• Back

LJUBAVNA OSOBA NE MOŽE BOGA NIJEKATI IZ UVJERENJA....

Ono što činite onima koji su u nevolji, to ste učinili Meni. Ako vas Ljubav potiče na to da pomažete bližnjima u duhovnoj ili zemaljskoj nevolji, vi ljubite i Mene, jer Ljubav obuhvaća sve, tako da više ne možete isključiti ni Mene Koji sam vječna Ljubav ako u sebi osjećate Ljubav. Kome vi usmjeravate Ljubav svejedno je; Ljubav uvijek ostaje nešto Božansko, uvijek se radi o približavanju Vječnoj Ljubavi.

Stoga Ja svako djelo Ljubavi uzimam kao učinjeno Meni i u pojačanoj mjeri uzvraćam Ljubavlju, zbog čega će se spremnost na Ljubav(nost) sve više i više povećavati, sve dok biće čovjeka nije postalo sasvim Ljubav. Stoga Ljubavna osoba, Mene Samoga kao Vječnu Ljubav ne može nijekati ako je ozbiljno postavljena pred pitanje da li vjeruje u Boga Koji je u Sebi Ljubav. Ona to ne može (činiti) sa uvjerenjem, no postoji mogućnost da sama skroz ozbiljno ne postavlja to pitanje, (te) da vječno Božanstvo lakomisleno niječe da bi se suprotstavljala....

Ona bi dakle mogla vjerovati, kad bi htjela, no nedostaje volja za pozabaviti se tim problemom. Da bi se moglo vjerovati mora se htjeti vjerovati, tako da ako je volja prisutna, ranije sumnje automatski se tope kad je čovjek suočen sa Učenjem koje mora biti prihvaćeno i koje može biti prihvaćeno uz dobru volju. Argument “ne mogu vjerovati” je ne-istina, pošto tad’ volja za vjeru još nije prisutna.

Ljubavna osoba lako može doći do uvjerenja (do vjere), pošto vjera proizlazi iz Ljubavi; nasuprot tome potpuno ne-Ljubavnom čovjeku teško je doći do te vjere, i stoga prije toga mora biti prakticirana Ljubav ako je prisutna volja za vjerom, što je međutim rijetko slučaj kod čovjeka bez Ljubavi. A bez vjere nema blaženosti, jer Ja Se ne mogu predati čovjeku i učiniti mu dostupnu Moju divotu ako Me on ne priznaje, dakle ako on ne vjeruje u Mene kao nadasve mudro i svemoćno Biće.

Priznavanje Moga Sebstva potiče Me na to da neizmjerno poklanjam, i Ja dušama priređujem neslućenu slavu, no posjedovati (to) mogu tek vjerom u Mene.... A nije da Se Ja uskraćujem čovjeku, nego on sam ne prihvaća ništa od Mene, jer Me odbija prihvatiti, pošto niječe Moje postojanje. No Ja ni naj-nevjerniju dušu ne ostavljam, Ja ne odustajem od nje, uvijek nanovo joj pristupam i trudim Sebe učiniti prepoznatljivim.... Jednom će Mi to poći za rukom, jednom će i naj-nevjernija duša znati da postoji Biće Kojem zahvaljuje svoje postojanje, i jednom će spoznati i Njegovo savršenstvo i čeznuti za Njegovom Ljubavlju. Tad će i ona sama biti sposobna i voljna ljubiti, i tada će i moći vjerovati čvrsto i nedvojbeno i u toj vjeri Mi se približiti; ona će Me priželjkivati i nalaziti ispunjenje, dobrovoljno će doći k Meni, i Ja ću je prihvatiti, jer tad Me ljubi i u Mene vjeruje....

AMEN

A pessoa amorosa não pode negar a Deus por convicção....

O que quer que façam aos necessitados, fizeram a Mim. Assim que o amor vos impele a ajudar o vosso semelhante na adversidade espiritual ou terrena, vós também Me amais, pois o amor engloba tudo e assim já não Me podeis excluir, Quem Sou o Amor eterno Mim Mesmo, se sentirdes amor dentro de vós próprios. É o mesmo a quem se entrega o amor; o amor permanece sempre algo divino, é sempre um sinal de aproximação ao amor eterno. Por conseguinte, aceito cada acto de amor como Me foi dado e devolvo o amor em medida crescente, razão pela qual a vontade de amar aumentará sempre mais e mais até que a natureza do ser humano se tenha tornado completamente amor. Portanto, uma pessoa amorosa não pode negar-Me como o Amor eterno se for seriamente confrontada com a questão de saber se acredita num Deus que é amor em Si próprio. Ele não o pode fazer com convicção, mas há a possibilidade de não se colocar seriamente esta questão, de negar sem pensar uma Divindade Eterna para se opor.... Assim, ele podia acreditar se quisesse, mas falta-lhe a vontade que resultaria num confronto com este problema. Ser capaz de acreditar pressupõe a vontade de acreditar, assim que a vontade existe, as apreensões anteriores derretem-se imediatamente quando ele lida mentalmente com um ensino que deve ser aceite e também pode ser aceite com boa vontade. A objecção "não posso acreditar" é uma inverdade porque então a vontade de acreditar ainda não está presente. A convicção pode chegar muito facilmente a uma pessoa amorosa porque a fé surge do amor; em contraste, é difícil para uma pessoa completamente desamorosa ganhar esta fé, e por isso o amor tem de ser praticado primeiro se existir a vontade de acreditar, o que, no entanto, raramente será o caso de uma pessoa desamorosa. Mas sem fé não há bem-aventurança, pois não posso entregar-me a uma pessoa e revelar-lhe as Minhas glórias se ela não Me reconhecer, acreditando assim em Mim como um Ser amoroso, excessivamente sábio e omnipotente. O reconhecimento de Mim mesmo leva-me a dar presentes não medidos e eu preparo uma glória inimaginável para as almas, mas elas só podem tomar posse dela com fé em Mim.... No entanto, não me nego ao ser humano, mas ele próprio nada aceita de Mim, uma vez que não Me aceita, uma vez que nega o Meu Ser. No entanto não desistirei nem mesmo da alma mais incrédula, uma e outra vez aproximo-me dela e tento dar-me a conhecer.... Um dia terei sucesso, um dia até a alma mais descrente saberá que existe um Ser a Quem deve a sua existência, e um dia também reconhecerá a sua perfeição e desejará o seu amor. Então também será capaz de amar e disposto a amar, e então será capaz de acreditar firmemente e sem dúvida e aproximar-se de Mim nesta fé; ansiará por Mim e também encontrará realização, virá a Mim voluntariamente e eu aceitá-la-ei porque agora ama-Me e acredita em Mim...._>Ámen