• Indietro

Salire sui monti – Tendere all’Altura spirituale

Vedete, quando intendete salire sui monti, non vi deve mancare la forza di decidere, perché tutto ciò che è dall’Alto, vi ci si deve in qualche modo arrampicare. Un uomo pigro non può facilmente raggiungere la sua meta, perché deve impiegare doppia forza, ma poi può guardare in giù con doppia soddisfazione e benedire la via percorsa, che lo ha condotto in alto. Così dev’essere considerato anche il tendere spirituale. Questo è pure un sempre continuo voler arrampicarsi verso la cima, che è la perfezione spirituale. Il viandante che non si stanca mai, sale con sicurezza in Alto, se non si lascia irretire dalla fatica e dagli sforzi che la via gli procura. Il suo sguardo è rivolto in Alto, non teme nessuna fatica e tende sempre soltanto alla meta. Quando il cammino sulla Terra si svolge nello stesso modo, quando l’uomo prende su di sé con sguardo rivolto in Alto ogni sforzo ed ogni strapazzo, quando non si lascia irretire dalle gioie momentanee del mondo, ma la sua anima guarda in avanti nelle Regioni superiori ed impiega tutta la volontà per raggiungere l’Altura spirituale, anche lui una volta potrà guardare indietro felice sulla via terrena, e non si pentirà mai a ciò che ha rinunciato per raggiungere questa meta, di stare nella Luce e di essere sospeso da tutte le sofferenze. Chi sta in cima al monte e si sente libero da ogni peso terreno, che crede pure di essere là più vicino al suo Signore e Creatore, chi ora lascia spaziare il suo sguardo su regioni infinitamente ampie e vede tutto nel suo fasto e bellezza, potrà immaginarsi approssimativamente, in quale libertà spirituale l’anima può contemplare tutto ciò che è intorno a lei dopo la salita compiuta, come si sente libera da ogni pesantezza terrena e, stando nella Luce del divino Sole di Grazia, può gustare indicibili delizie. Ed anche se la risalita è faticosa, la ricompensa è però incomparabilmente più magnifica, che soppesa migliaia di volte tutte le sofferenze e rinunce che sono precedute.

Amen

Beklimmen van de bergen – Streven naar de geestelijke hoogte

Kijk, als u de bergen probeert te beklimmen, mag het u niet aan besluitvaardigheid ontbreken, want alles wat hoog boven is, moet in zekere zin beklommen worden. Een lui mens kan niet gemakkelijk zijn doel bereiken, want hij moet verdubbelde kracht aanwenden, om dan echter met dubbele voldoening neer te kijken en de afgelegde weg te zegenen, die hem naar de hoogte geleid heeft.

Zo moet het geestelijke streven ook beschouwd worden. Het is eveneens het voortdurend willen beklimmen van de top, wat de geestelijke volmaaktheid is. De steeds onvermoeibare wandelaar bestijgt de hoogte met zekerheid, als hij zich niet van de wijs laat brengen door de moeite en inspanningen, die de weg hem brengt. Zijn blik is naar boven gericht, hij schuwt geen moeite en streeft altijd alleen maar naar het doel.

Als het rondtrekken op aarde zich op dezelfde manier voltrekt, wanneer de mens met naar boven gerichte blik eveneens elke moeite en zware inspanning op zich neemt, als hij zich niet van de wijs laat brengen door de momenten van vreugde van de wereld, maar zijn ziel vooruitstuurt naar de hogere regionen en de hele wil aanwendt, om de geestelijke hoogte te bereiken, dan zal hij ook eens tevreden terug kunnen blikken op de gang over de aarde en nooit zal hij berouw hebben over wat hij opgegeven heeft om dit doel te bereiken, om in het licht te staan en van alle leed bevrijd te zijn.

Degene, die bovenop de bergtop staat en zich vrij voelt van alle aardse last, die als het ware gelooft daar dichter bij zijn Heer en Schepper te zijn, die nu zijn blik kan laten zwerven over eindeloos verre streken en alles in zijn pracht en schoonheid aanschouwt, zal zich ongeveer voor kunnen stellen in welke geestelijke vrijheid de ziel na de volbrachte klim al het rondom haar bestaande kan zien, hoe ze zich vrij voelt van elke aardse zwaarte en, zich in het licht van de goddelijke genadezon bevindend, van onnoemelijke gelukzaligheden genieten mag. En al is de klim ook moeilijk, dan is toch het loon zo onvergelijkelijk heerlijker, dat het duizendvoudig opweegt tegen al het lijden en alle zelfverloocheningen, die eraan vooraf gegaan zijn.

Amen