• Indietro

La corsa a vuoto della vita - La paura della morte

La corsa a vuoto della vita nell’insieme deve far riflettere dove la vita non viene utilizzata bene, ed il motivo consisterà in qualche errore. L’anima si troverà nella miseria maggiore, quando il tempo sulla Terra passa senza qualsiasi successo spirituale. Allora l’anima viene presa da un sentimento di paura, vede avvicinarsi sempre di più la fine della vita terrena e percepisce inconsapevolmente lo stato tormentoso dopo. E questo si manifesta poi nel sentimento di paura della morte. E comunque questa paura della morte è di nuovo sovente l’ultimo mezzo per la conoscenza. Quando l’uomo ha raggiunto tutte le mete terrene, anche se dopo non può constatare una vera soddisfazione e definitivo esaurimento dei desideri, quando malgrado nel ben vivere terreno sente nel più intimo del cuore un vuoto, allora si sforza di scrutare la causa di questi sentimenti insoddisfacenti, e deve riconoscere che la continuazione della Vita dopo la morte non lo fa arrivare alla calma interiore. Deve riconoscere che tutto ciò a cui ha teso finora, trova una fine, e questo pensiero non gli dà una sensazione di sicurezza, ma piuttosto quello del disagio, perché nel più profondo del cuore non può darsi la risposta sicura di ciò che lo aspetta dopo il decesso. E questa riflessione e scervellarsi procura sovente un approfondimento delle questioni spirituali che all’improvviso impara a riconoscere con spirito limpido la periturità ed inutilità di tutto il terreno e fa più attenzione all’insondabile. Allora il suo spirito diventa mobile nella stessa misura in cui diminuisce il suo desiderio per quello che è terreno, e questo lo ha procurato la paura della morte, ed all’anima è stata garantita l’assistenza tramite le Forze spirituali buone che combattono per lei. Perciò il pensiero della morte può essere indicibilmente benefico per coloro, che trovano sempre e facilmente l’esaudimento delle bramosie mondane. Non badano al mondo ed ai suoi pericoli e li hanno sempre vinti, ma stanno impotenti e senza forza di fronte alla morte, e nella conoscenza del loro proprio stato di debolezza la paura prende radici, che poi spinge la volontà di cercare la via, per vincere lo spavento della morte. E questa via è l’unificazione con l’eterno Creatore, alla Cui Vita la morte è sottomessa. Chi lo ha riconosciuto, non si spaventa della morte, perché la sua anima ha trovato la via per l’eterna Vita. Morte significa oscurità e notte. La voglia ed il desiderio del mondo avvolge lo spirito nell’oscurità, e questo stato somiglia all’eterna morte. Solo chi vince il desiderio per il mondo, giungerà dalla notte alla Luce, si risveglierà dalla morte alla Vita, e vincerà la morte senza nessun dubbio. Perciò la primissima condizione è staccarsi dal mondo, per liberare lo spirito dalle catene della materia, ed allora ogni passo attraverso la vita terrena significa una promozione per l’anima ed avrà per conseguenza uno sviluppo spirituale verso l’Alto. Ed alla fine dei suoi giorni l’uomo potrà dire: La mia vita non stata davvero una corsa a vuoto, quando ha raggiunto la meta di stare nella Luce della Verità, e non deve temere gli spaventi della morte.

Amen

De nutteloosheid van het leven - Angst voor de dood

De nutteloosheid van het leven is telkens te overwegen wanneer het leven niet juist wordt gebruikt en zo menige dwaling zal daartoe de aanleiding zijn. De ziel zal zich in de grootste nood bevinden wanneer de tijd op aarde zonder enig geestelijk resultaat voorbijgaat. Dan maakt er zich van de ziel een angstgevoel meester. Ze ziet het einde van haar leven op aarde steeds dichterbij komen en voelt onbewust de kwellende toestand van nadien.

En dit komt dan tot uitdrukking in een angstgevoel voor de dood. En toch is deze angst voor de dood vaak weer het laatste middel om tot inzicht te komen. Wanneer de mens alle aardse doelstellingen heeft gerealiseerd, wanneer hij ook naderhand geen echte bevrediging en een totale vervulling van de wensen kan vaststellen, wanneer hij ondanks een materieel welzijn diep in zijn hart een leegte bespeurt, dan tracht hij de reden van dit onbevredigende gevoel aan het licht te brengen en moet hij inzien dat de gedachte aan het voortleven na de dood hem niet tot innerlijke rust doet komen. Hij moet inzien dat alles, waar hij tot nu toe naar streefde, een einde heeft. En deze gedachte geeft hem geen gevoel van zekerheid, eerder dat van onbehaaglijkheid, omdat hij in het diepst van zijn hart geen feilloos antwoord kan geven op wat hem na zijn sterven te wachten staat. En dit nadenken en piekeren brengt vaak teweeg dat hij zich in geestelijke vragen verdiept. Dat hij helder van geest plotseling de vergankelijkheid en waardeloosheid van al het aardse leert inzien en veel meer aandacht schenkt aan het ondoorgrondelijke. Dan wordt zijn geest actief in dezelfde mate als zijn verlangen naar het aardse afneemt. En de angst voor de dood heeft dit teweeggebracht en de ziel werd geholpen door de om haar worstelende goede geestelijke krachten. De gedachte aan de dood kan dus een onuitsprekelijk zegenrijke uitwerking hebben op diegenen die steeds en gemakkelijk vervulling vonden in wereldse begeerten. Aan de wereld en de gevaren ervan schonken ze geen aandacht en ze waren deze voortdurend meester. Maar ze staan machteloos en krachteloos tegenover de dood. En in het besef van hun eigen zwakte wortelt dan de angst, die dan de wil aanzet een weg te zoeken om de verschrikkingen van de dood te overwinnen. En deze weg is de verbondenheid met de eeuwige Schepper, aan wie leven en dood zijn onderworpen.

Wie tot inzicht is gekomen, schrikt niet terug voor de dood, want zijn ziel heeft de weg naar het eeuwige leven gevonden.

Dood betekent duisternis en nacht. De lusten en verlangens van de wereld hullen de geest in duisternis en deze toestand is hetzelfde als de eeuwige dood. Alleen wie het verlangen naar de wereld overwint, zal uit de nacht tot het licht komen. Hij zal uit de dood ontwaken ten leven en hij zal zonder enige twijfel de angst voor de dood overwinnen. Daarom is het loslaten van de wereld de allereerste voorwaarde om de geest uit de boeien van de materie te bevrijden. En elke schrede door het aardse leven zal dan begunstiging van de ziel betekenen en geestelijk een positieve ontwikkeling tot gevolg hebben. Als de mens het doel heeft bereikt in het licht van deze waarheid te staan en de verschikkingen van de dood niet hoeft te vrezen, dan zal hij aan het einde van zijn leven kunnen zeggen: “Mijn leven is waarlijk niet nutteloos geweest”.

Amen