• Back

BOŽANSKA ISKRA.... LJUBAV.... PLAMEN....

Božanska iskra u čovjeku može se pretvoriti u ogromni plamen, i onda ona proždire sve s čim dođe u dodir.... tj. Ljubav-na iskra neprestano treba novu hranu, ona sve privlači u svoje područje; ona zapaljuje i isijava toplinu, ona pročišćava i kristalizira što je nečisto, ona oživljava i budi, ona prosvjetljuje i prožima sve i ne miruje sve dok ono što je od nje zahvaćeno ne pređe u plamen. A tad čovjek može ići sa Zemlje, jer onda je on postigao svoj cilj, on se priključio Vječnom Božanstvu, Koje je u Sebi čista Ljubav [[(1 Ivanova 4:8, 16)]]. Božanska Ljubav-na iskra u čovjeku stupila je u vezu s Bogom, Koji jeste Sama Ljubav....

No najčešće je potreban dug zemaljski život da bi se potpuno preobrazio u Ljubav.... najčešće se vatra Ljubavi u čovjeku ne pali, iskra doduše tinja; no ona nema snagu da se rasplamsa i da učini da se plamen žarko razgori. Pa se zato mora neprestano rasplamsavati kako se iskra ne bi ugasila, i mora joj se dostavljati hrana.... Ljubav u čovjeku mora se poticati na aktivnost.... Jedna izrazito snažna volja bližnjega mora zahvatiti njegovu dušu, Ljubav jednoga mora biti tako jaka da ju on prenese na drugoga, i na taj način se onda i iskra rasplamsava u snažan Ljubav-ni žar, tako da se oba plamena mogu stopiti i onda žarko zasjati.... Tamo gdje je jednom taj plamen upaljen, tamo on nikada više ne može biti ugašen, nego će on postajati sve svjetliji i sjajniji, pošto će uvijek nalaziti hranu.... duše, koje su u nevolji i koje će od Ljubav-nog plamena biti zahvaćane i konzumirane.

Jer, čovjek koji ljubi, te duše ne ostavlja u nevolji, i svaka djelatnost pomaganja opetovano je paljenje Božanske iskre, plamen u srcu postaje sve veći, i uskoro u okolini čovjeka neće biti ničega više što tom plamenu ne bi palo kao žrtva. No taj Ljubav-ni plamen ima jedan blagotvorni učinak, on je blag a opet pun žara, on nikoga neće povrijediti ili oštetiti, nego će usrećiti, probuditi i sazrijevati, ali on isto tako neće nikoga niti zaobići, jer plamen Ljubavi vrlo brzo se širi tamo gdje je jednom zapaljen....

Božanska iskra u čovjeku ne može biti ugašena, ali može biti zatrpana, ako još nije dovoljno velika.... Tada ona doduše i dalje tinja pod pokrivačem neljubavnosti, ali je preslaba da se probije. No ako se izvana približi mali Ljubav-ni plamen, onda Božanska iskra propulsira i sjedinjuje se sa plamičkom Ljubavi, i taj plamen dovoljan je da sažeže ono što kao omotač, kao nečistoća sprječava žarku vatru. Jer Božanska iskra u čovjeku neprestano ga iznutra potiče na Ljubav-nu aktivnost. Volja čovjeka može dakle iskru raspiriti u snažni plamen, a taj plamen uvijek ide prema Bogu, izvoru Ljubavi i Svjetla.

Jer Božja Ljubav je vječna vatra, koja tinja u najsvjetlijem žaru i u sebe želi primiti sve.... Svaki plamičak, koji se sjedinio s tom vječnom vatrom, pristigao je na svoj cilj.... No bezbrojne iskre Božanske Ljubavi još lutaju okolo, one doduše neprestano svjetlucaju, no ne nalaze hranu da bi se mogle zapaliti i svijetlo se rasplamsati.... Njihova okolina je siromašna svjetlom i Ljubavlju, samo rijetko jedan plamičak blicne kroz noć; no gdje zasvijetli, tamo se Božanska iskra probila, i taj plamičak obećava da bi se mogao rasplamsati u svijetli plamen, jer ne može biti ugašen, pošto plamen Ljubavi probija svaku prepreku, konzumira ju i njen plamen neprestano se uvećava.

No Božanska iskra je dio Boga, plamen Ljubavi je zračenje Vječne Ljubavi, i ona zato nikada više ne može biti potpuno zatrpana, već samo skromno i pojedinačno sjajiti, gdje se volja čovjeka drži dalje od svakog Ljubav-nog djelovanja, gdje on ne omogućava da se Božanska iskra u njemu razvije do plamena putem Ljubavi prema bližnjemu. I zato čovječanstvo tumara u tmini noći, i njihovi plamičci samo tu i tamo skromno zasvjetle. A opet, noć može biti [[(pr)]]osvijetljena poput dana, gdje se putem srdačnog Ljubav-nog djelovanja pali plamičak za plamičkom, koji se sjedinjuju, prelaze u veliki plamen i sjaje u najpotpunijoj svjetlosnoj snazi.... Svi oni streme u pravcu neba prema velikom svjetlu, vječnom plamenu, s kojim se žude stopiti, kako bi bili blizu prasvjetlu, Vječnoj Ljubavi....

AMEN

Chispa divina.... Amor.... Llamas....

La chispa divina en el hombre puede convertirse en una llama tremenda, y entonces consume todo lo que entra en contacto con ella.... es decir, la llama del amor necesita constantemente nuevo alimento, atrae todo a su esfera; Enciende e irradia calor, purifica y cristaliza lo impuro, vivifica y despierta, ilumina e irradia todo y no descansa hasta que lo que agarra se convierte en una llama como ella. Y entonces el hombre podrá dejar la Tierra, porque entonces habrá logrado su objetivo, se habrá unificado a la Deidad Eterna, Que es puro Amor en Sí Mismo. La chispa divina del amor en el hombre ha entrado en contacto con Dios, Quien es el Amor Mismo.... Pero en la mayoría de los casos es necesaria una larga vida en la Tierra para transformarse completamente en amor.... pero en la mayoría de las veces el fuego del amor en el hombre no se enciende, aunque la chispa está ardiendo; Pero no tiene fuerza para extenderse y hacer que la llama arda intensamente.

Y por eso hay que seguir vivificándola, para que la chispa no se apague, y hay que alimentarla.... hay que estimular el amor en el humano a la actividad.... Una voluntad extremadamente fuerte del semejante tiene que tomar posesión de su alma, el amor de éste tiene que ser tan fuerte que lo transfiera al otro, y a través de esto la chispa ahora se enciende en un fuerte resplandor de amor, para que ambas llamas pueden fusionarse y ahora brillan intensamente.... Donde esta llama está encendida una vez, allí ya no puede apagarse, sino que se volverá cada vez más brillante y radiante porque siempre encontrará alimento.... almas, que se encuentran en una necesidad y que ahora serán apresadas y consumidas por la llama del amor.

Porque un humano que ama no deja a esas almas en apuros, y cada acto de ayuda es un renovado encendido de la chispa divina, la llama en el corazón se hace cada vez más grande, y pronto no quedará nada en el ambiente humano que no caiga víctima de la llama. Pero la llama del amor tiene un efecto benéfico, es suave y sin embargo llena de brasas, no lastimará ni dañará a nadie, sino que hará feliz, despertaré y madurará, pero tampoco dejará a nadie fuera, porque las llamas del amor se propagan muy rápidamente, cuando una vez están encendidas....

La chispa divina en el humano no puede ser extinguida, pero puede ser derramada si aún no es lo suficientemente grande.... Entonces probablemente seguirá ardiendo bajo el manto del desamor, pero es demasiado débil para abrirse paso. Sin embargo, si una pequeña llama de amor viene del exterior, entonces la chispa divina se abre paso y se conecta con la llama del amor, y la llama es suficiente para consumir lo que aún es un caparazón, una escoria, impide un fuego brillante. Porque la chispa divina en los humanos siempre los impulsa a amar desde dentro. La voluntad humana puede entonces encender la chispa hasta convertirla en la llama más fuerte, y esta llama siempre toma la dirección hacia Dios, hacia la salida del amor y de la luz.

Porque el amor de Dios es un fuego eterno que arde con el resplandor más brillante y quiere absorberlo todo.... cada pequeña llamita que se ha unido al Fuego eterno ha alcanzado su objetivo.... Pero innumerables chispas de amor divino aún vagan por ahí, probablemente brillan sin cesar, pero no encuentran alimento para encenderse y arder intensamente.... Su entorno es pobre en luz y amor, rara vez sólo una pequeña llama parpadea en la noche; Pero dondequiera que se enciende, allí la chispa divina se ha abierto paso, y la pequeña llama promete convertirse en una llama brillante, porque no puede apagarse porque la llama del amor atraviesa cada obstáculo, lo consume y su llama aumenta constantemente.

Pero la chispa divina es parte de Dios, la llama del amor es una irradiación del Amor eterno, y por eso nunca puede ser derramada del todo, sino que aparece escasamente y aislada, donde la voluntad humana se mantiene alejada de toda obra de amor, donde no permite que la chispa divina que hay en uno mismo se convierta en una llama mediante la caridad activa. Y es por eso que la humanidad camina en la oscuridad de la noche, y sus pequeñas llamitas sólo brillan débilmente de vez en cuando. Y, sin embargo, la noche puede iluminarse tan brillante como el día, donde a través de la obra diligente del amor, se encienden llamitas tras llamitas, que chocan entre sí, se convierten en una gran llama y brillan en la más plena luminosidad.... que todas se esfuerzan hacia el cielo hacia la gran Luz, la Llama eterna, con La que buscan fundirse para estar cerca de la Luz primordial, del Amor Eterno....

amén