incontro la Sua Luce, affinché non cammini nell’oscurità, ma riconosca tutti i pericoli e sa evitarli. Egli le dà Forza e fortificazione attraverso la Sua Figura di Luce, stende le Sue Mani incontro a colui, che lotta e lo sostiene, se minaccia di afflosciarsi. Ma alla fine della via una ben meritata sosta attende l’anima, e questa è magnifica da non poter immaginare; perché nessuna fatica e avversità della via era troppo grande misurata a quella Magnificenza, mentre il viandante sulla via terrena larga ha già goduto le sue gioie e riposi e va a mani vuote, quando è arrivato alla meta. Perché aspirava ad un'altra meta, non ha mai pensato alla fine della via, ma ha sfruttato tutti i piaceri della vita terrena, ed ora deve languire nella miseria più estrema, perché le rinunce che ora sono la sua sorte, lo toccano in modo molto più doloroso, dato che pensa alla sua vita pieno di avidità e non può più esaudire i suoi vizi e brame. Perché non ha usato la vita terrena per il bene della sua anima, non ha saputo vincersi a prendere su di sé piccoli sacrifici, ma ha goduto appieno. E l’esaudimento della vita terrena significa tormentose rinunce nell’aldilà, che non possono essere terminate arbitrariamente.

Amen

De smalle weg en de brede weg

Kies de weg, die u naar het eeuwige vaderland leidt. Het is weliswaar smal en lastig en u moet uw volledige kracht gebruiken om niet af te dwalen naar de brede weg, die wel vreugden en genoegens biedt, maar u naar een ander doel leidt. En hoewel de weg ook smal en vol ontberingen is, u staat toch een Begeleider terzijde, Die u kracht geeft, u ondersteunt en u zeker over alle gevaren van het leven geleidt, als u Hem maar roept en naar Zijn hulp verlangt.

De brede gangbare weg biedt onophoudelijk genoegens en faciliteiten van allerlei aard. En daarom wordt hij betreden door degenen, die moeiten en lasten vermijden en het aardse leven aangenaam willen maken. Maar deze weg zal nooit naar de hoogte leiden. De mens, die over de brede weg gaat, zal voortdurend de aarde aanhangen en in het grootste gevaar verkeren, dat hij in de diepte eindigt. De vreugden van het leven nemen zijn gehele denken in beslag. Zijn denken en voelen worden oppervlakkig en hij heeft plezier in heel aardse, waardeloze rommel. Hij geeft zich over aan de verlangens van het lichaam en is de zonde met alle zinnen toegedaan. En zo’n levenswandel kan nooit naar de hoogte, maar moet tot het verderf leiden.

Alle kracht, die God de mens voor de instandhouding van zijn leven doet toekomen wordt verspild aan nutteloze ondernemingen. De ziel omkleedt zich met een steeds dichter omhulsel, in plaats van deze op te lossen en zich te bevrijden uit de boeien, die het aan de aarde vastketent. En dat kan alleen maar de achteruitgang voor de menselijke ziel betekenen, maar niet tot een opwaartse ontwikkeling leiden, terwijl de smalle weg zeker naar de hoogte leidt, hoewel het ook over doornen of onoverwinnelijk lijkend struikgewas voert.

Want de ziel herkent aan het einde van de weg Degene, Die haar vervulling is. Hij stuurt haar Zijn licht tegemoet, zodat ze niet door de duisternis gaat, maar alle gevaren herkent, die ze weet te omzeilen. Hij geeft haar kracht en versterking door Zijn lichtende gestalte. Hij strekt de handen uit naar degene, die worstelt en steunt hem, als hij dreigt te vallen. Maar aan het einde van de weg wacht de ziel de welverdiende rust en deze rust is onvoorstelbaar kostelijk, zodat geen moeite of tegenspoed te groot was, gemeten aan deze heerlijkheid, terwijl de wandelaar op de brede aardse weg zijn vreugde en ontspanning al genoten heeft en leeg eindigt, als hij bij het doel aanbelandt.

Want hij heeft een ander doel nagestreefd. Hij heeft nooit aan het einde van de weg gedacht, maar hij heeft alle genoegens aan het aardse leven ontlokt en moet nu in de grootste nood gebrek lijden, want de ontzeggingen, die nu zijn lot zijn, raken hem veel pijnlijker, omdat hij vol begerigheid aan zijn aardse leven denkt en hij zijn zonden en verlangens niet meer vervullen kan. Want hij heeft het aardse leven niet benut voor het welzijn van zijn ziel. Hij heeft zichzelf niet kunnen overwinnen om een klein offer te brengen, maar met volle teugen genoten. En de vervulling van het aardse leven betekent kwellende ontzeggingen in het hiernamaals, die niet eigenmachtig beëindigd kunnen worden.

Amen