• Back

DUHOVNO ROPSTVO.... ZAPOVIJEDI....

Duhovo je ropstvo ako čovjek putem odredaba i zapovijedi bude prisiljen u vjeru i ikakva provjera iste mu bude zabranjena uz prijetnju vremenih ili vječnih kazni. Ako se čovjek može sam slobodno odlučiti da li želi ili ne prihvatiti njemu ponuđeno duhovno dobro (znanje), nije duhovno porobljen i tako je potpuno odgovoran za svoje razmišljanje i postupanje. I zato Isus Njegovim učenicima nije rekao: “Naređujte ljudima šta trebaju vjerovati....”, nego ih je On u svijet poslao s Riječima: “Idite u svijet i učite sve narode....”

Nije ni do jedne druge zapovijedi negoli do zapovijedi Ljubavi prema Bogu i bližnjemu.... ta zapovijed uključuje i svih deset zapovijedi koje je Bog kroz Mojsija dao ljudima, jer čovjek, koji ispunjava zapovijed Ljubavi prema bližnjemu, ni na koji način ne krši one Božanske zapovijedi. A grijeh je sve što krši Božansku zapovijed Ljubavi. Grijeh za posljedicu ima kaznu, dakle čovjek kažnjava sam sebe, a nije da Bog kažnjava čovjeka, nego je u skladu sa Božanskom pravičnošću posljedica neljubavnosti, grijeha, uvijek bolna za čovjeka, i on posljedice grijeha mora uzeti na sebe, na Zemlji ili u onostranom.

No ako se daju ljudske zapovijedi, i ako se ne-pridržavanje njih čovjeku uračunava kao grijeh koji za sobom povlači Božju kaznu, onda je to duhovno ropstvo, jedno sakaćenje slobodne volje, jer čovjek će pod pritiskom činiti ono što treba, a imati malo uspjeha u njegovom razvoju prema gore. Pošto je pred Bogom dragocjeno jedino ono što čovjek čini iz slobodne volje Bogu za Ljubav. On se na to mora osjećati potaknut iznutra i mora slijediti unutarnji glas, jer tada je to slobodno djelo koje je Bogu vrijedno.

Isto tako vjera mora biti zadobivena od čovjeka samoga putem ispitivanja i promišljanja o onome što se od njega zahtijeva vjerovati. Mora se raditi o uvjerenju, zadobivenom iz slobodne volje, no pod prisilom se ne smije zahtijevati vjera, koja bi morala bezuvjetno biti prihvaćena ako je školski prenešena na čovjeka. Tada se čovjek nalazi u duhovnom ropstvu, a takva jedna vjera je mrtva, ona je bezvrijedna pred Bogom.

No bezbrojni ljudi su držani u duhovnom ropstvu, oni su naučavani, često od strane ljudi koji ni sami nemaju znanje, njih se stavlja u određeno stanje prisile time što grijeh sa svojom kaznom prati svako vjersko učenje, tj. ne-prihvaćanje vjere predstavljeno je kao grijeh koji za sobom vuče kaznu. Time bi čovjek sa sebe mogao skinuti odgovornost da mu se isto tako ne javljaju vjerske sumnje koje dolaze djelomično iznutra, djelomice izvana i koje ga potiču na razmišljanje, ako je ozbiljan u namjeri da stoji u Istini. Bog često uzdrma razmišljanje ljudi koji živ(otar)e u duhovnom ropstvu; oni bivaju putem vanjskih utjecaja, putem njihove vlastite sudbine potaknuti na razmišljanje, kako bi upotrijebili dar razuma i ispitali, usprkos protupritiska onih koji se osjećaju ovlašteni naučavati....

A iz duhovnog ropstva će se osloboditi onaj kome je ozbiljno stalo do Istine, taj će spoznati nepravednost zahtijevanja da se bez rezerve prihvati nešto što su mu ljudi prenijeli. Jer ono što je Božansko u njihovim učenjima, to onaj koji ispituje također i prepoznaje kao Božansko, no vrlo uskoro on uči razlikovati djelo Boga od ljudskog djela, vrlo uskoro prepoznaje slabost učenjā koja nisu Božanskog porijekla, i vrlo uskoro dolazi do zaključka da je slobodna volja čovjeka glavni čimbenik koji je odlučujući za razvoj duše prema gore.

I tada se on oslobađa okova, koji su ljudsko djelo, tad će i njegova vjera biti sigurna i biti će uvelike dragocjenija od formalne vjere, kojoj su mnogi ljudi potpali i u kojoj su iz tradicije, koja međutim ne drži vodu jednom kad na ljude dođu ozbiljni ispiti. Jer tada će se srušiti konstrukcija koja se dugo vremena održavala, koja međutim ne može opstati, pošto je ljudsko djelo i zanemarila je slobodu volje radi donošenja zapovijedi koje nisu u skladu s Božjom voljom. Jer ako čovjek jednom treba položiti račune, onda i mora moći postupati u punoj slobodi volje, a nikada uz prijetnje kaznama grijeha biti prisiljen na odluku.... Budući da on inače vječno ne bi mogao postati savršen....

AMEN

Cativeiro Espiritual.... Commandments....

Cativeiro espiritual é quando uma pessoa é forçada a uma crença por decretos e mandamentos e é proibido qualquer exame da mesma sob ameaça de castigo temporal ou eterno. Assim que uma pessoa pode livremente decidir por si mesma se quer aceitar ou não o conhecimento espiritual que lhe é oferecido, ela não é escravizada espiritualmente e, portanto, também totalmente responsável por seus pensamentos e ações. E é por isso que Jesus não disse aos Seus discípulos: "Ordena aos homens o que eles devem crer....", mas Ele os enviou ao mundo com as palavras: "Ide e ensinai a todas as nações....". Não há outro mandamento que não seja apenas o mandamento de amar a Deus e amar o próximo.... Este mandamento inclui também todos os dez mandamentos que Deus deu aos homens por intermédio de Moisés, porque o homem que cumpre o mandamento de amar o próximo não transgride, de modo algum, esses mandamentos divinos. E o pecado é tudo o que viola o mandamento divino do amor. As conseqüências dos pecados são seus castigos, assim o ser humano castiga a si mesmo, mas Deus não lhe impõe um castigo, ao contrário, segundo a justiça divina, o efeito da indelicadeza, do pecado, é sempre doloroso para o ser humano e ele tem que aceitar as conseqüências do pecado na terra ou no além. Mas se são emitidos mandamentos humanos cuja não observância é considerada ao ser humano como pecado, o que resulta no castigo de Deus, isso é escravidão espiritual, é uma restrição ao livre arbítrio, pois o ser humano fará o que é suposto fazer sob pressão e terá pouco sucesso no seu desenvolvimento ascendente. Pois só o que o ser humano faz de sua livre vontade e por amor de Deus é valioso diante de Deus. Ele deve sentir-se interiormente impelido a fazê-lo e cumprir com a voz interior, então é uma obra de liberdade que é valorizada por Deus. Da mesma forma, a fé deve ser adquirida pelo próprio ser humano, examinando e pensando naquilo em que lhe é pedido que acredite. Deve ser uma fé convicta, adquirida de livre vontade, mas não uma fé que deve ser exigida pela força, que deve ser aceite incondicionalmente se for transferida para uma pessoa de forma escolástica. Então o ser humano está em cativeiro espiritual, e tal fé está morta, é inútil diante de Deus. Inúmeras pessoas, porém, são mantidas em cativeiro espiritual, são ensinadas, muitas vezes também por pessoas ignorantes, são colocadas em certo estado de compulsão em que o pecado com sua punição acompanha todo ensinamento de fé, ou seja, a não aceitação da fé é retratada como pecado que implica sua punição. Assim o ser humano poderia afastar a responsabilidade de si mesmo se não tivesse também dúvidas de fé que em parte vêm de dentro e em parte de fora e que o estimulam a pensar sobre isso assim que estiver sério sobre permanecer na verdade. Deus frequentemente abala o pensamento das pessoas que vivem em cativeiro espiritual; elas são levadas a refletir por influências externas, por seu próprio destino, para que usem e testem o dom do intelecto apesar da contra-pressão daqueles que acreditam ter o direito de ensinar.... E aquele que leva a verdade a sério libertar-se-á da escravidão espiritual, reconhecerá a irracionalidade do desejo de aceitar incondicionalmente algo que lhe foi transmitido pelas pessoas. Pois o que é divino dos seus ensinamentos o examinador também reconhece como divino, mas muito em breve aprenderá a distinguir a obra de Deus da obra humana, muito em breve reconhecerá a frieza dos ensinamentos que não são de origem divina, e muito em breve aprenderá a considerar o livre arbítrio do ser humano como o fator principal que é decisivo para o desenvolvimento da sua alma em ascensão. E então ele se libertará dos grilhões que são a obra do homem, então sua fé também se tornará mais convencida e muito mais valiosa do que a fé formal que muitas pessoas chamam sua e defendem fora da tradição, mas que não se sustenta quando as pessoas se deparam com sérias provações. Pois, então, uma estrutura que se mantém há muito tempo, mas que não pode continuar a existir porque é obra do ser humano e desprezou a liberdade da vontade, emitindo mandamentos que não correspondem à vontade de Deus. Pois para que um dia o ser humano possa responder por seus atos, ele deve ser capaz de agir com total liberdade de vontade, mas nunca ser forçado a tomar uma decisão pela ameaça de punição pelo pecado...., pois de outra forma ele não poderia se tornar eternamente perfeito._>Amém