• Back

BLAGOSLOV BOLESTI.... IZNENADNI POZIV - MILOST

Biti svjestan zadatka kojeg vi kao ljudi trebate ispuniti u zemaljskom životu je važan činbenik. Znajte uvijek da ovaj život nikako nije važan sam po sebi, dakle ne radi se o tome da tijelo izvršava sve svoje funkcije i da se osjeća izvrsno, već se ustvari radi o duši koja je nastanjena u tijelu i tako sve tjelesne sposobnosti trebaju biti [[is]]korištene za dobrobit duše, kako bi ona izašla iz svog bijednog stanja i postigla svoj cilj, koji je duhovne prirode.

Duša može čak daleko brže sazrijevati u bolesnom tijelu, pod pretpostavkom da čovjek svoj zemaljski zadatak shvati ozbiljno. I ako tada čovjek svoje tijelo uvijek doživljava samo kao posudu koju duša treba za svoj daljnji razvoj, i ako se samo zbog toga trudi održati tu posudu, njegovati je i činiti je otpornijom, onda on svoj život živi s[[a]]vjesno, i onda se ne mora bojati da će mu tijelo otkazati prije nego je duša dostigla moguću joj zrelost.

Međutim drukčiji je slučaj kod onih ljudi koji prema svojoj duši nemaju nikakav osjećaj odgovornosti.... Oni fizički mogu biti u izvrsnom stanju i iznenadno izgubiti život, jer ne vode brigu o svojoj duši i zato ne postižu napredak, tako da im je postojanje na ovoj planeti skroz bez smisla i svrhe, zbog čega je duši onda oduzet vanjski omotač, kako bi u onostranom carstvu još imala mogućnost napredovati prema gore.

Tjelesno zdravlje je toliki/takav jedan dar milosti da ga se treba iskoristiti, ali ne u svjetovno-materijalnom smislu, već za dobrobit duše.... Ali i bolesno tijelo je isto tako milost za čovjeka koji se ne zatvara pred tokom Božje milosti.... jer takvo tijelo je istovremeno i od Boga čovjeku prema svijetu postavljeni branik.... Čovjeku je time olakšano prevladavanje svjetovnoga čime je duši pružena velika pomoć. No, čovjek se mora svjesno prikloniti Božjoj volji i nemoć svoga tijela smatrati darom milosti, jer na kraju krajeva, ne fizički život, nego život duše je predmet/razlog/svrha čovjekovog dolaska na ovaj svijet. I zbog toga će sazreti jedino duša onog čovjeka koji je svjestan svog stvarnog zadatka i koji će ga ispunjavati.... Jer njemu će na svaki način od strane Boga biti pružena pomoć za duševni napredak, a u to često spadaju i stanja muke ili fizičke patnje, koja onda moraju biti smatrana sredstvima za pročišćavanje, a ne kaznom ili preprekom pri postizanju cilja.

I svakom čovjeku je određen/suđen trenutak za odlazak sa ove zemlje.... jer Bog od vječnosti poznaje volju svakog pojedinca i On zna što čovjekova duša na zemlji još može postići, a i na koji je način ugrožena.... tako da iznenadan o-poziv iz života mora isto biti smatran milošću. Tko smatra kako je jedino zemaljski život svrha [[= krajnji cilj postojanja]], neće ni moći razumjeti kako Bog i Tvorac dopušta da se uništavaju ljudski životi, u slučajevima u kojima još nije kucnuo njihov prirodni čas.... Ali On poznaje i volju svakog čovjeka za postizanjem duševnog života. I On isto zna što je svakoj pojedinačnoj duši od koristi.

Čovjek mora imati jedino ovo znanje i vjeru u svoj zemaljski zadatak, tada je njegova duša pošteđena najveće nevolje, jer tada će se čovjek truditi pomoći joj da se domogne života. Ali svijet je najveći neprijetelj duše.... I posebna je milost Božja kad On dušu pokušava saèuvati, stvarajući čovjeku prepreke [[pri]] njegovom udvaranju/dodvoravanju svijetu.... Dakle, tada se može govoriti o ‘blagodati bolesti’, koju takva jedna prepreka predstavlja ponekim ljudima koji žele živjeti po Božjoj volji i koji su često još slabi oduprijeti se kušnjama koje im prijete od strane svijeta.

Jer Bog je ljubav, i ljubav neprestano pomaže slabome da ne dođe u opasnost.... Ali ljudi često ne prepoznaju Božju ljubav, pa ipak, tko Mu stremi može znati kako je zakriljen Njegovom ljubavlju.... može vjerovati da je dobro što god Bog dozvoli da se čovjeku dogodi.

AMEN

Bênção da Doença.... Chamada Súbita Grace....

É um fator essencial na vida terrena que você está consciente da tarefa que tem que realizar como ser humano. Deve sempre ser-vos dito que a vida em si não é de modo algum importante, que não é, portanto, uma questão de o corpo desempenhar todas as suas funções e estar em boa saúde, mas que é meramente uma questão de a alma habitar o corpo e que todas as capacidades corporais devem ser usadas em benefício da alma, que ela encontra o seu caminho para fora do seu estado lamentável e alcança a meta que é estabelecida para o espiritual. A alma pode até amadurecer muito mais rapidamente num corpo doente, desde que o homem leve a sério a sua tarefa terrena. E se o ser humano só considera o seu corpo como o recipiente de que a alma necessita para o seu desenvolvimento futuro, e se por isso só tenta manter este recipiente, cuidar dele e torná-lo resistente, então ele também viverá a sua vida conscientemente, e então não precisa temer que o seu corpo falhe antes que a alma tenha alcançado a sua possível maturidade.... Por outro lado, é diferente com pessoas que não têm senso de responsabilidade para com a sua alma..... Eles podem estar em uma saúde física excepcionalmente boa e perder inesperadamente sua vida porque não pensam em sua alma e, portanto, não têm mais desenvolvimento a relatar, de modo que a existência nesta Terra é completamente sem sentido e propósito e, portanto, a alma é privada de sua cobertura externa, de modo que ainda tem a oportunidade de ascender no reino do além. A saúde do corpo é um dom tão grande de graça que também deve ser utilizado, mas não no sentido material terreno, mas para a salvação da alma.... Mas um corpo doente é igualmente uma graça para o ser humano que não se fecha ao influxo da graça de Deus.... pois é, por assim dizer, uma barreira colocada por Deus contra o mundo.... A superação do mundo é facilitada para o ser humano e uma grande ajuda é dada à alma. Mas o ser humano deve submeter-se conscientemente à vontade de Deus e também considerar a decrepitude do seu corpo como um dom de graça, porque, em última análise, não é a vida física, mas a vida da alma que é o propósito da vida do ser humano na Terra. E, portanto, só a alma do ser humano que conhece a sua verdadeira tarefa e quer cumpri-la amadurecerá..... Porque Deus o ajudará de todas as maneiras a progredir a sua alma, e isso muitas vezes inclui também estados de adversidade ou sofrimento físico que, no entanto, devem ser considerados como um meio de purificação, mas não como um castigo ou um obstáculo para alcançar o objetivo. E a hora é predeterminada para cada pessoa quando ele sai desta terra.... porque Deus sabe da vontade de cada pessoa desde a eternidade e Ele também sabe o que uma alma ainda pode alcançar na terra e de que maneira ela está mais em risco.... para que uma súbita recordação no meio da vida ainda deva ser considerada como graça. Quem apenas considera a vida terrena como um fim em si mesmo também não será capaz de compreender que um Deus e Criador permite que vidas humanas sejam destruídas cuja hora natural de morte ainda não é de esperar..... Mas Ele sabe da vontade de cada ser humano de adquirir vida para a alma. E Ele também sabe o que é vantajoso para cada alma individual. O ser humano só precisa ter o conhecimento e a fé na sua tarefa terrena, então a maior adversidade da sua alma será remediada, pois então o ser humano também se esforçará para ajudá-la a viver. Mas o mundo é o maior inimigo da alma.... E é uma graça especial de Deus quando Ele tenta proteger a alma do mundo, quando Ele cria obstáculos para que o ser humano lhe preste homenagem.... Assim, podemos também falar de uma "bênção da doença", que é um obstáculo para muitas pessoas que querem viver de acordo com a vontade de Deus e muitas vezes ainda são fracas para resistir às tentações que o ameaçam por parte do mundo. Porque Deus é amor, e o amor ajuda sempre os fracos para que não sejam ameaçados..... Mas as pessoas muitas vezes julgam mal o amor de Deus, no entanto qualquer um que se esforce por Ele também pode saber que está seguro no Seu amor.... Ele pode confiar Nele que tudo o que Deus deixa vir sobre uma pessoa é bom...._>Amém